Η Δομνίκη Καράντζιου παρουσίασε το βιβλίο της στο βιβλιοπωλείο Νέστωρ. (ΦΩΤΟ)

"Ο Γλάρος Νάθαν ο Σφυριχτής" της Δομνίκης Καράντζιου παρουσιάστηκε από την συγγραφέα στο μπαλκόνι του βιβλιοπωλείου Νέστωρ σήμερα το μεσημέρι στην Κατερίνη.

Στην υπέροχη παρουσίαση η συγγραφέας δεν ήταν μόνη της...

Χριστούγεννα στο Χριστουγεννιάτικο χωριό του κόσμου. (Ιστορία)

Της Δομνίκης Καράντζιου, Συγγραφέας
Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα χωριό που τα Χριστούγεννα στολίζεται και φωτίζεται για να αγκαλιάσει όλα τα παιδιά του κόσμου και που σαν αυτό δεν υπάρχει στον κόσμο όλο, συνέβη κάτι το μοναδικό. Έγινε ένα θαύμα σε ένα ταπεινό πλάσμα της γης, που ούτε από θαύματα γνώριζε, ούτε από γράμματα, ούτε από αριθμούς, όπως οι άνθρωποι. Το μόνο που ήξερε ήταν να αγαπάει.

Ο γλάρος Νάθαν, ο Σφυριχτής. Tης Δομνίκης Καράτζιου. Παρουσίαση σήμερα το βράδυ στο βιβλιοπωλείο 1900.

Δομνίκη Καράντζιου "Ο γλάρος Νάθαν, ο Σφυριχτής" - Μια Νουβέλα για το καλοκαίρι. Πέμπτη 8:00 το βράδυ, 30 Ιουνίου 2016 στο βιβλιοπωλείο "1900".

Η Δομνίκη Καράντζιου παρουσιάζει το πρώτο της βιβλίο, τη Νουβέλα 'Ο γλάρος Νάθαν, ο Σφυριχτής' που διακρίθηκε το 2015 με έπαινο στον 34ο διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.

Όταν ένα δένδρο....της Δομνίκης Καράντζιου

Το διήγημα διακρίθηκε με το 8ο βραβείο στον 1ο ηλεκτρονικό διαγωνισμό διηγήματος 2014 της εθελοντικής ομάδας δράσης "Ο τόπος μου" Ν.Πιερίας

Εισαγωγικό σημείωμα της συγγραφέας:

"Μια πόλη μπορεί να ξεχωρίσει από τα δένδρα της...η πόλη μας έχει αιωνόβια πλατάνια, υπέροχους πανύψηλους  κέδρους και έλατα στο πάρκο όμως κανένας δεν το έχει προσέξει πως μπορεί να τα  αναδείξει. Οι αναπλάσεις γίνονται με γνώμονα τα τεχνικά έργα και όχι την ανάδειξη των υπαρχόντων αγέρωχων δένδρων.

Η άσπρη κιμωλία και ο μαύρος μαρκαδόρος «Η ποδιά της Ράνιας»της Δομνίκης Καράντζιου

Η άσπρη κιμωλία και ο μαύρος μαρκοδόρος είχαν γίνει πλέον οι καλύτεροι φίλοι. Περνούσαν ανεπανάληπτες στιγμές μέσα στην τάξη. Ο μαρκαδόρος είχε αποκτήσει σιγά σιγά πολλές γνώσεις στα μαθηματικά και στη γλώσσα. Αδυναμία όμως είχε στη Γεωγραφία. Του άρεζε να ακούει για ποτάμια και θάλασσες, για βουνά και πεδιάδες και προσπαθούσε να φανταστεί πώς είναι η φύση από κοντά. Η κιμωλία τον πείραζε όταν ξεχνούσε το μάθημα της προηγούμενης μέρας. Ιδιαίτερα προστατευτική όμως ήταν με τους μαθητές, γιατί όπως έλεγε συχνά στον μαρκαδόρο:

Ο πρόσφυγας βασιλιάς Αμμωνίτης

Της Δομνίκης Καράντζιου

"Αφιερωμένο στους γονείς μου, Μαρία Καλού και Χρήστο Καράντζιο,
Φυσιογνώστες, συνταξιούχους καθηγητές Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης,
για τη μεγάλη αγάπη τους για τα ορυκτά, τα απολιθώματα και τους αμμωνίτες!"

