Μόνος τα ξημερώματα, κάπου στην παραλία,
Στον εαυτό μου απόψε δίνω, άλλη μια ευκαιρία.
Άρχισα πάλι να μετρώ, τα λάθη που έχω κάνει,
Ξυπνάω την συνείδηση κι’αυτή απαντάει, ΦΤΑΝΕΙ.
Μου λέει, να δω, τον κόσμο από την αρχή,
Απ’το μηδέν να αρχίσω,
Της άρνησής μου, το κοντέρ,
Με μιας, να μηδενίσω.
Αέρας φυσάει δυνατός ,Νοτιάς, τον είπαν τα Δελτία,
Τις σκέψεις παίρνει μακριά, ψάχνοντας την ΟΥΤΟΠΙΑ.
Την βλέπω στον ορίζοντα, το νοιώθω, ότι πλησιάζω,
Μα πάλι απομακρύνεται και την πορεία αλλάζω.
Τα βήματα μου χάνονται, γυρεύουν ασυλία ,
Σειρήνες, όμορφες, ουράνιες, με καλούν,
Παντού, να ψάξω, την δική μου ΟΥΤΟΠΙΑ.
Δύο βήματα χρειάζονται και λίγη φαντασία.
Αργά-δειλά, από μακριά, ο ήλιος ανατέλλει,
Χρυσάφη όλη η θάλασσα, τον νου μου, παρασέρνει.
Μόνος μου, ξημερώματα, σε κάποια παραλία,
Κουράγιο παίρνω απ’τα όνειρα, να βρω την ΟΥΤΟΠΙΑ.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
