Η πρόσφατη συμφωνία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει τα εξής βασικά χαρακτηριστικά:
1. Νέο πακέτο μέτρων προκειμένου οι τοκογλύφοι να εξασφαλίσουν ότι οι αυξημένοι τόκοι θα πληρώνονται ανελλιπώς. Τα πλεονάσματα είναι τα αυξημένα τοκομερίδια που απαιτούν οι τοκογλύφοι. Δεν τους ενδιαφέρουν αν είναι υπαρκτά, πραγματικά, ή εικονικά με όρους δημοσιονομικούς, διότι με βάση αυτά που εμφανίζουν τα χαρτιά αυξάνει και το μερίδιο που καρπώνονται οι ίδιοι.
Πρόκειται για κλασσική τακτική φεουδαρχικής πεονίας. Το λεγόμενο δημοσιονομικό πλεόνασμα είναι η «δεκάτη» που καλείται να πληρώσει ο ελληνικός λαός ως τυπικός νεοκολλήγας. Και μέσω αυτής της «δεκάτης» θα χάσει τα πάντα. Ακόμη και τη ζωή του.
Το δημοσιονομικό πλεόνασμα είναι ο μοχλός δήμευσης, αρπαγής και λεηλασίας του εισοδήματος και της ιδιωτικής περιουσίας του Έλληνα πολίτη. Με τον μηχανισμό αυτό, ο οποίος τώρα πια ελέγχεται από «ανεξάρτητες αρχές» με υπερσυνταγματική ισχύ και ασυλία έναντι της δικαιοσύνης – για όποιον ακόμη φαντάζεται ότι υπάρχει σύστημα δικαιοσύνης στη χώρα μας – ολόκληρος ο κρατικός προϋπολογισμός έχει γίνει μηχανισμός αναδιανομής ολόκληρου του παραγόμενου προϊόντος υπέρ των δανειστών και των συμφερόντων που συνδέονται οργανικά μαζί τους.
Δεν υφίσταται πια τίποτε ως δημόσιο αγαθό, ως υποχρέωση του κράτους έναντι του πολίτη με όρους εγγύησης δικαιωμάτων και παροχής υπηρεσιών. Το Σύνταγμα με τις σχετικές προβλέψεις του, αποτελεί πλέον έναν αναχρονισμό για τη σημερινή Ελλάδα υπό καθεστώς κατοχής των δανειστών. Κανένας δεν του δίνει σημασία.
Άλλωστε δεν έχει απομείνει κανένας εγχώριος θεσμός, που να θέλει ή να μπορεί να υπερασπιστεί το Σύνταγμα. Εκτός του πατριωτισμού των Ελλήνων, στον οποίο αναφέρεται το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος. Μόνο πού για τον πατριωτισμό στον οποίο αναφέρεται το Σύνταγμα, ισχύει ότι έγραφε στα 1875 ο Εμμανουήλ Ροίδης: ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ. Της παλαιάς εσοδείας αζήτητος, τα νέα φθασίματα δευτέρας ποιότητος. Οι κάτοχοι τα αφήνουν εις μικράς τιμάς. Αγορασταί ολίγοι.
2. Ενισχύεται η διαδικασία εκποίησης και διάλυσης της χώρας. Έως το τέλος του 2018 μας υποσχέθηκε ο κ. Τσίπρας ότι θα είμαστε στις αγορές, εκτός μνημονίων και κηδεμονίας. Είναι αλήθεια; Από τη δική του σκοπιά και των συμφερόντων που υπηρετεί, ναι είναι. Τι νόημα έχει η κηδεμονία σε μια χώρα, που έχει χάσει το δικαίωμα να υφίσταται ως κυρίαρχο κράτος; Τι νόημα έχουν τα μνημόνια όταν οι αποφάσεις θα παίρνονται θεσμικά απευθείας από τον Υπουργό Οικονομίας των Βρυξελλών, όπως αποφάσισαν οι 27 στη Σύνοδο της 25ης Μαρτίου;
Όσο για το δανεισμό, αυτός θα τρέχει με χίλια, καθώς θα τον εγγυάται το υπερκράτος των Βρυξελλών και θα τον διαχειρίζεται ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, οποίος θα μετασχηματισθεί σε πρωτογενή θεσμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την ονομασία Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, ώστε να μην μπορεί κανείς να τον αμφισβητήσει.
