.. αλλά από όσους, εντός της χώρας, προσπαθούν να αλώσουν το μυαλό και την ψυχή μας, οδηγώντας μας πίσω, σε εποχές σκοταδισμού, μίσους και μισαλλοδοξίας.
Με αφορμή το κάλεσμα των πολιτιστικών συλλόγων Πιερίας σε ειρηνική συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη συμφωνία των Πρεσπών κι επειδή σε μια διαδήλωση είναι αδύνατον να γίνει ουσιαστική αντιπαράθεση και αντιπαραβολή επιχειρημάτων, θα ήθελα να παραθέσω γραπτώς στην κρίση σας τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς, τα δικά μου επιχειρήματα, που συνηγορούν υπέρ της υπογραφής της συμφωνίας.
Γιατί προχωρήσαμε τώρα σε μια νέα διαπραγμάτευση με τους γείτονες
Γιατί είχαμε την τύχη στην ηγεσία της γειτονικής χώρας να βρίσκεται ένας πολιτικός που πόρρω απέχει από τους πολιτικούς εκείνους που τα προηγούμενα χρόνια παραχάρασσαν την ιστορία, έστηναν αγάλματα και διαμόρφωναν ένα τοπίο ανιστόρητου αλυτρωτισμού.
Γιατί αυτή η συγκεκριμένη συγκυρία ήταν η μοναδική ευκαιρία να δώσουμε επιτέλους ένα τέλος σε μια διαμάχη, σε μια άγονη αντιπαλότητα που σερνότανε επί δεκαετίες και ζημίωνε όχι μόνο τους γείτονες, αλλά και τη χώρα μας και ιδιαίτερα τη Βόρεια Ελλάδα, τη Μακεδονία μας.
Σε ποια τετελεσμένα έπρεπε να μπει τέλος
Έπρεπε να μπει τέλος στη ντε φάκτο αναγνώριση της γειτονικής χώρας ως «Μακεδονίας» σκέτης, καθώς ήδη 149 χώρες (μεταξύ αυτών ΗΠΑ και η πλειοψηφία των χωρών του ΝΑΤΟ, η Κίνα, η Ρωσία και άλλες) την αποκαλούσαν με το όνομα αυτό, την ώρα που εμείς περηφανευόμασταν ότι δεν την αναγνωρίζουμε (αν και δεχόμασταν τους τουρίστες της με τα «Μακεδονικά» διαβατήρια).
Έπρεπε να μπει ένα τέλος στην ύπαρξη μιας μη φιλικής χώρας στα βόρεια σύνορά μας, την ώρα που στα ανατολικά μας πληθαίνουν οι εχθρικές κινήσεις μιας επικίνδυνης για την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή χώρας.
Τι ζητούσαμε δεκαετίες τώρα με τις προηγούμενες διαπραγματεύσεις
Ζητούσαμε σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, την ισχύ της έναντι όλων, την εξαφάνιση κάθε ίχνους αλυτρωτισμού.
Τι πετύχαμε με τη συμφωνία των Πρεσπών
Όσα ζητούσαμε και δεν τα έδιναν μέχρι σήμερα οι ιδεολογικοί φίλοι της Ν.Δ στη γειτονική χώρα (ο Γκρούεφσκι και οι συν αυτώ) και πολλά περισσότερα.
Τη σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό (Βόρεια Μακεδονία) και την ισχύ της έναντι όλων και στο εσωτερικό. Δεν είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στο «Βόρεια Μακεδονία» αφενός και οποιοδήποτε άλλο όνομα, εκτός από το «Μακεδονία» αφετέρου. Είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε οποιοδήποτε άλλο όνομα από τη μία και το σκέτο «Μακεδονία» από την άλλη.
Οι γείτονες συμφώνησαν να αλλάξουν το σύνταγμά τους, το όνομα της χώρας τους, όπως το προέβλεπε το σύνταγμά τους, πράγμα το οποίο καμία άλλη χώρα δεν έχει κάνει μέχρι σήμερα.
Το μείζον και σοβαρότερο απ’ όλα, πετύχαμε να παραδεχθούν και να αποδεχθούν ότι δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό της αρχαίας Μακεδονίας, παρά είναι σλάβικης καταγωγής και αντίστοιχης ιστορικής παράδοσης.
Πετύχαμε τη ρητή διαβεβαίωση περί του απαραβίαστου των συνόρων και την παραδοχή της ανυπαρξίας μειονοτικού ζητήματος εντός των ελληνικών ορίων, που να έχει σχέση με την πΓΔΜ.
Πώς τα πετύχαμε
Δυο δρόμοι υπήρχαν έτσι κι αλλιώς. Ο ένας θα ήταν να τους κηρύξουμε πόλεμο, να τους νικήσουμε και να τους αναγκάσουμε να δεχτούν όλα όσα θα θέλαμε.
Ο άλλος ήταν αυτός που ακολουθήσαμε.
Με πολιτικά μέσα και σε συνεργασία με τον διεθνή παράγοντα και τον κορυφαίο θεσμό του, που είναι ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών.
Ειρηνικά και με σεβασμό σον γειτονικό λαό, που δικαιούται από μια διεθνή συνθήκη να κατοικεί σε ένα μέρος της παλαιάς, ευρύτερης περιοχής της αρχαίας Μακεδονίας, της ίδιας διεθνούς συνθήκης (του Βουκουρεστίου του 1913) με την οποία κερδίσαμε εμείς το μεγαλύτερο κομμάτι της.
Εν τέλει, τι καλύτερο μπορούσε να γίνει; Υπήρχε περίπτωση να δεχτεί κανείς από την άλλη πλευρά, όση καλή θέληση και κι αν διέθετε, να απεμπολήσει τα πάντα; Τη γεωγραφική ονομασία της χώρας του, τη γλώσσα του που έχει αναγνωριστεί δεκαετίες πριν;
Ας μην ανησυχούν λοιπόν οι Πολιτιστικοί μας Σύλλογοι, οι θεματοφύλακες (όπως χαρακτηρίζονται) της ιστορίας, της παράδοσης και του πολιτισμού του τόπου μας.
Με τη συμφωνία διαφυλάσσονται όλα. Η ιστορία μας δεν κινδυνεύει πλέον από τους γείτονες. Κινδυνεύει μόνον από όσους, εντός της χώρας, προσπαθούν να αλώσουν το μυαλό και την ψυχή μας, οδηγώντας μας πίσω, σε εποχές σκοταδισμού, μίσους και μισαλλοδοξίας.
