Κι’ανάμεσα τους, να διαρρέουν, οι στιγμές μας, οι αναμνήσεις μας,
Τα λάθη, τα σωστά μας, οι ζωές μας.
Ρωγμές, που μόλις και μετά βίας, αφήνουν κάπου-κάπου,να μπαίνουν,
Λίγες αχτίνες φωτός και ελπίδας,
Αφήνοντας όμως απλόχερα, να περνούν ανάμεσα τους,
Μελαγχολία-απογοήτευση-κατήφεια.
Ρωγμές, στα θέλω μας, στα πιστεύω μας, στα πρέπει μας.
Κι’εμείς να μην αντιστεκόμαστε, να μην έχουμε υπομονή και κουράγιο,
Αντ’αυτών, να ανεχόμαστε τους πάντες, με τα ψεύτικα χαμόγελα,
Τις μεγάλες ανεκπλήρωτες υποσχέσεις,
Να ανεχόμαστε, τους δήθεν, αντί να τους στείλουμε στην ανυπαρξία.
Ρωγμές, που ίσως φταίμε κι’εμείς που δημιουργήθηκαν,
Και που κάποια στιγμή, θα πρέπει να τις κλείσουμε,
Αφήνοντας , έξω από τα τοίχοι της ζωής μας,
Ότι μας ενοχλεί ,ότι μας κουράζει, ότι ρίχνει το ηθικό μας.
Καιρός για ανασυγκρότηση, καιρός για ανασύνταξη δυνάμεων,
Κυρίως των ψυχικών, για να αντιμετωπίσουμε,
Τα δύσκολα που πλησιάζουν, τον τοίχο της ζωής μας.
Και να μην ξεχνάμε πως, αν είμαστε ενωμένοι,
Ακόμη κι’αν πέσουμε, κάποιος θα μας δώσει το χέρι του,
Να σηκωθούμε πάλι όρθιοι."
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
