«Χαίρε Παρθένε Μαριάμ, Χαίρε Χαριτωμένη,
Χαίρε και συ, Ελευθεριά, θεά ξενιτεμένη.»
Σ’ αυτούς τους δυο στίχους είναι χαραγμένη με χρυσά γράμματα η σημερινή δίδυμη γιορτή.
Ημέρα ποιητική, ημέρα αγία, ημέρα γεμάτη χαρμονή, ημέρα αφθάστου μεγαλείου.
Ημέρα που βρεφουργήθηκε ο Κτίστης και νεουργήθηκε το έθνος μας.
Εικοστή Πέμπτη Μαρτίου.
Σήμερα τα ουράνια χαίρονται για τον κοσμοσωτήριο Ευαγγελισμό και η Ελλάδα ελεύθερη αγάλλεται για τον εθνοσωτήριο λυτρωμό.
Σήμερα ο Γαβριήλ στη Ναζαρέτ ευαγγελίζεται την απολύτρωση του ανθρώπου από την αμαρτία και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στην Άγια Λαύρα δίνει στην αλυσσόδετη Ελλάδα το σύνθημα της ελευθερίας από τα δεσμά τρισκότεινης δουλείας.
Πίστη και Πατρίδα αδελφωμένες η μια με τον καπνό του λιβανιού και η άλλη με τον καπνό του μπαριουτιού, η μια με το άνναμα της λαμπάδας του Σωτήρα και η άλλη με την αστραφτερή λάμψη του καριοφυλλιού συγχορεύουν στην Αγία Λαύρα.
Γιορτάζει ο Χριστός και η Ελλάδα, η Θρησκεία και η Πατρίδα.
Τα ευαγγέλια η μία, τα ελευθέρια η άλλη.
Η εορτή της 25ης Μαρτίου είναι το εθνικό μας Πάσχα.
Είναι σταθμός που ξεκουράζεται για μια στιγμή η Εθνική ψυχή και αναπολώντας το παρελθόν, αναμετρά το παρόν και ατενίζοντας το μέλλον διαισθάνεται τούτο με τους γλυκόφωτους πόθους κι ελπίδες των εθνικών μας παραδόσεων αντλώντας θάρρος για να αντιμετωπίσει τις δύσκολες περιστάσεις.
Ακεραιωμένη η εθνική συνείδηση υψώνεται πάνω από κάθε πρόσκαιρη εκτίμηση κι αντικρίζει τις μεγάλες ανθρώπινες αξίες ως δική της ουσία, ως δυνάμεις ακατάλυτες που αιώνες οδεύουν μαζί προς την κορυφή του ιδανικού που την έταξε η μεγάλη ιστορική της μοίρα.
Μετά τα Μηδικά η Ελλάδα μας, η φωτοδότρα μητέρα υψώνεται στους ουρανούς.
Το άστρο του ξακουσμένου ελληνισμού μεσουρανεί και φωτίζει λαμπρά ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο.
Ξαναλάμπει πιο λαμπρό με το Μέγα Αλέξανδρο και φωταγωγεί ολόκληρη την οικουμένη.
Νέφη άγρια πυκνά και σκοτεινά από τη Ρώμη, θέλουν να σβήσουν την όμορφη λάμψη του, ανατρέποντας το παν, αλλά διαλύονται.
Η ελληνική ιδέα νικά τον τραχύ κατακτητή και αδελφωμένη με τη χριστιανική, χτίζει νέα κοιτίδα πολιτισμού στο Βυζάντιο.
Χίλια χρόνια οι δυο ιεροφάντες, Χριστιανισμός και ελληνισμός, παλεύουν ενάντια στη βαρβαρότητα.
Παντού πνεύματα δαιμόνων προσβάλουν την εφτάλοφη αρχόντισσα τη βασίλισσα των πόλεων, αλλά παντού ο πνευματικός ήλιος τα διαλύει.
