« Η Ελλάδα πρέπει να μάθει να θεωρεί
πατριωτικό καθετί που είναι αλήθεια» (Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ)
Μέρος Α΄
Μέρος Α΄
Εντάσσοντας τον εαυτό μας σ’ όλο αυτό το ανώνυμο πλήθος του ελληνικού λαού που, αν και καθημαγμένος από την κατάσταση των μνημονίων, ήδη οχτώ χρόνια, βρήκε ωστόσο το κουράγιο να τρέξει στα συλλαλητήρια και να διαδηλώσει, όσο ήξερε κι όσο μπορούσε υπέρ του εθνικού θέματος της Μακεδονίας, αποφασίζουμε και πάλι να γράψουμε για το Σκοπιανό
Δυστυχώς η άποψη – ιαχή από όλα τα συλλαλητήρια, που εξέφρασε τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, ως γνωστόν δεν εισακούστηκε. Η ελληνική κυβέρνηση κατέληξε μαζί με την κυβέρνηση των Σκοπίων στις 25/1/2019 στην συμφωνία των Πρεσπών πανηγυρίζοντας, ότι έλυσε ένα πρόβλημα που ταλάνιζε τη χώρα μας τα τελευταία τουλάχιστον τριάντα χρόνια.
Κατά την άποψή μας όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα, αλλά με τη συμφωνία αυτή πολύ φοβούμαστε – μακάρι να διαψευστούμε – ότι πυροδοτεί αμφισβήτηση των συνόρων, όπως κατοχυρώθηκαν με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913. Οι λαοί των Βαλκανίων μεταφέρονται σε καταστάσεις πριν τους Βαλκανικούς πολέμους σε διαφυλετικές έχθρες, εμφύλιες διαμάχες, πεδίον δόξης λαμπρόν για τους ισχυρούς της γης, για να δικαιολογούν τις επεμβάσεις τους στην περιοχή μας και να προωθούν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. Αυτό το καταδείχνουν οι απροκάλυπτες πιέσεις τόσο της Ε. Ε. (Ευρωπαϊκής Ένωσης) όσο και του ΝΑΤΟ και προς τα Σκόπια και προς την Αθήνα, για να κλείσει η συμφωνία. Και αν οι ισχυροί της Ευρώπης με τη Συνθήκη του Βερολίνου το 1878 τότε, επεδίωκαν να υπάρχουν μικρά κράτη στα Βαλκάνια κι αν αυτό πραγματοποιήθηκε στα χρόνια μας με το διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας, πολύ φοβούμαστε, ότι με τη συμφωνία των Πρεσπών θα συνεχιστεί.
Πριν αναφερθούμε διεξοδικά στις συνέπειες από τη συμφωνία των Πρεσπών, θα θελήσουμε να δώσουμε εν συντομία καθοριστικά δεδομένα, που σημάδεψαν την πορεία της περιοχής και που αφορoύν και την Ελλάδα και τα Σκόπια.
Και ξεκινάμε από την οθωμανική διοικητική περιφέρεια, που εκτεινόταν από την ελληνική Μακεδονία μέχρι το Κόσσοβο και διαιρούνταν σε βιλαέτια. Αυτή η περιφέρεια δεν ονομαζόταν Μακεδονία. (Μόνο Ευρωπαίοι περιηγητές της εποχής την ονομάζουν Μακεδονία). Το ουσιαστικότερο δεν αναφέρεται πουθενά – το σημείο έριδος των ημερών – μακεδονική εθνότητα στην περιοχή. Η οθωμανική απογραφή του 1904 – 1905 δίνει τα εξής στοιχεία για την ενλόγω περιοχή: Μουσουλμάνοι: 1.729007, Έλληνες: 647.932, Βουλγαρίζοντες: (δηλ. βουλγαρόφωνοι)527.757, Σέρβοι:167.601, Ιουδαίοι: 48.770, Βλάχοι: 30.116. Δεν αναφέρει πουθενά «Μακεδόνες».