Έως τα τέλη του 2018 η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα έχει αναλάβει την δέσμευση έναντι των «εταίρων» και δανειστών, να μην υφίσταται τίποτε το δημόσιο στη χώρα. Ούτε καν δημόσιος χώρος, ή δημόσια σφαίρα. Κι επομένως να έχει καταλυθεί ακόμη και η επίφαση του κοινοβουλευτισμού. Οι επιλογές του πολίτη, θα είναι ίδιες με τις επιλογές του υπεξούσιου επί απολυταρχίας. Η ανοχή της εξουσίας. Τίποτε περισσότερο.
Ολόκληρο το ελληνικό κράτος, η ελληνική πολιτεία, ιδιωτικοποιείται και παραδίδεται στους υπερεθνικούς μηχανισμούς της ΕΕ. Είμαστε το πρώτο συγκροτημένο τύποις κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα αφομοιωθεί πλήρως από τα γρανάζια των μηχανισμών της.
Κι αφού με τις νέες Συνθήκες, που ήδη ετοιμάζονται στην ΕΕ, τα υπερεθνικά όργανα, οι θεσμοί και οι αποφάσεις τους στις Βρυξέλλες θα αποκτήσουν και τυπικά υπερσυνταγματική ισχύ, αλλά και με την επικείμενη αναθεώρηση του εγχώριου Συντάγματος, ώστε να επιβληθεί η «αρχή της νομιμότητας» των δεσμεύσεων έναντι της ΕΕ σε βάρος του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του ελληνικού λαού, τότε μπορεί να μου πει κανείς τι μένει για όλους εμάς;
Μετά το 2018 ο ελληνικός λαός θα βρεθεί – συνταγματικά και θεσμικά – στην ίδια κατάσταση που βρίσκονταν οι πρόγονοί του, όταν τέθηκε το δίλημμα ελευθερία ή θάνατος. Το μόνο που θα του έχει μείνει είναι να αντιπαραθέσει στην «αρχή της νομιμότητας» του υπερεθνικού ολοκληρωτισμού, το ιστορικό δικαίωμα κάθε λαού να του ανήκει ο τόπος όπου κατοικεί κι έχει τις ρίζες του. Ο ελληνικός λαός όλο και περισσότερο υποβαθμίζεται από έθνος σε γένος. Τέτοια ιστορική οπισθοδρόμηση δεν έχει ξαναδεί η Ευρώπη.
3. Βαδίζουμε σε μια βαθιά γεωστρατηγική ανατροπή με επίκεντρο την Ελλάδα. Ολόκληρο το δόγμα διαχείρισης της ζώνης του Αιγαίου έως την Κύπρο, που διαμορφώθηκε από την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων, ανατρέπεται οριστικά. Η Ελλάδα, η οποία από την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων, είχε κατακτήσει το ρόλο του παράγοντα σταθερότητας και των στρατηγικών ισορροπιών στα Βαλκάνια, αλλά και στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, γιατί έλεγχε τους κομβικούς θαλάσσιους δρόμους της περιοχής, μετατρέπεται ανοιχτά πλέον σε βασικό πεδίο ή ορμητήριο σύγκρουσης ιμπεριαλιστικών τυχοδιωκτισμών και αναμέτρησης κάθε λογής επεκτατισμού.
Ξαναγυρίζουμε στην εποχή προ των Βαλκανικών Πολέμων.
Όχι μόνο γιατί με την επέμβαση ΝΑΤΟ και ΕΕ τα κράτη έθνη που είχαν γεννήσει οι Βαλκανικοί πόλεμοι, καταρρέουν, χάνουν την εθνική τους υπόσταση και ξαναγυρίζουν στην κατάσταση που τα ήθελε το Κονσέρτο της Ευρώπης με τη Συνδιάσκεψη του Βερολίνου το 1878. Μόνο που αυτή τη φορά ο «μεγάλος ασθενής» για τις Μεγάλες Δυνάμεις δεν είναι ο Οθωμανός Σουλτάνος, αλλά, αφενός, η Ρωσία και, αφετέρου, τα κυρίαρχα έθνη, ή αλλιώς το κράτος-έθνος. Και η Ρωσία του Πούτιν έχει στοχοποιηθεί μόνο και μόνο γιατί λόγω του μεγέθους της και του ειδικού βάρους που διαθέτει, αρνείται να αυτοδιαλυθεί. Όπως είχε ξεκινήσει να γίνεται επί εποχής Γιέλτσιν.