Τέλος, η αυτοκράτειρα πέφτει λιποθυμισμένη.
Σκοτάδι πικρής σκλαβιάς ξαπλώνεται σ’ ολόκληρο τον ελληνισμό.
Κατακλυσμός άγριος και μανιασμένος πλημμυρίζει τετρακόσια χρόνια την Ελληνίδα γη.
Μέσα στον εθνικό κατακλυσμό δόθηκε η ιερά κιβωτός, η ορθόδοξη ελληνική Εκκλησία.
Η εκκλησία γίνεται το στάδιο των εθνικών αγώνων.
Ο παπάς-δάσκαλος, τα ερημοκλήσια, τα μοναστήρια οι σπηλιές, το θαμπό φως του καντηλιού γίνονται τα κυκλώπεια χαλκεία όπου σφυρηλατήθηκε ο πέλεκυς που διέρρηξε τις αλυσίδες του υποδουλωμένου έθνους.
Εκεί οι σκλάβοι αδελφωμένοι μάθαιναν την ελληνική ιστορία και θέριευαν την αποσταμένη τους ελπίδα.
Εκεί γυμνάζοταν η ελληνική ψυχή και καλλιεργούταν η εθνική ιδέα.
Εκεί γαλβανιζόταν το εθνικό φρόνημα τέσσερις αιώνες αργά, μυστικά, αλλά σταθερά.
Εκεί οι σκλάβοι κοντά στην παρηγοριά και θαλπωρή που έβρισκαν, ανέλαβαν τον αγώνα της λευτεριάς με την ελπίδα ως θώρακα, τη σύνεση περικεφαλαία και την υπομονή ως ασπίδα.
Ο φιλοπατρίς Κοραής απ’ τη μια, ο τραγουδιστής Ρήγας απ’ την άλλη, ο πρώτος με την πένα του, ο δεύτερος με την ποιητική του λύρα, σπείρανε στα αιματοποτισμένα χώματα τα σπέρματα της λευτεριάς μέσα στις καρδιές των Ελλήνων.
Έρριψαν στην ψυχήν τους τη σπίθα, που άναψε την αστραπή ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι έρμο.
Ήρθαν οι χρόνοι και οι καιροί.
Ο Γερμανός στην Αγία Λαύρα υψώνει το Λάβαρο της λευτεριάς και το ευλογάει και γράφει το όνομα της Ελλάδας στον κατάλογο των ανεξαρτήτων κρατών της Ευρώπης.
Την ιερή αυτή στιγμή ολόκληρο το έθνος ορκίζεται ν’ αγωνιστεί για την αποκατάσταση του.
Κάθε γωνιά ελληνικής γης, κάθε κύμα των ελληνικών θαλασσών σύσσωμα ξεσηκώθηκαν ενάντια στον τύραννο.
Από τις κορφές του Ολύμπου μέχρι του Ταινάρου βρόντησαν τα καριοφίλια κι άστραψαν τα γιαταγάνια.
Οι κληρικοί ευλογούν τους αγωνιστές, οι λόγιοι διδάσκουν, οι έμποροι προσφέρουν τα πλούτη τους, οι ναυτικοί τα πλοία τους και όλοι μαζί οι Έλληνες τη ζωή τους.
Αρχιερείς απαγχονίζονται, πρόκριτοι τουφεκίζονται, χωριά καίγονται και γίνονται ερείπια και στάχτη.
Αλλά ούτε οι απαγχονισμοί, ούτε οι πυρπολήσεις, ούτε οι κρεμάλες δειλιάζουν τους αγωνιστές που συνεχίζουν θαρραλέα τον αγώνα.
Μια χούφτα ανθρώπων τα βάζουν με μυριάδες μωαμεθανών λεγεώνων, με μόνο οδηγό, προστάτη και βοηθό το Χριστό και την αγάπη στην Ελλάδα.
Εφτά χρόνια παλεύει ο Δαβίδ με το Γολιάθ, ο νάνος με το Γίγα.
