Πόσα παραδείγματα, πόσες
καθημερινές εικόνες να αραδιάσω στην κενόδοξη φαντασία μου για να πειστώ για τα
λάθη μου και να μετανοήσω;
Πόσο συχνά είναι τα
καθημερινά «χαστούκια» της ζωής που πρόσκαιρα μόνο αντιλαμβάνομαι το βαθύτερο
μήνυμα τους;
Καίω μέσα μου τις πίκρες και
τις στεναχώριες και η στάχτη μένει μόνο για να μου βάζει φρένο στους
παροξυσμούς ανόητων, άγευστων, φθαρτών απολαύσεων που ξεγελούν το πνεύμα και τη
σάρκα.
Πολλές φορές θυμώνω για τις
απανωτές και σκληρές δοκιμασίες. Μοιρολατρώ, γκρινιάζω και οδύρομαι χωρίς να συλλαμβάνω το νόημα όσων συμβαίνουν.
Δεν πιστεύω ότι σε αυτή τη
ζωή ήρθαμε για να υποφέρουμε, για να πονάμε, για να μας τρώει το παράπονο. Άραγε
έχω το δικαίωμα ως μια μικρή, ασήμαντη κουκίδα του απέραντου δημιουργήματος του
Θεού να επαναστατώ και να εγείρομαι για τις δυσκολίες που συναντώ στην
καθημερινότητα μου; Δεν προσβάλλω τον ύψιστο όταν αμελώ να προσευχηθώ και να
τον ευγνωμονήσω για κάθε στιγμή της ύπαρξης μου σε αυτόν τον μάταιο κόσμο;
Ίσως είναι δύσκολο να
αισθανθούμε αληθινά τον παραδειγματικό χαρακτήρα που έχουν για τον καθένα μας
τα «χτυπήματα», οι «λοιδορίες», οι
λύπες, οι στεναχώριες και κάθε λογής προβλήματα που κρούουν χωρίς οίκτο την
σάπια πόρτα του εγώ μας.
Θα ήταν υπέρβαση για τον
πλεονέκτη, για τον φθαρτό, αμαρτωλό εαυτούλη μας να διαισθανθεί πως οι αντοχές
μας δοκιμάζονται με παιδαγωγική επιμέλεια από ψηλά. Και δοκιμάζονται με τέτοιο
τρόπο ώστε να πεισθούμε επιτέλους για την προσγείωση που απαιτείται, για την
αποφυγή των ανώμαλων απογειώσεων που δεν συνάδουν με τον σκοπό της ανθρώπινης
φύσης.
Η ζωή μας είναι ένα θείο δώρο. Αυτό δυστυχώς δεν το εκτιμήσαμε.
Κλοτσήσαμε αδιάφορα την ουσιαστική σημασία της ύπαρξης μας. Προσπεράσαμε τις
έννοιες της αληθινής χριστιανικής διδασκαλίας και πορευτήκαμε μόνοι μας, όπως ο
καθένας βολεύεται καλύτερα.
Και όταν έρχονται οι
κακουχίες μέσα και έξω από εμάς, τότε αγανακτούμε. Πολλές φορές υβρίζουμε τα
θεία και απονέμουμε στον δημιουργό την ευθύνη για τις περιπέτειες μας. Αγνοούμε
την παρουσία του Κυρίου όταν καλοπερνούμε, όταν όλα βαίνουν όπως τα
ονειρευόμαστε και τα σχεδιάζουμε. Αγωνιούμε για τον υλικό πλούτο και
παραμένουμε πάμπτωχοι στον πνευματικό μας κόσμο.
Ο Θεός όμως δεν μας αφήνει
και πάλι μόνους. Ως εκ θαύματος, έστω και με ένα σκληρό μήνυμα, μας καθοδηγεί
στον ορθό δρόμο. Αυτό το μήνυμα αδυνατούμε να αντιληφθούμε.
Είμαστε εγωιστές,
πεισματάρηδες. Είμαστε μικρά ανθρωπάκια που ακόμα κι όταν κλαίμε για κάποιον,
στην πραγματικότητα τον εαυτό μας πάλι σκεφτόμαστε μην πάθει κακό.
Η συμπεριφορά μας κινείται
γύρω από έναν κύκλο. Εκεί που χαίρεται, πεισμώνει. Εκεί που μετανοεί,
αμαρτάνει. Εκεί που παραδέχεται «ήταν θέλημα Θεού…», σύντομα οδηγείται στη
βλασφημία. Εκεί που δικαιώνει, αδικεί. Εκεί που είναι το πρότυπο, προδίδει
σκληρά.
Ο δρόμος είναι ανηφορικός.
Δεν υπάρχουν ροδοπέταλα στρωμένα στο διάβα της πορείας. Κι αυτή η πορεία δεν
είναι τυχαία. Εμείς καθορίζουμε το μέλλον της. Αρκεί να πιάνουμε έγκαιρα τα
μηνύματα που στέλνονται από ψηλά και να μην αδρανούμε όταν κερδίζουμε
πρόσκαιρες, υλικές νίκες.
Η μεγάλη νίκη του εαυτού μας
θα έρθει όταν στα δύσκολα παραμείνει αξιοπρεπώς όρθιος και στα εύκολα θα ζει
ταπεινός. Όταν θα νοιώσει ότι η δοκιμασία έρχεται από ψηλά, χωρίς μίσος, χωρίς
εκδίκηση, αλλά με αληθινή στοργή και αγάπη.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