Η Μαρία, ένα κοριτσάκι δέκα χρόνων, είχε μαγευτεί από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, στο οποίο εργαζόταν η μητέρα της, η Νίκα. Όποτε δεν είχε σχολείο, επισκεπτόταν το μουσείο και σεργιάνιζε στους διαδρόμους των αιθουσών. Ήταν το αγαπημένο παιδί του μουσείου. Οι εργαζόμενοι την γνώριζαν και υποκλίνονταν στο πέρασμα της λέγοντας «Καλώς την εκλεκτή του Μουσείου».

Η αποκατάσταση της αλήθειας για τον λύκο. Το τέλος (Το 4ο μέρος)

Της Δομνίκης Καράντζιου

Μόλις τέλειωσε τις απειλητικές φωνές του, κατευθύνθηκε προς τη βελανιδιά. Ήθελε να δει αν έχει κάποια ενδιαφέρουσα ανακοίνωση. Είχε αρχίσει να βραδιάζει και ίσα που προλάβαινε να διαβάσει, πριν πέσει το απόλυτο σκοτάδι. Πάλι μαζί του τα είχαν βάλει. Το όνομά του είχε στιγματιστεί, το ίδιο και το είδος του.

Διάβαζε την ανακοίνωση της αλεπούς και τον έπιασαν τα κλάματα. Τί κλάματα δηλαδή. Έκλαιγε με λυγμούς. Την καημένη την αλεπού! Τί μεγάλη αδικία!

Η αποκατάσταση της αλήθειας για την αλεπού... Της Δομνίκης Καράντζιου

Είχε ακούσει για την ανακοίνωση του λαγού στη βελανιδιά. Καμαρωτή, καμαρωτή, με τη φουντωτή ουρά της, ξεκίνησε πρωί πρωί, πριν την πιάσουν οι μεσημεριανές λιγούρες.

Καλά το είχε διαισθανθεί. Κάτι είχε ψιλιαστεί, αλλά σε ποιον να το έλεγε. Κανείς δε θα την πίστευε. Θα την έλεγαν υπερβολική. Τώρα οι υποψίες της επιβεβαιώθηκαν. Ο λαγός είχε πέσει θύμα της χελώνας. Κρίμα για τον λαγό, γιατί τον συμπαθούσε πολύ. Και τώρα, για έναν λόγο παραπάνω. Έκατσε σε μια μεγάλη πέτρα που βρήκε εκεί κοντά. Πρόσεξε τριγύρω να έχει γρασίδι, για να μη λερώσει την ουρά της και έπεσε σε βαθιά περισυλλογή.

Η αποκατάσταση της αλήθειας για τον λαγό (2ο μέρος) της Δομνίκης Καράντζιου

Διάβαζε την ανακοίνωση του τζίτζικα. Τη διάβαζε και την ξαναδιάβαζε και δεν πίστευε στα μάτια του. Τα γούρλωνε και τα ξαναγούρλωνε. Η ανακοίνωση είχε βραχεί λιγάκι από το ψιλόβροχο. Ένιωσε ένα πικραμυγδαλάκι να έχει σταθεί στο λαιμό του και τον ενοχλούσε όταν κατάπινε. Ήταν η πίκρα που ένιωθε μέσα του για την αδικία που βίωσε ο τζίτζικας.

-Μα πώς είναι δυνατόν οι συγγραφείς να κάνουν τέτοια τραγικά λάθη και να εκθέτουν τόσο πολύ τον τζίτζικα; αναρωτήθηκε.

