Αρκετοί ήταν οι βιαστικοί, καλοντυμένοι με δέματα και ομπρέλες που προσπαθούσαν να προστατευτούν από τον αέρα. Του Αγίου Νικολάου…. και είναι μεγάλη γιορτή! Θα πρέπει να γιόρταζαν και οι αντίκρυ, όπως κατάλαβε - νεαροπαρέα φαινόταν και είχαν ήδη στολίσει το χριστουγεννιάτικο δένδρο, με τη γιορτινή διάθεση και τα ανάλογα κεράσματα. Άλλοι χόρευαν μέσα και άλλοι κάπνιζαν και γελούσαν έξω στο μπαλκόνι, βγάζοντας τις απαραίτητες selfies. Το τράβηξαν μέχρι αργά το γλέντι ….
Στον κάτω ακριβώς όροφο φαινόταν το φως ενός φτωχικού καθιστικού με μια θερμάστρα στο κέντρο αναμμένη ενώ ο ιδιοκτήτης του, ένας φρόνιμος μοναχικός συνταξιούχος ετοίμαζε το βραδινό του.
Η Μένη, όπως τη φώναζαν συνήθως οι δικοί της, γύρισε πίσω στο βιβλίο της καθισμένη αναπαυτικά στην πολυθρόνα στο βάθος του σαλονιού, με το φως του λαμπατέρ στο τραπεζάκι. Απορροφημένη καθώς ήταν, συνειδητοποίησε κάποια στιγμή ότι άκουσε παιδικό κλάμα και πετάχτηκε όρθια. Μέχρι να συνέλθει, προσπάθησε να εντοπίσει από πού ερχόταν. Στύλωσε το αυτί της όταν κατάλαβε ότι δεν ήταν από κάποια τηλεόραση και ακουγόταν ζωηρά από το διπλανό της διαμέρισμα.
Δε δίστασε στιγμή, έβαλε το μπουφάν της πήρε τα κλειδιά και βγήκε στο διάδρομο να χτυπά το κουδούνι του διαμερίσματος δίπλα. Πόσες φορές είχε συναντηθεί με εκείνο το νεαρό ζευγάρι των ξένων, ούτε που θυμόταν ….. μια «καλημέρα», μια «καλησπέρα», «καληνύχτα» ανταμώνοντας καμιά φορά το βράδυ αλλά εκείνη τη φορά κάτι την έσπρωξε να κινητοποιηθεί άμεσα στο παιδικό κλάμα. Μητέρα και η ίδια με ενήλικα ήδη παιδιά, δε γινόταν να μη συγκινηθεί. Με μισά ελληνικά και μισά αγγλικά ήρθε η γειτόνισσα στην πόρτα με τον κατσαρομάλλη πιτσιρικά στην αγκαλιά της, με δακρυσμένα τα μάτια.
Παραμερίζοντας τις τυπικότητες ρώτησε ευθέως η Μένη τι είχε το παιδί και έκλαιγε. Αμέσως κατάλαβε ότι η γυναίκα δεν είχε γάλα να το ταΐσει. Ο άνδρας της δεν είχε επιστρέψει από τη δουλειά κι εκείνη μάλλον δεν είχε χρήματα για να ψωνίσει γάλα.
Χωρίς δισταγμό ρώτησε τι τύπου γάλα έπινε ο μικρός, όσο του χάιδευε τα σγουρά του μαλλάκια κι εκείνος της χαμογελούσε ήρεμος στην αγκαλιά της μητέρας του που παρέμενε σαστισμένη.
-Μην ανησυχείς, της είπε η Μένη. Επιστρέφω αμέσως και στράφηκε προς την πόρτα.
Επέστρεψε όσο πιο σύντομα μπορούσε με γάλατα, παιδικές τροφές και δέχθηκε τις ευχαριστίες αλλά και τη συγκίνηση της συγκατοίκου που δεν ήξερε τι να κάνει.
