«Ουαί υμίν [αλίμονο σας] γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί»[Ματθ.23]. Καμία άλλη τάξη ανθρώπων της εποχής του Χριστού δεν άκουσε τα φοβερά εκείνα «ουαί» από τον Θεάνθρωπο όσο εκείνη των εκπροσώπων της θρησκείας και του Νόμου.
Ο Ιησούς Χριστός κατήγγειλε ευθαρσώς την κρατούσα στην εποχή του διεφθαρμένη τάξη των Γραμματέων και Φαρισαίων, που ισχυρίζονταν ότι εκπροσωπούσαν και εφήρμοζαν τον Νόμο, κατακεραυνώνοντας και στηλιτεύοντας την υποκριτική και επίπλαστη εξωτερική θρησκευτικότητα τους εν αντιθέσει με το πραγματικό ψυχικό τους υπόβαθρο.
Είκοσι αιώνες μετά και η υποκρισία και το ψεύδος θριαμβεύουν σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού μας βίου. Στα ΜΜΕ, στην πολιτική, στις οικογενειακές και κοινωνικές μας σχέσεις, στη θρησκευτικότητα, στην διαπαιδαγώγηση, στα κόμματα, και στους εκπροσώπους της κρατικής εξουσίας. Οι υποκριτές πασχίζουν με κάθε τρόπο να παρουσιάσουν μια εξωτερική καλή εικόνα του εαυτού τους προς τους άλλους, που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Προσποιούνται τον αγαθό και ενάρετο, τον ταπεινό και θρήσκο ενώ στην ουσία δεν έχουν καμία από τις ιδιότητες αυτές. Πρόκειται για απόκρυψη των αληθινών αισθημάτων και σκέψεων του υποκριτή, προκειμένου να πετύχει κάποια προσωπική ωφέλεια. Ο αρχαίος φιλόσοφος Δημόκριτος αναφερόμενος στους υποκριτές της εποχής του, ιδίως τους πολιτικούς, επεσήμανε «Πολλοί δρώντες τα αίσχιστα λόγους αρίστους ασκέουσιν»{=λένε] και ο λαός μας λέει σοφά «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις».
Προ μηνών ζήσαμε την παραζάλη της προεκλογικής περιόδου. Γνωστοί και άγνωστοι υποψήφιοι όλο χαμόγελα, χαιρετούρες, υποσχέσεις, μακροσκελή βιογραφικά, τηλεφωνήματα καθημερινά ενδιαφέρον για την υγεία και την οικογένεια μας. Μετά τις εκλογές εξαφανίστηκαν από προσώπου της γης. Υποκρισία σε όλο το μεγαλείο της!
Υποκρισία ακόμα και στους κόλπους της Εκκλησίας. Δεν είναι λίγοι οι λαϊκοί και κληρικοί που υποκρίνονται θεοσέβεια... Πρόκειται για τυπολατρία, επιφάνεια και ρηχότητα, όπως εκείνης των Φαρισαίων, που δημιουργεί μια κατάσταση νοσηρή [Μωυσής Αγιορείτης]. Αυτή η υποκριτική στάση απομακρύνει από την Εκκλησία τους πιστούς και ιδιαίτερα τους νέους, που ξεχωρίζουν το γνήσιο από το κίβδηλο. Πρέπει κάποτε να γίνει αντιληπτό ότι η αξία μας κρίνεται όχι από την εξωτερική μας επιφάνεια και τον επηρεασμό της γνώμης των άλλων για την εικόνα μας, αλλά μόνο από την αυτογνωσία, την πνευματική μας καλλιέργεια και την εσωτερική καλή μαρτυρία της συνειδήσεως μας. Και να μη λησμονούμε ότι υπάρχει ο μέγας Κριτής που «ετάζει καρδίας καιν νεφρούς».
