Γράφει ο Γιώργος Βαζάκας* - φιλόλογος
Μέρος Β΄
Και τώρα στα δικά μας, για την Ελλάδα. Λοιπόν η χώρα μας από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 προσχώρησε ολοκληρωτικά στο σύστημα της παγκοσμιοποίησης. Σιγά – σιγά κατήργησε τη δασμολογική προστασία κι έγινε ένα σούπερ μάρκετ για τα εισαγόμενα προϊόντα.
Μέρος Β΄
Και τώρα στα δικά μας, για την Ελλάδα. Λοιπόν η χώρα μας από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 προσχώρησε ολοκληρωτικά στο σύστημα της παγκοσμιοποίησης. Σιγά – σιγά κατήργησε τη δασμολογική προστασία κι έγινε ένα σούπερ μάρκετ για τα εισαγόμενα προϊόντα.
Ύστερα απ’ αυτά αξίζει να αναφέρουμε ότι δεν έχουν νόημα οι ερωτήσεις από κάποιους, πόσο χρέος άφησε η χούντα π.χ., πόσο το έκανε μετά ο Καραμανλής ο παλιός, όταν έφυγε, μετά πόσο το ανέβασε ο Παπανδρέου κλπ. Και τούτο γιατί το χρέος εκείνων των χρόνων ήταν στο εθνικό νόμισμα, οπότε με τίποτε δε θα οδηγούσε στη χρεοκοπία.
Kαι σήμερα πορευόμενοι στο περιούσιο έτος 2019, συμπληρώνουμε. 17 χρόνια, από τότε που η ελληνικές κυβερνήσεις εκχώρησαν τη νομισματική ανεξαρτησία της χώρας, υιοθετώντας τη χρήση του ευρώ. Και τα τελευταία οχτώ επιβλήθηκαν κατ’ επιταγή των δανειστών τα τρία μνημόνια κι ενώ ολοκληρώθηκαν κι απ’ τις 22/8/2018 «βγήκαμε απ’ τα μνημόνια», δυστυχώς στην πατρίδα μας το καθεστώς κατοχής κι εκποίησης από τους δανειστές, που επιβλήθηκε από το 2010, συνεχίζεται, αλλά και εδραιώνεται.
Αυτή η κατοχή είναι αφανής για τους περισσότερους συμπολίτες. Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται, ότι την ξενοκρατία την προκάλεσε κατά κύριο λόγο το συναλλαγματικό δημόσιο χρέος, που μας το δημιούργησε το ευρώ. Είπαμε για κατοχή… Φυσικά δεν κυκλοφορούν Γερμανοί στρατιώτες, ούτε κυματίζει η σβάστικα στην Ακρόπολη, όπως το 1941 – 1944. Τώρα όμως ο καταχτητής δεν είναι ορατός κι έτσι δύσκολα μπορεί να αντιμετωπιστεί και να νικηθεί.
Η λιτότητα, οι μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, η ανεργία, η υποαπασχόληση, η υπερφορολόγηση, οι χρεοκοπίες νοικοκυριών και επιχειρήσεων, οι πλειστηριασμοί, η μετανάστευση των Ελλήνων, η δημογραφική αλλοίωση από ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές, οι εθνικές υποχωρήσεις και τόσα άλλα που, ενώ αποδίδονται στην εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, στη πραγματικότητα είναι αποφάσεις αυτών που κατέχουν τη χώρα, δηλ. αυτών που κατέχουν το χρέος της, δηλαδή των δανειστών.