Γι’ αυτό κι η παγκόσμια αναμέτρηση που βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας δεν προσιδιάζει σε κανέναν από τους παγκόσμιους πολέμους, που γνώρισε η Ευρώπη και η ανθρωπότητα. Προσιδιάζει περισσότερο σ’ έναν ιστορικό «Παγκόσμιο Πόλεμο Μηδέν», όπως έχουν ονομαστεί περίοδοι πολέμων που διεξάγονται στο κατά μήκος του εκάστοτε ιστορικά οριοθετημένου κόσμου. Αυτοί οι παγκόσμιοι πόλεμοι σηματοδοτούν μια εξαιρετικά οριακή κατάσταση στην ιστορία, όπου η γενικευμένη σύρραξη εξαφάνισε ολόκληρους πολιτισμούς, εθνότητες και λαότητες.
Ένας τέτοιος παγκόσμιος πόλεμος μηδέν ήταν πολύ πιθανά ο Τρωικός πόλεμος. Η διάσημη αυτή αναμέτρηση ίσως να ήταν μια από τις τελικές πράξεις σε αυτό που ακόμη και αρχαιολόγοι σήμερα έχουν χαρακτηρίσει ως «Παγκόσμιο Πόλεμο Μηδέν» – ένα γεγονός που έφερε τον κόσμο της Ανατολικής Μεσογείου, ο οποίος ήταν το επίκεντρο της Εποχής του Χαλκού στην ολοκληρωτική κατάρρευση πριν από 3200 χρόνια. Ολόκληρος ο κόσμος των Αχαιών χάθηκε. Μαζί και οι λαοί της Θάλασσας. Το επακόλουθο ήταν οι αρχαϊκοί «σκοτεινοί χρόνοι», όπου η ιστορική ανθρωπότητα έπρεπε να αναρρώσει και να βρει ξανά τον βηματισμό της προς την πρόοδο. Με όλες τις εσωτερικές αντιφάσεις του.
Μια ανάλογη περίοδο «Παγκόσμιου Πολέμου Μηδέν» έζησε και η εποχή των μεγάλων αυτοκρατοριών της αρχαιότητας με την Pax Romana να συνθλίβεται κυρίως από την βίαιη μετακίνηση φυλών, εθνοτήτων και λαών, που για πρώτη φορά έκαναν ορμητικά την είσοδό τους στο ιστορικό προσκήνιο. Ακολούθησε ο μεσαίωνας.
Ένας ανάλογος «Παγκόσμιος Πόλεμος Μηδέν» ήταν κι εκείνος που γεννήθηκε από τη διάταξη των δυνάμεων του Συνεδρίου της Βιέννης (1815) και έχει ως επίκεντρο το ρόλο της τσαρικής Ρωσίας. Ο παγκόσμιος αυτός πόλεμος ξεκίνησε ουσιαστικά με τον πόλεμο της Κριμαίας το 1855 και τελείωσε με τον Ρωσσοϊαπωνικό πόλεμο του 1904.
Η περίοδος αυτή δεν γέννησε μόνο την κατανομή των σφαιρών επιρροής και των αποικιών που γέννησε τον πρώτο και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά και κάτι πολύ σημαντικότερο. Την πάλη των λαών με ηγέτιδα δύναμη μια νέα κοινωνικοπολιτική δύναμη, την εργατική τάξη, που για πρώτη φορά θέτει παγκόσμια το αίτημα της απελευθέρωσης, εθνικής και κοινωνικής.
Σήμερα ζούμε μια ανάλογη περίοδο ενός νέου «παγκόσμιου πολέμου μηδέν», όπου κρίνεται το σύνολο των κατακτήσεων του πολιτισμού, αλλά και των κυρίαρχων εθνών σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.
Το πρώτο μέρος της Εισήγησης του Δημήτρη Καζάκη στην Παναττική Σύσκεψη του Ε.ΠΑ.Μ. στο Μοσχάτο, 6/5/2017.
*Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Γενικός Γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ
Από Πατσιαρίκα Δημήτριο μέλος του Ε.ΠΑ.Μ, Λιτόχωρο
