Ποτέ άλλοτε ο άνθρωπος, ιδίως ο νέος, δεν αισθάνθηκε τον εαυτό του τόσο μόνο, τόσο αβοήθητο και εγκαταλελειμμένο, όσο στην αλλοτριωμένη εποχή μας της αδιαφορίας, της ιδιοτέλειας, της διαφθοράς και της απανθρωπιάς.
Ο σημερινός Νεοέλληνας ,καθώς μαστίζεται από τη φτώχεια, την ανεργία ,την εγκατάλειψη από τους δυτικούς «εταίρους» και τις απειλές αρπακτικών επιθέσεων από ανατολάς και βορρά ,νοιώθει ανασφαλής, φοβισμένος και βαθιά προβληματισμένος. Έχασε το χαμόγελο, τη χαρά και την αισιοδοξία και πορεύεται σκυθρωπός και απελπισμένος «εν σκότει και σκιά θανάτου».
Στην περιρρέουσα αυτή ζοφερή ατμόσφαιρα της απόγνωσης και απελπισίας έρχεται να μας δώσει ελπίδα και θάρρος ο παθών υπέρ ημών Ιησούς Χριστός, του οποίου τα Πάθη και την ζωηφόρο Ανάσταση μας καλεί η Εκκλησία να βιώσουμε τις άγιες αυτές ημέρες. Ο Χριστός έζησε επί γης ως ξένος, πτωχός, ταπεινός ,διωκόμενος από το κατεστημένο της εποχής, λοιδορούμενος και εμπαιζόμενος άχρι θανάτου ,σταυρωθείς ως κακούργος. Ένοιωσε την αχαριστία των ευεργετηθέντων και την εγκατάλειψη ακόμη και από τους ίδιους τους μαθητές του.
Με την Ανάσταση του ο Χριστός συνέτριψε τις δυνάμεις του σκότους και του ψεύδους και κατήργησε τελεσίδικα τον φόβο του θανάτου. Άνοιξε έτσι νέους ορίζοντες στους ταραγμένους μαθητές ,δίνοντας θάρρος και δύναμη να αναγγείλουν στα πέρατα του κόσμου το Ευαγγέλιο της ειρήνης και αγάπης. Τους είχε όμως προειδοποιήσει για τις θλίψεις, τους διωγμούς και τις ταλαιπωρίες που θα συναντούσαν στο αποστολικό έργο τους. «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον»[Ιω.16,33] Νίκη της ζωής κατά του θανάτου, κατά της αδικίας , του μίσους ,της απόγνωσης και απελπισίας.
Η υμνολογία της Εκκλησίας μας προτρέπει να συσταυρωθούμε με τον Χριστό και να συναναστηθούμε μαζί Του. Να νεκρώσουμε τα πάθη ,τις κακίες, τους φόβους μας και να αναστήσουμε αξίες και πρότυπα ζωής που θα μας στηρίξουν να ξεπεράσουμε την τραγική πραγματικότητα που βιώνουμε σαν άτομα και σαν Έθνος.
Τούτες τις χαλεπές ημέρες του διέρχεται η σταυρωμένη πανταχόθεν Ελλάδα μας ,καλούμαστε , ενδυναμώνοντας βιωματικά την πίστη μας, να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στον Αναστάντα Κύριο. Είναι ο μόνος που μπορεί να αποβάλλει τους φόβους μας και να μας εξοπλίσει με θάρρος να ξεπεράσουμε ανώδυνα την δοκιμασία που μαστίζει την πατρίδα μας. Μόνον Αυτός έχει την δύναμη να βοηθήσει να αναστηθεί το γένος μας, όπως έπραξε στο μακραίωνο ιστορικό παρελθόν μας, συντρίβοντας τους υπεναντίους μας «ως σκεύη κεραμέως».