Τα μνημόνια επιβλήθηκαν, για να συνεχιστεί η εξυπηρέτηση (όχι η αποπληρωμή) του δημόσιου χρέους. Και τώρα που «βγήκαμε από τα μνημόνια» έμεινε το μνημονιακό καθεστώς (Α.Α.Δ.Ε (Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων), ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ κλπ) για τον ίδιο σκοπό. Επίσης με τα μνημόνια η Ευρωζώνη δεν κινδυνεύει μια χώρα μέλος της να κηρύξει στάση πληρωμών. Κάθε χρόνο η χώρα μας από το πρωτογενές αποτέλεσμα ( πλεόνασμα το διατυμπανίζουν), για να νομίζουν οι πολίτες ότι κάτι περισσεύει, με το οποίο πληρώνονται οι τόκοι και μόνον αυτοί του δημοσίου χρέους. Το κεφάλαιο του χρέους δεν αποπληρώνεται, αλλά ανακυκλώνεται με νέο δανεισμό για την πληρωμή του παλιότερου.
Το ελληνικό χρέος στο τέλος του 2001 σε ποσοστό 75% ήταν σε δραχμές και μόνο το 25% σε συνάλλαγμα. Με το που μπήκαμε στο ευρώ, μέσα σε μια νύχτα το σύνολο του χρέους μας από δραχμικό έγινε χρέος σε ευρώ, δηλαδή σε συνάλλαγμα, οπότε η ανάγκη εξυπηρέτησής του αύξησε τον δανεισμό ή τους φόρους ή και τα δύο. Από το σημερινό δημόσιο χρέος 356 περίπου δις, τα 200 δις, δηλαδή το 56% συσσωρεύτηκαν στα χρόνια του ευρώ μόνο σε 17 χρόνια, παρά το κούρεμα των ομολόγων (PSI) και παρά την άγρια λιτότητα των μνημονιακών χρόνων. Και αυτό έγινε – θα το επαναλάβουμε – επειδή η Ελλάδα όντας πια στο ευρώ έχασε τη δυνατότητα να τυπώνει χρήμα, όπως κάνουν όλες οι χώρες, που διαθέτουν νομισματική ανεξαρτησία.
Λοιπόν όλα όσα προαναφέραμε, είναι συνέπειες της πρόσδεσης της χώρας μας στις πολιτικές της παγκοσμιοποίησης, όπως αυτές υλοποιούνται από την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Και όλα αυτά έχουν θεσμοποιηθεί ως σύστημα, έχουν αλυσοδέσει τη χώρα και αποτελούν το λεγόμενο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Μέσα στο ευρωπαϊκό κεκτημένο η χώρα μας καταστράφηκε οικονομικά, διαλύθηκε κοινωνικά και είναι πολύ αδύναμη. Οι εφαρμοζόμενες πολιτικές της παγκοσμιοποίησης στην ευρωζώνη προκαλώντας την οικονομική καταστροφή στην πατρίδα μας, απειλούν τα εθνικά συμφέροντά της εξαιτίας της αδυναμίας της. Ούτε ισχυρές ένοπλες δυνάμεις μπορεί να έχουμε, όταν είμαστε μια χώρα κατεστραμμένη οικονομικά, αλλά και ούτε μας αφήνουν να έχουμε. Θυμούμαστε το 2011 οι Γερμανία μας απαγόρευσε να αγοράσουμε καινούργια όπλα, προκειμένου να πληρώνουμε τις δόσεις του χρέους.
Η λύτρωση είναι, η Ελλάδα να μπορέσει να σπάσει τα δεσμά της από το χρέος και να λυθεί από την αλυσίδα, που της έχουν βάλει στο πόδι της με το νόμισμα κι έτσι θα μπορέσει να υπερασπισθεί τα επί μέρους εθνικά της συμφέροντα. Διαφορετικά θα συμβαίνει κατά χρονικά διαστήματα στη δύσμοιρη πατρίδα μας η καταστροφική χρεοκοπία. Από δημιουργίας του Ελληνικού κράτους συνέβησαν πέντε χρεοκοπίες. Γι’ αυτό ο διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας (1974-1979), ο Άγγελος Αγγελόπουλος είπε: Η ιστορία της Ελλάδας είναι ιστορία των χρεών και των χρεοκοπιών.