Είχαν αρχίσει από νωρίς τις προετοιμασίες για τις γιορτές των Χριστουγέννων στο σύλλογο συμπαράστασης της οικογένειας, όπου ήταν μέλος η Μένη και είχαν συμφωνήσει να οργανωθούν σε ομάδες των 2-3 εθελοντών κάθε φορά, που θα φρόντιζαν για τη συγκέντρωση ειδών διατροφής και θα επισκέπτονταν ευπαθείς οικογένειες που ήδη γνώριζαν ή τους είχαν συστήσει. Πραγματικός οργασμός εργασίας στο χώρο του γραφείου, που έδινε την εντύπωση μετακόμισης, με κουτιά να πηγαινοέρχονται πρωί και απόγευμα. Χαρούμενα όλα τα μέλη, με προθυμία γέμιζαν τα πακέτα με τα διάφορα είδη που είχαν συγκεντρώσει και σχεδίαζαν τις επισκέψεις.
«Πώς έκαναν μέχρι τώρα, τόσοι άνθρωποι με οικογένειες αλλά και μοναχικοί;» αναρωτιούνταν συνέχεια στις μεταξύ τους συζητήσεις. «Πού είναι το κοινωνικό κράτος που διατείνεται πως μοιράζει κοινωνικά επιδόματα σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες και τις υποστηρίζει; Και τι κάνει ο Δήμος για τους δημότες του; Μήπως δεν τους γνωρίζει όλους;»
Στη ΔΕΗ, όπου χρειάστηκε να μεταβεί για μια υπόθεση η Μένη, οι ουρές ατελείωτες σε ένα πνιγηρό περιβάλλον καθημερινά και αρκετοί είναι αυτοί που ξενυχτούν στην είσοδο ή στα αυτοκίνητα για να πάρουν θέση με το άνοιγμα του καταστήματος. Πολλές και στενάχωρες καταστάσεις που τις συζητούν μεταξύ τους αλλά δυστυχώς δεν πρόκειται να βρουν λύση ή να δικαιωθούν…..
Στις επισκέψεις που πραγματοποίησε η ομάδα τους, συνάντησαν απίστευτα πράγματα που δεν τα περίμεναν! Άνθρωποι χαμογελαστοί, φιλόξενοι, με πίστη, τους φιλούσαν το χέρι και δάκρυζαν καθώς τους υποδέχονταν στην πόρτα και επέμεναν να περάσουν στο φτωχό σπιτικό τους, που όμως οι εθελοντές απέφευγαν ευγενικά. Υπάρχουν συμπολίτες μας που αγωνίζονται αξιοπρεπώς για τη ζωή τόσο τη δική τους όσο και των παιδιών τους, με προβλήματα υγείας τα περισσότερα. Άνθρωποι αόρατοι, που βρίσκονται μακριά από τα φώτα της πόλης, πολλές φορές και στην κυριολεξία, χωρίς ρεύμα αρκετοί και κάποιοι χωρίς νερό επίσης!
Και είναι να αναρωτιέται κανείς: Υπάρχουν πολίτες δυο και τριών ταχυτήτων, στην ίδια επαρχιακή μάλιστα πόλη; Πού είναι η αγάπη προς τον πλησίον; Έλειψαν οι γειτονιές κι ευχόμαστε τυπικά «Καλά Χριστούγεννα» με φίλους και γνωστούς …. κι ούτε το εννοούμε; Ψωνίζουμε δώρα μικρά ή μεγάλα και συμμετέχουμε σε γιορτές κι έτσι ζούμε στο πνεύμα των ημερών; Πόσο έξω έχουμε πέσει…!!!
Να ευχόμαστε φέτος να ζήσουμε αληθινά Χριστούγεννα, γιατί οι εξωτερικές συνθήκες της υλικής φτώχειας υπάρχουν και σήμερα, όπως και τότε, στη γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ. Οι δυσκολίες όλων μας πολλές και καθημερινές, αν όμως αναζητήσουμε θερμά ο καθένας μας και δεχθούμε με αγνή αγάπη, ειρήνη και δικαιοσύνη την επίσκεψη του νεογέννητου Χριστού στην καρδιά μας, θα αλλάξει όλη η ζωή μας. Και αξίζει να αγωνιζόμαστε για τη ζωή μας!
Καλά Χριστούγεννα!
Κατερίνη, 23-12-2018
Κατερίνη, 23-12-2018
