Εδώ και σαράντα ημέρες, έφυγε από κοντά μας, ένας καταξιωμένος άνθρωπος, ένας άριστος οικογενειάρχης, ένας καλός καθηγητής από το Μουσικό Σχολείο, τέλος ένας καταξιωμένος πολίτης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και γενικά από την κοινωνία της Κατερίνης.
Ο ΤΑΚΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ
Ο Τάκης γεννήθηκε στην Κατερίνη, δεν έπλεε στα πλούτη, είχε φτωχούς γονείς αλλά τίμιους και δουλευτάριδες. Παρ΄ όλα αυτά, με μεγάλες δυσκολίες κατορθώνει και τελειώνει το Δημοτικό-Γυμνάσιο και στην συνέχεια το Πανεπιστήμιο (την Θεολογική Σχολή) και έρχεται στην Κατερίνη έτοιμος πλέον για δουλειά. Χάνει την μητέρα του πολύ γρήγορα και η ζωή του γίνεται πολύ πιο δύσκολη, αλλά παρ΄ όλα αυτά δεν τα παρατάει και κατορθώνει και τελειώνει τις σπουδές του.
Αρχίζει και δουλεύει στην εκπαίδευση και μάλιστα στο τμήμα του Μουσικού Γυμνασίου και με την εργατικότητα του ανεβαίνει όλες τις βαθμίδες και φτάνει στη θέση του Διευθυντή.
Τον Τάκη τον γνώρισα καθηγητή το 1989 και πολύ γρήγορα τα βρήκαμε, τον παρακάλεσα να έρθει μαζί μου, στον αγώνα για να πάρουμε την Δημαρχεία και όντως ήρθε ευχαρίστως, έτσι επί δύο τετραετίες διανύσαμε το δύσκολο δρόμο της Δημαρχίας. Καταξιώθηκε πολύ γρήγορα στον καινούργιο για αυτόν τομέα και από τη θέση του Αντιδημάρχου, επιτυχώς. Γενικά ο βίος του στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ήταν άριστος. Η εντιμότητα, η εργατικότητα, η ηθική υποδομή που κουβαλούσε από το σπίτι του ήταν τα μεγάλα του όπλα για την επιτυχία του.
Στη διάρκεια της Αντιδημαρχίας του, νομίζω πως παντρεύεται και κάνει μια πολύ ωραία οικογένεια, δύο κόρες και έναν γιό τους οποίους υπεραγαπούσε και ήταν περήφανος για αυτούς.
Για τον Τάκη μπορεί κανείς να γράφει ώρες ατελείωτες, είχε τόσα πολλά πράγματα καλά που δεν έχουν τελειωμό. Εγώ με δυο λέξεις θα πω, πως ήταν ο άνθρωπος που θα μπορούσε να είναι ο συνεχιστής για τη δημιουργία μιας όμορφης Κατερίνης. Κρίμα.
Στη ζωή όμως δεν ξέρει κανείς το τι τον περιμένει. Έτσι λοιπόν τον βρήκε το κακό, το οποίο το πάλεψε με μεγάλη σοβαρότητα και παλληκαριά, δυστυχώς όμως δεν μπόρεσε να το νικήσει. Του έσβησε όλα τα ωραία όνειρα που είχε για τη ζωή.
Με τον Τάκη συναντιόμασταν τακτικά και μιλούσαμε και τηλεφωνικά. Πάντα ήταν αισιόδοξος και γιομάτος σφρίγος για τη ζωή, ήταν αισιόδοξος πως θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα.
Η τελευταία μας συνάντηση ήταν στην Αντιπεριφέρεια, που γινόντουσαν οι εκλογές του Φεστιβάλ Ολύμπου. Τα είπαμε εκτεταμένα και μου έδωσε την εντύπωση πως όλα είναι καλά, ήταν χαρούμενος και γιομάτος ελπίδες για τη ζωή. Χωρίσαμε με την ελπίδα ότι γρήγορα θα τα πούμε. Δυστυχώς επήλθε το μοιραίο και του έκοψε το νήμα της ζωής. Και έτσι έφυγε από κοντά μας ο αγαπητός Τάκης.
Προσωπικά ήμουν πολύ δεμένος μαζί του, επί οκτώ χρόνια δουλέψαμε μαζί στον Δήμο, με έναν τέλειο τρόπο με μοναδική σκέψη να φτιάξουμε έναν ανθρώπινο και όμορφο Δήμο.
Ο Τάκης Κυριακού έδωσε πολλά στην μεγάλη προσπάθεια για έναν καλύτερο Δήμο, για αυτό του είμαι υπόχρεος και υπερήφανος που ήμασταν συνοδοιπόροι. Τον ευχαριστώ.
Ο Τάκης δεν ξεχνούσε και τις ρίζες του, μπήκε στο σύλλογο των Κοκκικοπλιτών και από τη θέση του προέδρου έδωσε νέα πνοή στο σύλλογο με υψηλές επιδόσεις.
Τελειώνοντας θα ήθελα να πω με μεγάλη συγκίνηση πως άνθρωποι σαν τον Τάκη είναι πολύ κρίμα να φεύγουν τόσο γρήγορα από τη ζωή. Τώρα ήταν έτοιμος να προσφέρει πολύ περισσότερα από αυτά που πρόσφερε, γιατί ήταν πιο ώριμος σε όλα τα επίπεδα ζωής. Δυστυχώς όμως εδώ ήταν το τέλος, χάθηκαν οι ελπίδες, όλα τα όνειρα του και η μορφή του μπήκε στο πάνελ της θύμησης.
Ολοκληρώνοντας κάνω μια προσευχή. Ο καλός Θεός να δώσει δύναμη σε όλους της οικογένειας του για να τον θυμούνται.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε.
Γεια σου φίλε Τάκη. Σε χαιρετώ με πολύ αγάπη και πιστεύω στην μελλοντική μας συνάντηση.
Γεια σου Φίλε.
Δυο στίχους από εμένα σε εσένα. Του Γιάννη Ρίτσου (Επιτάφιος)
«Ήσουν καλός κι ήσουν γλυκός κι είχες τις χάρες όλες. Όλα τα χάδια του αγεριού, του κήπου όλες τις βιόλες.
Σαν το λιοντάρι δυνατός, κ΄ ήρεμος σαν πιτσούνι, κ΄ η ανάσα σου ως τ΄ αποσπερνό του κοπαδιού κουδούνι.
Τώρα οι σημαίες σε ντύσανε, παιδί μου εσύ κοιμήσου, και εγώ τραβάω στ΄αδέρφια σου και παίρνω τη φωνή σου.
Δεν ήσουν ζήτουλας εσύ να πας παρακαλώντας, με τη γερή σου την καρδιά πήγες ορθοπατώντας.
Νιότη απ΄ τη νιότη σου έπαιρνα και ακόμα αχνογελούσα, τα γερατειά σου δεν τρόμαγα, το θάνατο αψηφούσα.
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, Μέρα Μαγιού σε χάνω, άνοιξη, γιέ, που αγάπαγες και ανέβαινες απάνω.»
Το παρόν γράφεται επί ευκαιρία του Μνημοσύνου.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ιατρός
τ. Δήμαρχος Κατερίνης