Και ας δούμε τα εθνικά συμφέροντα γενικότερα του Ελληνισμού. Καταρχήν η Ελλάδα χρειάζεται αναμφίβολα συμμάχους, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την τουρκική απειλή. Επ’ αυτού αναρωτιέται σοβαρά κάποιος: Ποια Ελλάδα; ποια κυβέρνηση; Μια κυβέρνηση που έχει γίνει παρακολούθημα του Βερολίνου, μπορεί να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα; Αλλά τέλος πάντων… Επίσης στην περίπτωση της Κύπρου. Εδώ βλέπουμε μια κυπριακή δημοκρατία, που διαπραγματεύεται και συζητάει και συζητάει και πάει σε διασκέψεις, και άραγε τι διαπραγματεύεται; Να διαλυθεί η ίδια, να αυτοδιαλυθεί. Και να γίνει ένα συνεταιρικό κράτος, αποτελούμενο από δυο πολιτειακά κρατίδια, ένα ελληνικό κι ένα τουρκικό που με ένα σύστημα veto και δεν ξέρω τι, λέει, ότι θα συνεργάζονται…
Παρακολουθώντας αυτά καλόπιστα αναρωτιέμαστε, πόσο αξιόπιστη μπορεί να ’ναι μια τέτοια στάση από την πλευρά του Ελληνισμού γενικότερα προς τους άλλους, προς το Ισραήλ, την Αίγυπτο κλπ. Όταν εμείς οι ίδιοι οι Έλληνες θέλουμε να διαλύσουμε το ένα από τα δύο ελληνικά κράτη, δηλ. την Κύπρο. Η κυπριακή κυβέρνηση απ’ τη μια πλευρά και με τη σύμφωνη γνώμη των ελληνικών κυβερνήσεων διαχρονικά.
Και θέλει η Ελλάδα συμμαχίες, όμως πρωταρχικά πρέπει να βασίζεται στις δικές της δυνάμεις, στη δική της ισχύ, για να αντιμετωπίζει τις όποιες απειλές. Και οι συντελεστές ισχύος μιας χώρας είναι: Η πολιτική κυριαρχία της (δεν την έχουμε). 2)Η νομισματική και οικονομική ανεξαρτησία.(δεν την έχουμε) 3)Η δημογραφική ομοιογένεια (κι αυτό ακόμα παίζεται τώρα λόγω των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών εισροών) 4) Η κοινωνική συναίνεση: δηλ. οι πολίτες μιας χώρας να αγαπούν το κράτος τους και να θέλουν να το στηρίξουν. Εμείς εδώ έχουμε φτάσει να μισούμε αυτό το κράτος, που μας κλέβει και μας καταπιέζει και μας έχει εξαθλιώσει. Και δικαιολογημένα…5) Η ισχύς των ενόπλων δυνάμεων. Έχουμε να κάνουμε αγορά οπλικών συστημάτων πάνω από μια δεκαετία, όταν η Τουρκία διαρκώς υπερεξοπλίζεται. 6) Οι συμμαχίες, όπως και οι ικανότητες της διπλωματικής και στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας. ( εδώ γελάμε – λυπούμαστε αλλά…)
Όλα τα παραπάνω τα χρειαζόμαστε; Φυσικά, και χρειαζόμαστε και συμμάχους. Όμως κανείς σύμμαχος δε θα πολεμήσει για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Ας θυμηθούμε π.χ. ότι το Ναβαρίνο έγινε έξι χρόνια μετά την επανάσταση του 1821. Επί έξι χρόνια οι Έλληνες πολεμούσανε μόνοι τους εναντίον των Τούρκων και μετά έξι χρόνια επενέβησαν οι μεγάλες δυνάμεις στο Ναβαρίνο, εξυπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα. Επομένως κανείς σύμμαχος δε θα ’ρθει να πολεμήσει για χάρη μας, είτε αυτοί λέγονται Ρώσοι, είτε Αμερικάνοι, είτε Ισραηλινοί είτε Αιγύπτιοι, Θα πολεμήσουνε μόνο, όταν και τα δικά τους συμφέροντα ικανοποιούνται απ’ τον δικό μας αγώνα.
