Γιὰ πολλοστὴ φορὰ σχολιάζω τὸ θέμα. Διότι εἶναι πράγματι τὸ ΘΕΜΑ, καὶ ἀναφέρομαι στὸ δημογραφικό.
Δυστυχῶς ὅλα τὰ στοιχεῖα φανερώνουν ὅτι ὁδηγούμαστε στὸν ἀφανισμό τοῦ Γένους ὄχι ἀπὸ ἐχθρική, πολεμικὴ ἐνέργεια, ἀπὸ λιμὸ ἢ λοιμό, ἀλλὰ ἀπὸ λανθασμένη θεώρησι καὶ ἀντιμετώπισι τοῦ προβλήματος, δηλαδὴ ἀπὸ δική μας εὐθύνη. Οὔτε τώρα ποὺ ἔχει γίνει μὴ ἀναστρέψιμο δὲν φαίνεται νὰ ἀπασχολῆ σοβαρὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Πολιτεία. Ἀναφέρω τὴν θρησκευτικὴ καὶ πολιτικὴ ἀρχὴ διότι τὸ θέμα εἶναι καὶ πνευματικὸ καὶ κοσμικὸ-πολιτικό.
Εἶναι πνευματικὸ διότι σχετίζεται ἄμεσα μὲ τὴν ἠθικὴ ὑποχρέωσι τῆς τεκνογονίας μέσα στὸν χριστιανικὸ γάμο. Εἶναι καὶ πολιτικὸ ἐπειδὴ συνδέεται μὲ τὴν διαδοχὴ τοῦ ἔθνους σὲ ἀνθρώπινο δυναμικό. Γιὰ νὰ ὑπάρχη κράτος εἶναι ἀναγκαία ἡ ὕπαρξις ἐξουσίας, χώρας καὶ λαοῦ.
Νὰ ἡ εὐθύνη ποὺ ἀναλογεῖ στὸν καθένα μας: Πρὶν ἀπὸ κάποια χρόνια θεωρήθηκε σημαντικὴ ἐξέλιξις καὶ μεγάλη πρόοδος, κυρίως στὴν γυναικεία χειραφέτησι, ὁ λεγόμενος οἰκογενειακὸς προγραμματισμός. Αὐτὸ ὁδήγησε στὴν ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας. Ἀνατράπηκε μετὰ ἡ κλίμακα τῶν ἀξιῶν. Πιὸ ψηλὰ μπῆκε ἡ καλοπέρασι, ἡ ἀποποίησις εὐθυνῶν. Τονίσθηκαν, καὶ νομοθετικὰ θωρακίσθηκαν, οἱ προσωπικὲς ἐλευθερίες καὶ τὰ ἀτομικὰ δικαιώματα, χωρὶς ὡστόσο νὰ γίνεται ἀναφορὰ σὲ ἀντίστοιχες ὑποχρεώσεις καὶ καθήκοντα. Διακόπηκε καὶ ἡ παράδοσις τῆς πολυτεκνίας. Σπάνιο φαινόμενο τὸ τρίτο παιδὶ σὲ μία οἰκογένεια. Ἡ μίμησίς ξένων προτύπων, ἢ ἡ ἐπιβολὴ αὐτῶν ἀπὸ ὑπερκρατικὰ κέντρα, ὅπως ὁ πολιτικὸς γάμος, καὶ ἡ ἐξέλιξίς του σὲ συμβίωσι, καὶ πιὸ πέρα σὲ ἄγονο γάμο ἢ σύμβίωσι ὁμοφύλων μεγιστοποίησαν τὸ θέμα. Γιὰ τοὺς περισσοτέρους προηγοῦνται οἱ σπουδὲς καὶ ἡ καριέρα καὶ ὅταν ἔρχεται ὁ γάμος εἶναι ἄγονα τὰ χρόνια. Καὶ τελευταῖα, μὲ τὴν κρίσι, ἡ μαζικὴ φυγὴ νέων ἀνθρώπων, ποὺ εἶναι σὲ γόνιμη παραγωγικὴ ἡλικία, κυρίως ἐπιστημόνων, στεροῦν ἀκόμη περισσότερο τὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία ἀπὸ ἀνθρώπινο δυναμικό. Βεβαίως σημαντικός λόγος εἶναι ἐπίσης καὶ ἡ ἀνεργία, μὲ τὴν συνεπαγόμενη ἀδυναμία νὰ συντηρηθοῦν οἰκογένειες.
Χωρὶς ἕνα γενναίο “ταρακούνημα” γιὰ νὰ ξυπνήσουν συνειδήσεις καὶ νὰ ἀλλάξη στὴν Ἑλλάδα ἡ νοοτροπία μας στὸ θέμα τῆς τεκνογονίας, τὸ δημογρα-φικὸ πρόβλημα σύντομα θὰ γίνει ἡ ταφόπλακά μας. Χθὲς ἔπρεπε νὰ ληφθοῦν τὰ ἀναγκαῖα μέτρα ἀπὸ Ἐκκλησία, τὴν Πολιτεία καὶ τὸν λαό, γιὰ νὰ προλάβουμε τὸ τέλος. Ἡ ν.τ.π. πέτυχε στὴν Ἑλλάδα, μὲ μεγάλη εὐκολία καὶ μὲ τὴν πλήρη συγκατάθεσι καὶ συνέργειά μας, νὰ μᾶς ὁδηγήση σὲ φυλετικὸ ἀφανισμό. Ἀνοίξαμε χῶρο γιὰ πλουραριστικὴ κοινωνία στὴν Ἑλλάδα χωρὶς ὅμως Ἕλληνες!
*Ο Δημήτριος Π. Ρίζος, είναι Δρ Θεολογίας, Φιλόλογος, και με έντονη, πλούσια και πολυποίκιλη συγγραφική, πνευματική, Εθνική και κοινωνική παρουσία, προσφορά και δραστηριότητα στην ακριτική Φλώρινα, όπως και Εκδότης, Ιδιοκτήτης και Διευθυντής του περιοδικού «Μεγαλομάρτυρες», Πανοσοπούλου 6, ΤΚ 53100, Φλώρινα, τηλ 235028940, mail rizospdim@gmail.com