Η αποκατάσταση της αλήθειας για τον τζίτζικα (1ο μέρος)

της Δομνίκης Καράντζιου

Το παραμύθι "Ο τζίτζικας και το μυρμήγκι" τελειώνει με τον τζίτζικα να είναι στα πρόθυρα να πεθάνει από το κρύο με τον ερχομό του χειμώνα. Το μυρμήγκι, μέσα στην αχανή φωλιά του, απολάμβανε τα σποράκια, μικρά και μεγάλα, που με υπομονή συγκέντρωνε όλο το καλοκαίρι. Έτσι όπως είχε κουρνιάσει σε μια κουφάλα ενός δένδρου, ο τζίτζικας αναπολούσε το καλοκαίρι που πέρασε και αναλογίζονταν αν, τελικά, έκανε κάτι κακό. Ένιωθε άσχημα με αυτό το παραμύθι που είχε γραφτεί εις βάρος του, μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα και τον κατηγορούσε άδικα. 

Όταν ένα δένδρο....της Δομνίκης Καράντζιου

Όταν ένα δένδρο....

 

Η οδός 19ης Μαΐου στην Κατερίνη με τις υπέροχες κουτσοπιές.

της Δομνίκης Καράντζιου

το διήγημα διακρίθηκε με το 8ο βραβείο στον 1ο ηλεκτρονικό διαγωνισμό διηγήματος 2014 της εθελοντικής ομάδας δράσης "Ο τόπος μου" Ν.Πιερίας

 Εισαγωγικό σημείωμα της συγγραφέας:

"Μια πόλη μπορεί να ξεχωρίσει από τα δένδρα της...η πόλη μας έχει αιωνόβια πλατάνια, υπέροχους πανύψηλους  κέδρους και έλατα στο πάρκο όμως κανένας δεν το έχει προσέξει πως μπορεί να τα  αναδείξει. Οι αναπλάσεις γίνονται με γνώμονα τα τεχνικά έργα και όχι την ανάδειξη των υπαρχόντων αγέρωχων δένδρων. Όπως ξετυλίγεται η ιστορία του διηγήματος έτσι και στην πραγματικότητα, χωρίς να το γνωρίζω όταν έγραφα το εν λόγω διήγημα και αν ισχύει η πληροφορία που μου έδωσε πρόσφατα μία φίλη, ένας φιλότιμος κάτοικος της Κατερίνης φύτεψε και φρόντισε τις κουτσοπιές για να απολαμβάνουμε αυτό το υπέροχο θέαμα στην 19ης Μαΐου κάθε άνοιξη! σε αυτόν τον ανώνυμο συμπολίτη μας αφιερώνω αυτό το διήγημα, που είχε την τύχη να διακριθεί και να ξυπνήσει τη φαντασία όσων, αιρετών και μη, δεν σκέφτηκαν ποτέ πως ένα δένδρο μπορεί να ξυπνήσει συνειδήσεις....."

Η άσπρη κιμωλία και ο μαύρος μαρκαδόρος «Η ποδιά της Ράνιας»της Δομνίκης Καράντζιου

Η άσπρη κιμωλία και ο μαύρος μαρκοδόρος είχαν γίνει πλέον οι καλύτεροι φίλοι. Περνούσαν ανεπανάληπτες στιγμές μέσα στην τάξη. Ο μαρκαδόρος είχε αποκτήσει σιγά σιγά πολλές γνώσεις στα μαθηματικά και στη γλώσσα. Αδυναμία όμως είχε στη Γεωγραφία. Του άρεζε να ακούει για ποτάμια και θάλασσες, για βουνά και πεδιάδες και προσπαθούσε να φανταστεί πώς είναι η φύση από κοντά. Η κιμωλία τον πείραζε όταν ξεχνούσε το μάθημα της προηγούμενης μέρας. Ιδιαίτερα προστατευτική όμως ήταν με τους μαθητές, γιατί όπως έλεγε συχνά στον μαρκαδόρο: