Του Τσαπουρνιώτη Γιάννη.
«Δεν εμπιστεύεται πια κανέναν. Ζει στον κόσμο του. Τον πρόδωσε ο πιο έμπιστος άνθρωπος του. Αυτός που του εκμυστηρεύονταν τα πάντα. Τώρα ζει μόνος του κι εκεί, στη μοναξιά του, στην ησυχία του, αισθάνεται ασφαλής».
Εμπιστοσύνη. Μια ιδιαίτερη έννοια, με ξεχωριστή σημασία και συμβολή στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Διαχρονικά ο άνθρωπος αισθανόταν την ανάγκη να στηριχτεί κάπου, να εμπιστευτεί τα προβλήματα του, τις στεναχώριες του, τις αγωνίες του, τους έρωτες του.
Στενά συγγενικά πρόσωπα, φίλοι, συνεργάτες, συνάδελφοι, είναι τα άτομα που αποτελούν τους συμπαραστάτες στα δύσκολα, καθώς και οι πρώτοι που μαζί τους θα μοιραστούμε τις χαρές.
Στην υλιστική κοινωνία, στον κόσμο της πλεονεξίας, της αχαριστίας και του εγωισμού, η εμπιστοσύνη έχει χάσει την αληθινή της αξία και έχει μετατραπεί σε μια υποκριτική, συμβιβαστική πράξη που η καχυποψία και το ψέμα φθείρουν την ουσία της. Κινούμενοι, πολλές φορές, από ατομικό συμφέρον, παρακάμπτουμε αυτούς που μας στήριξαν ανιδιοτελώς, προδίδουμε την πίστη που μας έδειξαν προκειμένου να τους προσπεράσουμε και να πάρουμε τα πρωτεία στον κοινωνικό στίβο. Τους αξιοποιούμε για να ανέλθουμε ψηλά. Όταν επιτύχουμε το στόχο αγνοούμε το παρελθόν και τους στυλοβάτες μας στα δύσκολα.
Δανείζεις ένα σεβαστό χρηματικό ποσό σε «έμπιστους» ανθρώπους, που γνωρίζεις χρόνια κι έχεις φάει μαζί τους ψωμί κι αλάτι. Θέλεις να τους βοηθήσεις να μείνουν όρθιοι στη σκληρή βιοπάλη και να κάνουν ένα βήμα παραπέρα. Σου υπόσχονται ότι θα είναι συνεπείς στην επιστροφή των δανεικών και μάλιστα θα καταβάλουν και τόκο. Ώσπου φτάνεις στο σημείο να έρχεσαι εσύ στη δύσκολη θέση, να γίνεσαι το θύμα και να μοιρολογείς με παράπονο «εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι…».
Στην ίδια, την υπεύθυνη πολιτεία, οι αθώοι, νομοταγείς πολίτες υπογράφουν συμβόλαια σε ομόλογα και σε φωτοβολταικά συστήματα, ώσπου σε σύντομο διάστημα αντιλαμβάνονται πως οι όροι που υπέγραψαν παραβιάζονται και δεν τηρούνται από την ίδια, την επίσημη αρχή.
Σε αυτό το σημείο ποιόν να εμπιστευτείς πλέον και με ποιους όρους. Και πώς να συμμορφωθεί ο παράνομος, ο φοροφυγάς. Πώς να εκλείψει η απατεωνιά και η δολοπλοκία.
Δεν υπάρχουν πια αγνές προθέσεις και αγνά κίνητρα. Όλα κινούνται στη βάση του συμφέροντος. Λίγοι χαίρονται ειλικρινά με τις επιτυχίες σου. Πολλοί απολαμβάνουν τις λύπες και τα στραβοπατήματα σου.
Η πονηριά και η υποκρισία ήρθαν και έδεσαν με την οικονομική κρίση και τη γενικότερη αστάθεια που επικρατεί στην ανεμοδαρμένη και παράλογη ζωή μας.
Ζητείται εμπιστοσύνη, ανιδιοτέλεια, ελπίδα. Απλές έννοιες με μεγάλη βαρύτητα, αλλά κρυμμένες μέσα στο ιδιωτικό συμφέρον που καλλιεργεί μίσος και κλονίζει τη συλλογικότητα.