Ο αγώνας για τον έλεγχο της Μακεδονίας ξεκινάει ( έναν αιώνα μετά τον Ρήγα Φεραίο) στα τέλη του 19ου αιώνα, μετά τη δημιουργία της μεγάλης Βουλγαρίας με τη ρωσική υποστήριξη και θέσπισή της στη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1878. Βέβαια την ίδια χρονιά η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου αναθεωρήθηκε με τη συνθήκη του Βερολίνου, οπότε τα εδάφη της Μακεδονίας επεστράφησαν στου Οθωμανούς.
Έκτοτε τη σκυτάλη των βλέψεων της Βουλγαρίας στη Μακεδονία πήρε η βουλγαρική οργάνωση ΒΜΡΟ, που ιδρύθηκε στα 1893 με σκοπό την απελευθέρωση αρχικά της Μακεδονίας από τους Οθωμανούς, αλλά με απώτερο στόχο σταδιακά την προσάρτησή της στη Βουλγαρία, ακολουθώντας ως ενδιάμεσο σταθμό την ανεξαρτησία της, όπως τόνιζε η αριστερή πτέρυγα του ΒΜΡΟ με επικεφαλής τον Σαντάνσκι. Άρχισαν λοιπόν οι επιχειρήσεις εκβουλγαρισμού του πληθυσμού της Μακεδονίας, που είχε ως συνέπεια τον αιματηρό Μακεδονικό αγώνα μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων 1904 – 1908 .
Οι Βούλγαροι δε θέλησαν να αποδεχτούν την ακύρωση της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου και στο κατόπιν επεχείρησαν να πάρουν τη ρεβάνς. Αρχικά Στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο ( 1912), οπότε οι σύμμαχοι (Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία) απελευθέρωσαν από τους Τούρκους τα εδάφη της Μακεδονίας (και της Θράκης). Τότε το δυτικό τμήμα των βουλγαρόφωνων πληθυσμών στο πρώην βιλαέτι του Μοναστηρίου (περιοχή Βαρντάσκα κατά τους Βουλγάρους) απελευθερώθηκε από τη Σερβία και δόθηκε σ’ αυτήν με τη Συνθήκη του Λονδίνου το 1913. Τα κέρδη της Ελλάδας η Ήπειρος, η Δυτική Μακεδονία μέχρι τη Χαλκιδική.
H Βουλγαρία δυσαρεστήθηκε υπερβολικά από την αναφερθείσα εξέλιξη και πιστεύοντας αλαζονικά στη στρατιωτική της υπεροπλία επιτέθηκε στους πρώην συμμάχους της, Ελλάδα και Σερβία, για να πετύχει την ντε φάκτο αναθεώρηση της Συνθήκης του Λονδίνου (Β΄Βαλκανικός πόλεμος). Όμως ηττήθηκε και η Βαρντάσκα ανήκε οριστικά πλέον στη Σερβία, ενώ η Ελλάδα προωθήθηκε μέχρι την Καβάλα. Τα σύνορα αυτά κατοχυρώνονται με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου 1913
Στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο η Βουλγαρία επανέρχεται και συμπαρατάσσεται με τις Κεντρικές Δυνάμεις (Γερμανία κλπ), με την ελπίδα να αποκαταστήσει τις επιδιώξεις της με πιθανή νίκη των Κεντρικών δυνάμεων επί της Entente, στην οποία είχαν προσχωρήσει η Ελλάδα και η Σερβία. Αλλά κι αυτή τη φορά βρίσκεται από την πλευρά των ηττημένων, γι’ αυτό και χάνει και τη Δυτική Θράκη (Συνθήκη των Σεβρών 1920).
