Ευάρεστος τω Θεώ γενόμενος ήγαπήθη και ζών μεταξύ αμαρτωλών μετετέθη- ήρπάγη, μη κακία άλλάξη σύνεσιν αυτού, ή δόλος άπατήση ψυχήν αυτού… (Σοφία Σολ. δ’ 10).
Ήταν ένα καλοκαιρινό απόγευμα του 2001, αν θυμάμαι καλά, όταν με πλησίασε στο Ναό της Αγίας Άννας, ένα μικρό παιδάκι και με απασχολούσε με παιδικές ερωτήσεις. Τον ρώτησα ποιο είναι το όνομά του και μου είπε Βασίλης. Πρώτη φορά τον έβλεπα, όπως ίσως κι εκείνος. Ετοιμαζόμασταν για τον Εσπερινό και τον πήρα μαζί μου στο αναλόγιο. Του άρεσε πολύ στο ψαλτήρι, κι έκτοτε ήμασταν κάθε απόγευμα μαζί, όπως και με άλλα καλά παιδιά της ενορίας.
Με τον καιρό οδηγήθηκε στο Άγιο Βήμα όπου με πολύ ευλάβεια και φόβο Θεού διακονούσε. Τον καμάρωνα πολύ και τον χαιρόμουν. Έμαθε να ψάλλει και να διαβάζει πολύ ωραία. Ήταν πάντα υπάκουος. Φοιτούσε στο λύκειο όταν πρότεινα τον τότε Μητροπολίτη μας κ. Αγαθόνικο να τον χειροθετήσει Αναγνώστη. Τελείωσε την εκκλησιαστική σχολή και για αρκετά χρόνια διακόνησε ως νεωκόρος στην Αγία Άννα. Ήταν πάντα σοβαρός και χαριτωμένος. Όλοι οι ενορίτες τον καμάρωναν, δίπλα στα άλλα νέα παιδιά της ενορίας, διότι η σαπίλα του κόσμου δεν μπόρεσε να τον φθείρει. Μου έκανε εντύπωση που ενώ τα περισσότερα νέα παιδιά ακούν διάφορα είδη σύγχρονης μουσικής, ως νέος ο Βασίλης άκουγε πάντα ύμνους. Αυτοί γαλήνευαν την αγνή καρδιά του. Μια καρδιά που χτυπούσε για το Χριστό.
Αγαπούσε πολύ και την κατήχηση όμως. Από την πρώτη στιγμή που δημιουργήσαμε την «Κιβωτό» στο υπόγειο της Αγίας Άννας ήταν εκεί. Είτε για να παρακολουθήσει τις συνάξεις, είτε για να παίξει με τα άλλα παιδιά, είτε αργότερα να διακονήσει ως Κατηχητής της ενορίας.
Περνούν από τη σκέψη μου τώρα αμέτρητες όμορφες στιγμές που βίωνε στην ενοριακή μας οικογένεια. Η συμμετοχή του στο μυστήριο της μετανοίας ήταν τακτική και ουσιαστική. Η πνευματική τροφοδοσία με τα Άχραντα Μυστήρια τον γέμιζε όσο τίποτε άλλο. Οι πολλές προσκυνηματικές εξορμήσεις μας τον βοήθησαν να γνωρίσει πολλούς Αγίους και μοναστήρια, να συζητήσει με πνευματικούς πατέρες, να γοητευθεί από τη Χάρη του Θεού που απλόχερα μοιράζει σε όσους Τον αναζητούν. Μέσα από όλα αυτά σφυρηλατήθηκε η απόφασή του να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο Θεό.
Και αφού ωρίμασε και μέστωσε μέσα του η απόφαση της αφιέρωσης, προσφέρθηκε στο Θεό ως Ιερομόναχος. Έδωσε όλη του την ύπαρξη σ’ Εκείνον. Πορφύριος πλέον το όνομά του. Για να έχει πρότυπό του τον μεγάλο σύγχρονο ομώνυμό του Άγιο και να τον καθοδηγεί με το δικό του παράδειγμα και τη βιωτή του.
Αφού διακόνησε αρχικά για δυόμιση χρόνια στο Λαγκαδά, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Γεώργιος του εμπιστεύθηκε από το Γενάρη του 2020 την ενορία του Προφήτη Ηλία Αρωνά. Στα δυο χρόνια που διακόνησε εκεί, οι ενορίτες του έχουν να θυμούνται έναν ευλαβή λειτουργό, αφοσιωμένο στο Θυσιαστήριο. Τακτικές Λειτουργίες, Αγρυπνίες, Προσκυνηματικές εξορμήσεις, Κατηχητικές συνάξεις και τόσα άλλα, με τα οποία τροφοδοτούσε το ευλογημένο ποίμνιό του. Ταυτόχρονα με σεβασμό θα τον θυμούνται και οι κατά καιρούς ασθενείς του Γενικού Νοσοκομείου Κατερίνης, όπου πάντοτε με χαρά εξυπηρετούσε και τις εκεί ποιμαντικές ανάγκες.
Αγαπημένε μου αδελφέ π. Πορφύριε, ο καλός Θεός σε παίρνει πολύ νωρίς κοντά Του. Μόλις την παρελθούσα πρωτοχρονιά συμπλήρωσες τα 31 έτη σου. Βέβαια, αλλιώς μετράμε εμείς και αλλιώς ο Θεός. Ή μάλλον Εκείνος δεν μετράει μέρες και χρόνια. Μόνο ζυγίζει. Ζυγίζει πόση αγάπη έχει η καρδιά για Εκείνον. Πόσο χώρο του δίνουμε στην καθημερινότητά μας. Πόσες φορές η σκέψη μας τρέχει σ’ Εκείνον. Και η δική σου ήταν πάντα εκεί!
Εκ μέρους των Πατέρων και όλων των ενοριτών της Αγίας Άννας Κατερίνης, οι οποίοι σε αγάπησαν πολύ, εύχομαι ο Θεός σου χαρίσει αιώνια ανάπαυση και να σε κατατάξει στον Παράδεισο, εκεί όπου «οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος».
Αιωνία σου η μνήμη!..
π. Διονύσιος Γκόλιας
