Μια καραμέλα κι ένα δάκρυ

Του Γιάννη Τσαπουρνιώτη.

Άπειρες ανθρώπινες ιστορίες καταγράφονται καθημερινά στο καυτό μεταναστευτικό πρόβλημα των ημερών. Αθώα θύματα πολέμων και ανεξέλεγκτες μάζες μεταναστών αποτελούν το μείγμα μιας τραγικής κατάστασης για την οποία η παγκόσμια κοινότητα εθελοτυφλεί χωρίς να παρέχει ουσιαστική βοήθεια και λύση στον επαναπατρισμό εκατομμυρίων ανθρώπων.

Πολλά είναι τα ερωτηματικά για την συσσώρευση τεράστιου όγκου πληθυσμού από διάφορες φυλές και κράτη σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα. Πολλές οι αντιπαραθέσεις και οι προβληματισμοί για τους σκοπούς που εξυπηρετεί ο ξεριζωμός και η αποθήκευση ψυχών σε μια χώρα που προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι από την παρατεταμένη οικονομικοκοινωνική κρίση.

Ανάμεσα σε όλους αυτούς τους λαούς, μια ιδιαίτερη φυλή, η εθνοθρησκευτική ομάδα των Γεζίντι του Βόρειου Ιράκ, κάθε τρεις του Αυγούστου τιμά και μνημονεύει τη γενοκτονία από τους μαχητές του ισλαμικού στρατού. Είναι αυτοί που δέχτηκαν την πιο σκληρή και απάνθρωπη επίθεση των τζιχαντιστών. Τα βιβλία αναφέρουν πως κύριο χαρακτηριστικό τους γνώρισμα, ιστορικά, είναι η ειρηνική τους παρουσία και διάθεση σε κάθε πτυχή της ζωής.

Βασανισμοί, βιασμοί, αποκεφαλισμοί, σκλαβοπάζαρα, απαγωγές και κακοποιήσεις οδήγησαν τους Γεζίντι στην φυγή προς την σωτηρία, προς την Ευρώπη.

«Και γιατί δεν προσέφυγαν στην πρώτη πλησιέστερη γειτονική χώρα, τόσο οι Γεζίντι, όσο και οι υπόλοιπες προσφυγικές ομάδες;». Εύλογο το ερώτημα που απασχολεί πολλούς συμπολίτες μας αλλά δεν είμαστε αρμόδιοι, ούτε έχουμε ρόλο να αναλύουμε ανάλογα θέματα που προκαλούν διχασμό και ένταση.

Ένα ζευγάρι παπούτσια, μια σοκολάτα και μια καραμέλα ήταν αρκετά για να ενεργοποιηθούν αισθήματα που δεν φανταζόσουν ποτέ ότι θα κρύβονται στην ανθρώπινη ψυχή. Τα μικρά παιδιά της φυλής Γεζίντι και κάθε μικρά αθώα θύματα της ανθρώπινης παράνοιας, σε θεωρούν «my friend», ξεχωρίζοντας πεντακάθαρα την κόλαση από τον παράδεισο.

Η ανταπόδοση ενός μικρού κοριτσιού Γεζίντι για μια καραμέλα έρχεται με ένα μικρό αγριολούλουδο που βρήκε πρόχειρα σε ένα χωράφι. Δεν βρίσκει άλλο τρόπο για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του. Κι όταν πρόκειται να σε αποχαιρετήσει για να ταξιδέψει στην «πολιτισμένη» Ευρώπη, σε ευχαριστεί με μια σταγόνα δάκρυ. Αυτό το δάκρυ είναι πολύ μικρό για να αποκαλύψει όλη την αλήθεια που έχει αποθηκευτεί στην καρδιά ενός παιδιού. Είναι η πικρή αλήθεια που δεν του εξηγεί κανείς λογικός νους και η καραμέλα δεν έχει την απαιτούμενη ζάχαρη για να γλυκάνει τον πόνο και την δυστυχία από την ορφάνια της πατρίδας του.

Μια καραμέλα κι ένα δάκρυ δεν έχουν την κατάλληλη υλική αξία για να την αποτιμήσουν όσοι αποφασίζουν για την τύχη του πλανήτη γη.

Ίσως όμως μια καραμέλα κι ένα δάκρυ να είναι τα καλύτερα φάρμακα για ασθενείς που δεν γιατρεύονται με τις παράλογες «θεραπείες» της σύγχρονης εποχής μας.

Γιάννης Τσαπουρνιώτης