Και φθάνουμε στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Οι Βούλγαροι πιστοί στις αναφερθείσες επιδιώξεις τους τάσσονται και πάλι στο πλευρό της Γερμανίας και μετά την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου, κατέλαβαν τη Βαρντάσκα και την Ανατολική Μακεδονία και το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής Θράκης, όπου διέπραξαν τα χειρότερα εγκλήματα κατά του ελληνικού πληθυσμού, επιχειρώντας βίαιο εκβουλγαρισμό του. ( Αξιομνημόνευτη η σφαγή στο Δοξάτο Δράμας). Και οι επικυρίαρχοι Ναζί – Γερμανοί πρώτοι ονομάζουν τη Βαρντάσκα Μακεδονικό κράτος.
Με το πέρας του Β΄ παγκοσμίου πολέμου η Βουλγαρία βρίσκεται και πάλι στο πλευρό των ηττημένων. Η Βαρντάσκα ανήκει πια οριστικά στη τότε Γιουγκοσλαβία Ο επί κεφαλής της Τίτο, για να αποξενώσει τον βουλγαρόφωνο πληθυσμό της, που επίμονα τον διεκδικεί η Βουλγαρία, μετονομάζει την περιοχή σε ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας(1943) και προσπαθεί στη συνέχεια να διαφοροποιήσει τη γλώσσα της από τη βουλγάρικη εισάγοντας τροποποιημένο κυριλλικό αλφάβητο, με σέρβικα στοιχεία εμπλουτίζοντας τη με σερβικές λέξεις ή με συνώνυμές τους βουλγαρικές, που δεν συνηθίζονται στη Βουλγαρία. (Η γραμματική παραμένει η ίδια), ενώ τη μετονομάζει σε μακεδονική. Είναι δηλαδή σα να λέμε ότι οι Καναδοί μιλάνε καναδικά , οι Αυστραλοί αυστραλέζικα, οι Νεοζηλανδοί νεοζηλανδέζικα, αλλά προς θεού όχι αγγλικά.
Έτσι από εδώ και στο εξής μέρα με τη μέρα χρόνο, το χρόνο πλάθεται και προσφέρεται για τους ανθρώπους της περιοχής των Σκοπίων δηλ. της Βαρντάσκα ο μύθος του Μακεδονικού έθνους και του Μακεδονισμού. Γενιές Σκοπιανών διαπαιδαγωγούνται με αυτόν το μύθο πιστεύοντας ότι αυτοί είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων κλπ., κλπ. Με το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας τα Σκόπια κηρύσσουν την ανεξαρτησία τους ως Δημοκρατία της Μακεδονίας. Η ελληνική πλευρά δεν αποδέχεται να αναγνωρίσει το κρατίδιο με το όνομα Μακεδονία, αυτό τουλάχιστον διακηρύσσει. Πόσα δεν είδαμε, πόσα δε ζήσαμε, πόσα δεν ακούσαμε για το θέμα επί 30 χρόνια τώρα. Απ’ αυτά δύο εγκληματικοί χειρισμοί από ελληνικής πλευράς απετέλεσαν το εφαλτήριο, για να αναγνωρισθεί ο Μακεδονισμός των Σκοπίων: Ο πρώτος είναι αυτός, που η Κυβέρνηση Μητσοτάκη – Σαμαρά δέχθηκε – πρωτοφανές – να μπουν τα Σκόπια στον ΟΗΕ με το όνομα Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (FYROM) και ο δεύτερος εκείνος, που το 1995 ο Παπανδρέου – Παπούλιας στην ενδιάμεση συμφωνία μετέτρεψε το ζήτημα των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας σε διεθνές. Kαι στις μέρες μας τα Σκόπια πια με τους χειρισμούς Τσίπρα - Κοτζιά ονομάζονται Βόρεια Μακεδονία, δηλ. η περιοχή των Σκοπίων γίνεται χώρα – κράτος και η ελληνική Μακεδονία γίνεται χώρος, περιοχή.
*Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) και ήταν υποψήφιος βουλευτής με το Ε.ΠΑ.Μ. στις εκλογές του2015
