Της Δομνίκης Καράντζιου
Μόλις τέλειωσε τις απειλητικές φωνές του, κατευθύνθηκε προς
τη βελανιδιά. Ήθελε να δει αν έχει κάποια ενδιαφέρουσα ανακοίνωση. Είχε αρχίσει
να βραδιάζει και ίσα που προλάβαινε να διαβάσει, πριν πέσει το απόλυτο σκοτάδι.
Πάλι μαζί του τα είχαν βάλει. Το όνομά του είχε στιγματιστεί, το ίδιο και το
είδος του.
Διάβαζε την ανακοίνωση της αλεπούς και τον έπιασαν τα
κλάματα. Τί κλάματα δηλαδή. Έκλαιγε με λυγμούς. Την καημένη την αλεπού! Τί
μεγάλη αδικία!