Είχα πολλά χρόνια να ερευνήσω τα σοκάκια του πάνω και κάτω μαχαλά στον Άγιο Δημήτριο. Έμοιαζε με ένα νοσταλγικό και συνάμα μελαγχολικό ταξίδι στο παρελθόν.
Τα περισσότερα σπίτια είναι πλέον έρημα, νεκρά. Οι γειτονιές που κάποτε τα μικρά παιδιά έδιναν ζωή με τις φωνές και τα παιχνίδια τους τώρα μοιάζουν μαραζωμένες. Τα νεαρά ζευγάρια λιγοστά και η πλειονότητα των κατοίκων συνταξιούχοι πλέον, γέροντες και γερόντισσες. Το χαμόγελο όμως δεν λείπει από τα χείλη τους. Όταν σε βλέπουν χαίρονται. Θέλουν να μάθουν τα νέα σου. Και δεν έχουν παράπονο από τη ζωή τους. «Όλα καλά» σου λένε, με παρρησία και λεβεντιά εικοσάχρονου. Τι έχουν να φοβηθούν αυτοί που άντεξαν στην κατοχή, στην πείνα και στην φτώχεια. Μονάχα τα παιδιά τους λαχταρούν να τα βλέπουν ευτυχισμένα, να είναι καλοί άνθρωποι, να έχουν μια δουλειά και να προκόβουν στην πολύπαθη ζωή τους. Θέλουν να χαίρονται τα εγγόνια, να ακούν μια καλή κουβέντα. Τίποτε άλλο. Οι πολυτέλειες είναι για αυτούς περιττές και μάταιες.
Πριν από λίγες μέρες χτύπησε και το κουδούνι του δημοτικού σχολείου για τη νέα σχολική χρονιά. Οι μαθήτριες και οι μαθητές λιγοστοί. Μα το κουδούνι χτύπησε. Το σχολείο άνοιξε ξανά. Μια χαραμάδα αισιοδοξίας φώτισε και πάλι το χωριό.
Σε άλλα χωριά δεν υπάρχουν παιδιά. Τα σχολεία έκλεισαν. Εκατοντάδες οικισμοί εγκαταλείφτηκαν. Σε πολλές ακριτικές περιοχές οι μόνιμοι κάτοικοι, οι ηλικιωμένοι, είναι λιγότεροι κι από τα δάχτυλα του χεριού. Είναι οι ήρωες μιας χώρας που φθίνει και γερνάει. Μιας πατρίδας που δημογραφικά αυτοκτονεί.
«Όσο όμως θα χτυπάει το κουδούνι θα σημαίνει ότι θα υπάρχει και ελπίδα», γράφει ο καλός φίλος Γιάννης Δ. στην σελίδα του πολιτιστικού συλλόγου Αγίου Δημητρίου, πλημμυρισμένος από αγωνία για το παρόν και το μέλλον κι από συγκίνηση για τις αναμνήσεις της εποχής που φοιτούσε ο ίδιος στο συγκεκριμένο σχολείο.
‘Όσο θα χτυπάει ακόμη το κουδούνι θα υπάρχει ελπίδα. Όσο θα υπάρχουν παιδιά στα σχολεία θα αισιοδοξούμε. Όσο θα υπάρχει ζωή στα χωριά μας θα αναπνέουμε.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
