Σε μια κοινωνία που την πνίγει ο εγωισμός, σε μια χώρα που δεν μπορείς να εμπιστευτείς ούτε το αίμα σου, οι εγκλωβισμένες ανθρώπινες ψυχές αναζητούν την απόδραση. Κοπιάζουν για την ελευθερία από τις φυλακές της γήινης κόλασης, αυτές που έχτισαν οι δυνατοί και δυστυχώς τις συντηρούν οι δέσμιοι, αθώοι «κρατούμενοι». Αυτήν την ελευθερία προσπαθεί να την κατακτήσει ο άνθρωπος μέσα από λιτές εκφράσεις της καθημερινότητας.
Μέσα από τα ατελείωτα χιλιόμετρα που καταναλώνουν χιλιάδες δρομείς από την μια μέχρι την άλλη άκρη της Ελλάδας εκπέμπονται ποικίλα μηνύματα που αξίζουν προσοχής. Σε έναν αγώνα δρόμου πέντε, δέκα, είκοσι ένα, σαράντα δύο και άνω χιλιομέτρων όλοι είναι φίλοι, όλοι αλληλοσυγχαίρονται, όλοι εκδηλώνουν την συμπαράσταση τους στον διπλανό. Εδώ δεν υπάρχουν χρώματα. Δεν υπάρχουν εμφύλιες διαμάχες, μικροκομματικές σκοπιμότητες, συμφέροντα και βολέματα.
Βέβαια δεν απουσιάζουν οι αρνητικές εξαιρέσεις και στο χώρο αυτό. ‘Άλλωστε για φθαρτούς ανθρώπους μιλάμε. Όμως οι ερασιτέχνες δρομείς ταξιδεύουν σε έναν διαφορετικό κόσμο απαλλαγμένο από τις μισαλλοδοξίες και τα πάθη. Προσπαθούν να ξεγλιστρήσουν από τις παγίδες που τους στήνουν τα «ανθρώπινα» αγρίμια. Τρέχουν καθαρίζοντας το πνεύμα τους, όσο είναι εφικτό. Τρέχουν σε ένα μοναχικό ταξίδι σύσκεψης, αυτοκριτικής και διαλόγου με τον ίδιο τους τον εαυτό. Αντέχουν τον πόνο, υπομένουν, επιμένουν και μοναδικός τους εγωισμός είναι να φτάσουν υγιείς στον τερματισμό. Κι εκεί στον τερματισμό όλοι είναι νικητές γιατί το έπαθλο είναι η συμμετοχή. Ο καθένας φτάνει εκεί που δεν μπορεί.
Πολλά σκληρά χιλιόμετρα κυλάνε και στον κοινωνικό στίβο, στον στίβο της επιβίωσης. Αυτός ο μαραθώνιος δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο. Κι εδώ κάποιοι επιβιώνουν πατώντας πάνω στο φιλότιμο των αγνών, «χαζών» για πολλούς, τυπικών πολιτών. Αυτά τα χιλιόμετρα είναι γεμάτα μόχθο και αγωνία, χιλιόμετρα που δεν αποφορτίζουν το νου. Είναι τα χιλιόμετρα του άγχους, της πίεσης, του διχασμού.
Στην αφετηρία του καθημερινού στίβου της ζωής για να προφυλαχτούμε από τα πονηρά γήινα μάτια, από τα ύπουλα εμπόδια, μια μικρή προσευχή, ένας ειλικρινής σταυρός δίνει την πίστη και τη δύναμη για τον τερματισμό. Εκεί, στον τερματισμό τόσο στο στίβο της ζωής, όσο και στο στίβο των δρομέων να μη λησμονούμε ποτέ το «Δόξα τω Θεώ».
Αν τα χιλιόμετρα της ζωής μας ζήλευαν κάτι από τα χιλιόμετρα οποιασδήποτε υγιούς έκφρασης απαλλαγμένης από απληστία και εγωπάθεια, ίσως ο διχασμός που μας ταλαιπωρεί διαχρονικά να έδινε κάποτε τη θέση του στην ομόνοια και στη γαλήνη.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