Αν επιθυμούμε να αποκαταστήσουμε την ομαλότητα στη ζωή μας, τόσο σε οικονομικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, οφείλουμε να θεραπεύσουμε πρώτα τις σχέσεις μας, να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να μάθουμε να ζούμε στην αλήθεια για να αξίζουμε την εχεμύθεια των συνανθρώπων μας.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
Στενά συγγενικά πρόσωπα, φίλοι, συνεργάτες, συνάδελφοι, είναι τα άτομα που αποτελούν τους συμπαραστάτες στα δύσκολα, καθώς και οι πρώτοι που μαζί τους θα μοιραστούμε τις χαρές.
Στην υλιστική κοινωνία, στον κόσμο της πλεονεξίας, της αχαριστίας και του εγωισμού, η εμπιστοσύνη έχει χάσει την αληθινή της αξία και έχει μετατραπεί σε μια υποκριτική, συμβιβαστική πράξη που η καχυποψία και το ψέμα φθείρουν την ουσία της. Κινούμενοι, πολλές φορές, από ατομικό συμφέρον, παρακάμπτουμε αυτούς που μας στήριξαν ανιδιοτελώς, προδίδουμε την πίστη που μας έδειξαν προκειμένου να τους προσπεράσουμε και να πάρουμε τα πρωτεία στον κοινωνικό στίβο. Τους αξιοποιούμε για να ανέλθουμε ψηλά. Όταν επιτύχουμε το στόχο αγνοούμε το παρελθόν και τους στυλοβάτες μας στα δύσκολα.
Δανείζεις ένα σεβαστό χρηματικό ποσό σε «έμπιστους» ανθρώπους, που γνωρίζεις χρόνια κι έχεις φάει μαζί τους ψωμί κι αλάτι. Θέλεις να τους βοηθήσεις να μείνουν όρθιοι στη σκληρή βιοπάλη και να κάνουν ένα βήμα παραπέρα. Σου υπόσχονται ότι θα είναι συνεπείς στην επιστροφή των δανεικών και μάλιστα θα καταβάλουν και τόκο. Ώσπου φτάνεις στο σημείο να έρχεσαι εσύ στη δύσκολη θέση, να γίνεσαι το θύμα και να μοιρολογείς με παράπονο «εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι…».
Στην ίδια, την υπεύθυνη πολιτεία, οι αθώοι, νομοταγείς πολίτες υπογράφουν συμβόλαια σε ομόλογα και σε φωτοβολταικά συστήματα, ώσπου σε σύντομο διάστημα αντιλαμβάνονται πως οι όροι που υπέγραψαν παραβιάζονται και δεν τηρούνται από την ίδια, την επίσημη αρχή.
Σε αυτό το σημείο ποιόν να εμπιστευτείς πλέον και με ποιους όρους. Και πώς να συμμορφωθεί ο παράνομος, ο φοροφυγάς. Πώς να εκλείψει η απατεωνιά και η δολοπλοκία.
Δεν υπάρχουν πια αγνές προθέσεις και αγνά κίνητρα. Όλα κινούνται στη βάση του συμφέροντος. Λίγοι χαίρονται ειλικρινά με τις επιτυχίες σου. Πολλοί απολαμβάνουν τις λύπες και τα στραβοπατήματα σου.
Η πονηριά και η υποκρισία ήρθαν και έδεσαν με την οικονομική κρίση και τη γενικότερη αστάθεια που επικρατεί στην ανεμοδαρμένη και παράλογη ζωή μας.
Ζητείται εμπιστοσύνη, ανιδιοτέλεια, ελπίδα. Απλές έννοιες με μεγάλη βαρύτητα, αλλά κρυμμένες μέσα στο ιδιωτικό συμφέρον που καλλιεργεί μίσος και κλονίζει τη συλλογικότητα.
Αν επιθυμούμε να αποκαταστήσουμε την ομαλότητα στη ζωή μας, τόσο σε οικονομικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, οφείλουμε να θεραπεύσουμε πρώτα τις σχέσεις μας, να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να μάθουμε να ζούμε στην αλήθεια για να αξίζουμε την εχεμύθεια των συνανθρώπων μας.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
