Η Μ. Εβδομάδα κορυφώνεται με την ανάμνηση των Παθών, της Σταύρωσης ,της Ταφής και της ζωηφόρου Ανάσταση του Κυρίου.
Μια τέτοια σταύρωση και ανείπωτο ψυχικό πόνο θα βιώσουν φέτος οι Πανέλληνες και ιδιαίτερα οι οικογένειες των αθώων θυμάτων της φρικτής τραγωδίας των Τεμπών. Την Μ. Παρασκευή κατά την περιφορά του στολισμένου με τα ανοιξιάτικα άνθη Επιταφίου θα ραγίσουν οι καρδιές όλων μας, καθώς θα ακούμε να ψάλλεται ο εξόδιος θρήνος της Παναγίας-Μητέρας του νεκρού Υιού της: «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου τέκνον, που έδυ[χάθηκε] σου το κάλλος;»
Τα Πάθη του Χριστού αγγίζουν τα βαθύτατα υπαρξιακά θέματα του πόνου, της δυστυχίας, του θανάτου και όλα τα δυσάρεστα γεγονότα που ταράζουν και αμαυρώνουν απρόσμενα την ζωή μας. Όμως υπάρχει πάντα η ελπίδα που συνέχει και συντηρεί τον πεπερασμένο και αδύναμο άνθρωπο. Τον τελευταίο λόγο δεν τον έχει ο θάνατος ,αλλά η Ανάσταση, η πέραν του τάφου ζωή. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιωτής, της αιωνίου απαρχήν», κατά τον Πασχάλιο ύμνο. Η Ανάσταση του Κυρίου σηματοδοτεί την λύτρωση μας από την φθορά στην αφθαρσία και από τον θάνατο στην αθανασία. Ο θάνατος έχει νικηθεί οριστικά και η ανάσταση των κεκοιμημένων είναι δεδομένη. Η Ανάσταση ήρθε ως ζωοποιό μήνυμα στην ψυχή του ανθρώπου, ως άγκυρα ελπίδας, ασφαλής και βεβαία. Ο Αναστάς Κύριος γίνεται παρηγορητής και πηγή της ζωής μας.
Η προσδοκία μας για την εκ νεκρών ανάσταση δεν αποτελεί μια μυστικιστικού τύπου απάντηση για ψυχολογική ανακούφιση του πόνου του θανάτου, αλλά στηρίζεται στην αδιάψευστη μαρτυρία αυτοπτών μαρτύρων. Ο στενός μαθητής και Ευαγγελιστής Ιωάννης διαβεβαιώνει « ό ακηκόαμεν, ό εωράκαμεν τοις οφθαμοίς ημών, ό εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφισαν» [ Ίω.1] Πρόκειται δηλ. για εμπειρική μαρτυρία του επίγειου βίου και της αναστάσεως του Χριστού , ένεκα της οποίας έδωσαν την ζωή τους για την διάδοση του αισιόδοξου αυτού μηνύματος.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
