Το πρωί ήχησαν χαρμόσυνα οι καμπάνες των εκκλησιών, ενώ στον ιστορικό Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου τελέστηκε ο Όρθρος και Αρχιερατική Θ. Λειτουργία από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ. Γεώργιο.
Στη συνέχεια τελέστηκε Δοξολογία, στην οποία προσήλθαν οι Αρχές της πόλεως και του Νομού, αντιπροσωπείες καθηγητών και μαθητών των δύο Δημοτικών Σχολείων, του Γυμνασίου και του Λυκείου, καθώς και του τοπικού Πολιτιστικού Συλλόγου.
Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε εμπνευσμένα η κα Αικατερίνη Σταθούδη, συνταξιούχος δασκάλα και συγγραφέας.
Το Χρονικό της Απελευθέρωσης
Μετά το Λιτόχωρο και την Κατερίνη, ήταν σειρά του Κολινδρού.
Ξημέρωνε Τετάρτη στον Κολινδρό, όταν έφτασαν εκεί οι δύο πρώτοι ανιχνευτές Πρόσκοποι της 7ης Μεραρχίας, που οδηγούσε ο Κωνσταντίνος Μαζαράκης, ο Καπετάν Ακρίτας του Μακεδονικού Αγώνα. Ήταν ο Αλέξανδρος Δ. Ζάννας, γιος του γνωστού για την εθνική του δράση στη Μακεδονία Θεσσαλονικιού γιατρού Δημητρίου Ζάννα. Ενώ σπούδαζε στη Γερμανία, έφυγε με την κήρυξη της επιστράτευσης και κατατάχθηκε ως εθελοντής στο σώμα του καπετάν–Ματαπά, χωρίς να το γνωρίζουν οι γονείς του. Τον συνόδευε ο γαμπρός του Νικόλαος Πετρωτός, Δήμαρχος Τυρνάβου.
Οι νέοι αυτοί προάγγελοι της Ελευθερίας βρήκαν τον Κολινδρό χωρίς τούρκικο στρατό και χωροφυλακή. Είχαν όλοι ήδη αποχωρήσει. Η πολιτοφυλακή που διορίστηκε από τα προσκοπικά σώματα του Παπατζανατέα και του Σταυρόπουλου είχε την επίβλεψη του χωριού. Οι ώρες που πέρασαν, μέχρι την άφιξη στις 2 το μεσημέρι του Ελληνικού Στρατού, διατέθηκαν στην προετοιμασία της υποδοχής, που συνεδύαζε απερίγραπτο πλήθος συγκινητικών εκδηλώσεων των Κολινδρινών. Σημαίες ξεδιπλώθηκαν και κρεμάστηκαν στα μπαλκόνια, οι φούρνοι κάπνιζαν για να ετοιμάσουν ζεστό ψωμί, αψίδες στήθηκαν, μέχρι και κόκκινα πασχαλινά αυγά βάφτηκαν στον ενδιάμεσο χρόνο.
Στην είσοδο του χωριού παρατάχθηκε όλος ο κόσμος ενώ χτυπούσαν χαρμόσυνα οι καμπάνες. Ο Πρόεδρος της Δημογεροντίας Βασίλειος Μανώλας, προπάππους του σημερινού Δημάρχου Πύδνας-Κολινδρού κ. Αναστασίου Μανώλα, καλωσόριζε μέσα σε γενικό ενθουσιασμό τους αξιωματικού και λοιπούς ελευθερωτές.
Ο κόσμος πέταγε τα φέσια φωνάζοντας: «Χριστός Ανέστη», «Ζήτω η Ελλάς», «Ζήτω το Έθνος», «Ζήτω ο Στρατός». Κι ενώ η Δημογεροντία και οι Διοικητές κανόνιζαν τις παραπέρα κινήσεις, Πρόσκοποι, Εύζωνοι και Κρήτες εθελοντές απολάμβαναν μια μοναδική φιλοξενία από πλευράς των Κολινδρινών.