Σφυροκοπιέται, μα δε βογκάει, ψέλνει, δε λυγίζει, δεν απογοητεύεται, δεν παρατιέται.
Η παλικαριά, η θυσία και ο παράφορος ενθουσιασμός του Έλληνα επαναστάτη, συγκινεί τα ευγενικά παιδιά της εσπερίας, που τρέχουν να καταθέσουν τη δόξα τους, την τιμή και τη ζωή μπροστά στα ματοβαμμένα ποδάρια της αγωνιζόμενης Ελλάδας.
Από τριάντα εφτά έθνη φιλέλληνες ράντισαν με το αίμα τους τα θεμέλια της ελληνικής ελευθερίας.
Έλληνες και φιλέλληνες μαζί χύνουν το αίμα τους στον ολοπόρφυρο βωμό.
Με το αίμα αυτό υπογράφεται το συμβόλαιο της αναστάσεως του ελληνισμού, το συμβόλαιο της λευτεριάς, το συμβόλαιο που την εκτέλεσή τους ανέλαβαν τα τηλεβόλα του Ναυαρίνου, καταποντίζοντας το μισοφέγγαρο, το σύμβολο του αίματος και της φωτιάς, στυλώνοντας στο ελεύθερο πια ελληνικό κομμάτι, ολόδροση, καθαρή γαλανομάτα κόρη.
Δεν είναι απλή σύμπτωση ο συνεορτασμός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της εθνεγερσίας του 21.
Δεν είναι καταφυγή της ανθρώπινης αδυναμίας στην δύναμη τη Θεία.
Είναι καταξίωση και συνταύτιση των ιδανικών της ελληνικής φιλοσοφίας και διδασκαλίας του Χριστού, αφού και οι δυο παραδέχονται σαν το ανώτερο ιδανικό, που περικλείει όλα τ’ άλλα τον τελικό σκοπό της ανθρώπινης ζωής, την ελευθερία, στην πιο πλατιά της έννοια, την ελευθερία την ατομική, την εθνική και την πανανθρώπινη.
Γλώσσα και θρησκεία υπήρξαν η δίρραμφος φλόγα, η τροφοδοτική της αθανασίας αυτής η συντηρητική της ζωής.
Η πρώτη διαιώνισε τον ελληνισμό ως πνεύμα του, η δεύτερη ως συναίσθημα του και οι δυο μαζί, ως κραταιά και εμπνεύστρια παράδοση, συνείδηση φυσική και αναφαίρετη.
Κι αν μεν οδηγείται καλώς ο ελληνισμός, μεγαλουργεί.
Εάν δε κακώς εκτροχιάζεται, εκφυλίζεται, δυστυχεί, αλλά δεν υποδουλώνεται.
Έξαφνα συνέρχεται, συγκεντρώνεται, εξεγείρεται και καταπολεμάει τις αιτίες της δυστυχίας του και ξαναβρίσκει την τροχιά του, συνέχεια της αθανασίας του.
Γιατί, αν υπάρχουν πρόσωπα κατά φήμην αθάνατα, έθνη όμως πραγματικά αθάνατα υπάρχουν ελάχιστα και μεταξύ αυτών κραταιότερο είναι το έθνος των Ελλήνων.
Κι εμείς, όσοι έχουμε καταστεί θεματοφύλακές του, ελληνική Παιδεία και Εκκλησία του Χριστού, στώμεν καλώς.
Από τη στάση μας κρέμεται η σωτηρία του.
Στα σχολεία σφυρηλατούμε πάντα την αγάπη στο Χριστό και στην Ελλάδα.
Εδώ κρατάμε άσβηστη τη φλόγα που κληρονομήσαμε και την παραδίνουμε σε σας να την κρατήσετε με τη σειρά σας ψηλά και πάντα μια φωνή να ακούεται.
Ζήτω η 25η Μαρτίου!
