Μια προσεκτική φωτογράφιση της πανσπερμίας των πολυώνυμων «μακεδονιζόντων» των Σκοπίων δίνει την ακόλουθη κύρια σύνθεση:
α) Αλβανοί, εκ περιστάσεως «μακεδονίζοντες», ψήφισαν «ναι» κατ’εντολήν Ράμα.
β) Γόνοι ελληνογενών γενιτσάρων. Πρόκειται για τα έκγονα των άλλοτε απαχθέντων παιδιών του παιδομαζώματος. -Το ΚΚΕ το ονόμαζε… «παιδοσώσιμο»- τα απήγαγε από την αγκαλιά των γονέων τους, οι περισσότεροι από τους οποίους ακολούθησαν τον δρόμο των παιδιών τους. Σε αντίθεση με τις άλλες χώρες του ανατολικού μπλοκ, όπου κατέφυγαν οι ηττημένοι του εμφυλίου, ο Τίτο είχε με την ψευδωνυμία της Βαρντάρσκα τον μηχανισμό εθνολογικής μετάλλαξης όλων των εξ Ελλάδος προερχομένων. Η ομάδα αυτή είναι η φανατικότερη ανθελληνική στα σημερινά Σκόπια.
γ) Οι σλάβοι «ψάχνονται» περί του τι τελικά είναι και άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο έχουν ένα βουλγαρικό προσανατολισμό.
Οι γόνοι των γενιτσάρων είναι κατ’εξοχήν αυτοί που καλλιεργούν τον επεκτατισμό και τον ονομάζουν βέβαια αλυτρωτισμό.
Η εντονότατα αρνητική στάση της Ρωσίας στην ένταξη του μορφώματος στο ΝΑΤΟ και επομένως στη Συμφωνία, την ώρα που σύσσωμη η Δύση είχε ξεσαλώσει υπέρ του Ζάεφ, έπρεπε να είχε αξιοποιηθεί από την εξωτερική μας πολιτική. Αλλά οι ερασιτέχνες που την ασκούν, με εξόχως τυχοδιωκτικό τρόπο, είδαν την περίπτωση των Σκοπίων ως «παράθυρο ευκαιρίας» και έσπευσαν να ικανοποιήσουν πάσαν αξίωση της άλλης πλευράς. Πού καιρός για αναζήτηση συμμαχιών. Αυτό που με γνώμονα την κοινή λογική θα έκανε κάθε νουνεχής, το αγνόησαν επιδεικτικά οι κυβερνώντες φωστήρες. Πολλού γε και δη αντί να προσεταιρισθούν τη Μόσχα απήλασαν ρώσους διπλωμάτες και «πάγωσαν» τις ελληνορωσικές σχέσεις.
Οι πασίγνωστες πλέον συζητήσεις της σκοπιανής ηγεσίας (27/1 και 19/5) μιλούν από μόνες τους για τη δουλικότητα, την ακρισία και την βοερή απουσία οιασδήποτε ελληνικής αντίστασης εις παν το ζητούμενον παρά των σκοπιανών. Είναι απορίας άξιον πως ο Ζάεφ που βρήκε τόσο μαλ(θ)ακούς τους δικούς μας δεν ζήτησε και το άλλο, να του δώσουν και τη … Θεσσαλονίκη ανά εξάμηνο για … πρωτεύουσά τους.
Απολαύστε εδώ την ασύλληπτη ψοφιοσύνη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Μιλάει ο Ν. Δημητρώφ στη σύσκεψη των δικών του (19/5). Αποκαλύπτει ότι στην διαπραγμάτευσή του με τον ημέτερο Κοτζιά (Σούνιο 12/5/18) «η Ελλάδα στο Σούνιο έκανε μια σημαντική παραχώρηση. Καθώς η κυβέρνηση είναι έτοιμη να ονομάσει τη μακεδονική γλώσσα ως μακεδονική γλώσσα και την υπηκοότητα ως μακεδονική». [Ο Κοτζιάς ορύονταν λίγο πριν ότι η Ελλάδα έχει τάχα αναγνωρίσει «μακεδονική γλώσσα» ήδη από το ….. 1977!]. «Έρχεται η πρόταση για Δημοκρατία της «Μακεδονίας του Ίλιντεν» με μετάφραση σε όλες τις γλώσσες και υπηκοότητα μακεδονική (…) «Ο Κοτζιάς είπε ότι αυτό τους αρκεί, είναι μια επαρκής διαφοροποίηση ανάμεσα στη δική τους και στη δική μας Μακεδονία (…) «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ίλιντεν» η «δημιουργική λύση στην οποία κατέληξαν οι ειδικοί από τις δύο χώρες στο Σούνιο». Και οι μεν ειδικοί της άλλης χώρας φυσικό να είναι έμπλεοι χαράς για το Ίλιντεν, εμβληματικό σημείο αναφοράς του νεοπανσλαβισμού τους, η άνευ ορίων όμως ηλιθιότητα των δικών μας να το αποδεχθούν, έστω και αν αργότερα έκαναν πίσω, είναι εντελώς ανεξήγητη.
Το δημοψήφισμα στα Σκόπια κατεδάφισε την συμφωνία των Πρεσπών και έκαψε τα σχέδια των Δυτικών που γελοιοποιήθηκαν με τα προδημοψηφισματικά καμώματά τους.
Στα ήδη απόνερα των Πρεσπών παίζονται ακόμα παιχνίδια. Ζάεφ, Δημητρώφ, Τσίπρας, Κοτζιάς, Αμερικανοί, Γερμανοι, Νατοϊκοί και όλο το μοιραίο συναπάντημα επιμένουν ακόμη να νεκραναστήσουν το ντηλ που πνίγηκε στις λάσπες των Πρεσπών. Ευελπιστούμε ότι δεν θα του βγει!
*Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης
