Συλλαμβάνω κάποιες φορές τον εαυτό μου, ευτυχώς μετρημένες, καθώς οδηγώ, να προσπερνώ τη διάβαση των πεζών χωρίς να δίνω προτεραιότητα, είτε από βιασύνη, είτε από αφηρημάδα. Έχοντας τύψεις για το ατόπημα μου προσπαθώ να μην επαναλάβω ανάλογη παράβαση.
Όταν όμως βρίσκομαι και πάλι μπροστά σε διάβαση πεζών παρατηρώ πως τα οχήματα που με ακολουθούν δεν ελαττώνουν ταχύτητα, φρενάρουν απότομα την τελευταία στιγμή με κίνδυνο να προκληθεί ατύχημα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα λίγοι εκ των πεζών να διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμα να διαβούν ελεύθερα το δρόμο αναμένοντας πρώτα να διέλθουν τα οχήματα.
Το φανάρι είναι κόκκινο και μπροστά μου προπορεύεται άλλο όχημα. Μόλις ανάβει πράσινο ο οδηγός καθυστερεί δυο δευτερόλεπτα να ξεκινήσει προκαλώντας το άμεσο κορνάρισμα του αυτοκινήτου που βρίσκεται πίσω μου κι εγώ εισπράττω τη μούντζα του πρώτου που με θεωρεί υπαίτιο. Παρόμοιες περιπτώσεις στάθηκαν αφορμή ακόμη και για διακοπή της κυκλοφορίας με έντονους λεκτικούς αφορισμούς και όχι μόνο.
Κινούμαι σε οδό ταχείας κυκλοφορίας με τρεις λωρίδες και στη μεσαία η ταχύτητα του οχήματος που προπορεύεται είναι 90χλμ την ώρα. Επιχειρώ προσπέραση στην αριστερή λωρίδα. Πίσω και από μακρινή απόσταση ακολουθεί αυτοκίνητο που με σινιάλο μου υποδεικνύει, έντονα και ρυθμικά, να κάνω στην άκρη γιατί το πολυτελές και μεγάλου κυβισμού «θωρηκτό» του αδυνατεί να ακολουθήσει το προβλεπόμενο όριο ταχύτητας. Προσπερνώντας με έπαρση και ειρωνεία πετά στο οδόστρωμα το πλαστικό ποτήρι του καφέ.
Στην οδό Μουδανιών, στο ρεύμα για Θεσσαλονίκη, ημέρα Κυριακή μέσα στον Αύγουστο, σε ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα, εντοπίζω οχήματα να με προσπερνούν από δεξιά παραβιάζοντας τη λωρίδα έκτακτης ανάγκης, αδιαφορώντας για την χρήση της.
Αν ήταν εφικτό να πετούσαμε με το αυτοκίνητο πάνω από τα προπορευμένα θα το κάναμε κολασμένα. Αν μπορούσαμε να παρκάρουμε μέσα στις τράπεζες, στα σούπερ μάρκετ, σε όλες τις υπηρεσίες ή στα εμπορικά καταστήματα, θα το τολμούσαμε κι αυτό. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που δεν λογαριάζουμε διαβάσεις, πεζοδρόμια, χώρους στάθμευσης κ.α. Γενικά η οδήγηση μας συμβαδίζει με την άναρχη δόμηση όλων των επιπέδων της ταλαίπωρης κοινωνίας μας.
Η έλλειψη ηρεμίας, οι εκρήξεις οργής, οι χειρονομίες, οι διαφωνίες, οι τσακωμοί, η επιθετική οδήγηση, η επίδειξη κυριαρχίας, η έλλειψη αντίληψης και αυτοκριτικής, η χρήση κινητού, είναι συχνά φαινόμενα. Πολύ μάλιστα αισθάνονται και υπερήφανοι που έχουν το μικρό βλαστάρι μαζί τους, μπροστά, αγκαλιά με το τιμόνι και οδηγούν παρέα. Ακόμη μεγαλύτερη περηφάνια νιώθουν ορισμένοι μοτοσικλετιστές που μεταφέρουν μαζί με το δίκυκλο τους δυο και τρία παιδιά. Λάθη και πάθη που σε κάποιες περιπτώσεις έχουν μοιραίες συνέπειες ακόμη και για αθώους, ανύποπτους συμπολίτες μας.
«Μη χολοσκάς. Ο Έλληνας δεν αλλάζει, αυτός είναι. Το έχει στο αίμα, στο dna του». Θα ήταν βέβαια άδικο να γενικεύσουμε, να τραγικοποιήσουμε στο σύνολο της την στάση και δράση των οδηγών. Υπάρχουν και συνειδητοποιημένοι οδηγοί που διακρίνονται για την ικανότητα τους στο τιμόνι, κυρίως όμως για την ποιότητα τους στην οδηγική συμπεριφορά.
Άραγε θα πρέπει να τιμωρούμαστε αυστηρά από το νόμο για να μην παραβιάζουμε τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, για να μην κορνάρουμε άσκοπα, για να μην βρίζουμε και λογομαχούμε; Μήπως πρέπει να αλλάξουμε ριζικά την άρρωστη νοοτροπία μας; Μήπως πρέπει να εφοδιαστούμε με συνείδηση, , αυτοσυγκράτηση και ανάλογη παιδεία;
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
