*Της Θεοδώρας Γραβάνη
Είναι αλήθεια ότι από την εποχή της μεγάλης διαμαρτυρίας των
εργατριών στην Αμερική το 1857, μετά την Κλάρα Τσέτκιν, την Κολλοντάι, το
φεμινιστικό κίνημα και την καθιέρωση της 8ης Μαρτίου από τον ΟΗΕ το 1977, ως
Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη, η θέση της
γυναίκας στις «αναπτυγμένες» χώρες έχει βελτιωθεί κατά πολύ. Η πολυπόθητη
ισότητα των δύο φύλων όμως είναι ακόμη «θολή». Επίσημα και τυπικά έχουν οι
γυναίκες ίσα δικαιώματα στην εργασία, στην κοινωνία και στην οικογένεια.
Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Τις γυναίκες
εργαζόμενες χτύπησε πρώτα η οικονομική κρίση. Αυτές απολύθηκαν πρώτες και αυτές
ίσως να μην ξαναβρούν δουλειά. Αυτές πρέπει να δουλέψουν διπλά και να
αποδεικνύουν συνεχώς ότι είναι το ίδιο αντάξιες για μια προαγωγή, ιδιαίτερα
στον ιδιωτικό τομέα και πάλι είναι αμφίβολο ότι θα την πάρουν. Αυτές δουλεύουν
χρόνια στην «οικογενειακή επιχείρηση» αμισθί και ανασφάλιστες γιατί απλώς
«βοηθάνε».
Εξακολουθούν να είναι αντικείμενο κοινωνικής κριτικής για τη
σεξουαλική τους δραστηριότητα, πολύ περισσότερο από τους αρσενικούς
συνανθρώπους τους… Εξακολουθούν να πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας είτε
σωματικής είτε ψυχολογικής.
Η λίστα για την πραγματικότητα της Ελλάδας μπορεί να
συνεχιστεί. Σε άλλα μέρη αυτού του κόσμου πάλι συμβαίνουν πολύ χειρότερα. Στο
βωμό μιας διαφορετικής κουλτούρας ή/και θρησκείας, γυναίκες υφίστανται
ακρωτηριασμούς γεννητικών οργάνων, βιάζονται ομαδικά, δεν έχουν καν δικαίωμα
λόγου και άποψης.
Μήπως ζούμε σε έναν πλανήτη τελικά, όπου το μισό του
πληθυσμού καταπιέζει το άλλο μισό;
Η 8η Μαρτίου είναι η γιορτή της γυναίκας. Τι γίνεται με τις
υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου;
Δε θέλω λουλούδια, δε θέλω ευχές. Θέλω ΙΣΟΤΗΤΑ των δύο
φύλλων σε όλους τους τομείς και σε όλα τα μέρη της Γής!
*Θεοδώρα Γραβάνη, μέλος προσωρινής ΝΕ ΛΑΕ Πιερίας