Επομένως η Ελλάδα σήμερα όντας ακόμα μέσα στο εργαστήρι της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη έχει πρόβλημα εθνικής ανεξαρτησίας. Να έχει δηλ., η όποια κυβέρνηση εκλέγεται στη χώρα τη δυνατότητα να εφαρμόζει τις πολιτικές, για τις οποίες την ψήφισε ο ελληνικός λαός. Η εμπειρία των τελευταίων οχτώ χρόνων της αφανούς κατοχής στην Ελλάδα, όπως είπαμε, είναι οδυνηρή. Σ΄ αυτά αναζητήθηκαν λύσεις, χωρίς αποτέλεσμα. Η χώρα μας έχει εγκλωβιστεί σ’ ένα βάλτο από ατελέσφορα ιδεολογήματα. Γι’ αυτό επιβάλλεται στην πατρίδα μας ένας πρωτίστως εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας. Και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης το εθνικό συμφέρον και το ταξικό συμφέρον είναι αλληλένδετα. Ο αγώνας μόνο για το ένα ή μόνο για το άλλο είναι απλά ο θόρυβος και η αναταραχή πριν την ολοκληρωτική ήττα.
Tα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Το λαό μας από τη μεταπολίτευση σιγά – σιγά, αλλά ιδιαίτερα στα μνημονιακά χρόνια τον μεταμόρφωσαν σε μια «σούπα» μικροαστικού χαρακτήρα. Είναι ανάγκη απ’ αυτή την κατάσταση να συγκροτηθεί σε κοινωνικό υποκείμενο και να βάλει μπροστά το πατριωτικό καθήκον ως πρώτο και μέγιστο κοινωνικό μέλημα. Και σ’ αυτή τη βάση θα ξεδιπλωθούν όλα τα κοινωνικά αιτήματα, όλα: Η δημοκρατία, το τι πρέπει να γίνει με την εργασία, πώς πρέπει να λειτουργήσει η επιχειρηματικότητα κλπ.
Εκτιμούμε ότι η κρίση χρέους των ημερών μας είναι ιστορικού χαρακτήρα. Δηλαδή ή θα μας πάει μπροστά ή θα μας σβήσει απ’ το χάρτη. Ευελπιστούμε, γιατί είμαστε ο μοναδικός λαός στην Ευρώπη τουλάχιστον, που κρατάμε ελεύθερο το ακροτελεύτιο άκρο αυτής της χερσονήσου, έστω και με τα προβλήματα – μιλάμε ιστορικά – παρά και ενάντια σε αντιξοότητες και καταστάσεις , που δε διανοήθηκε να περάσει ποτέ κανένας λαός. Σε λίγο καιρό συμπληρώνονται 200 χρόνια όντας τυπικά ελεύθεροι, με το να κινδυνεύει η ίδια μας η εθνική υπόσταση. Αισιοδοξούμε ότι δε θα συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί ο ελληνικός λαός όπως ιστορικά έδειξε, θα αποκαλύψει το εσωτερικό του μεγαλείο και τον κρυμμένο απρόβλεπτο Έλληνα, που στα γονίδια του είναι εμφυτευμένα: Σαλαμίνες και Μεσολόγγια
Κατερίνη 22/1/2019
ΥΓ. Για όσα αναλύουμε στο άρθρο βασιστήκαμε στα βιβλία του Ν. Ιγγλέση
Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο)και ήταν υποψήφιος βουλευτής με το Ε.ΠΑ.Μ. στις εκλογές του 2015.
*Εδώ το Α΄ Μέρος: https://pierikialithia.blogspot.com/2019/01/h-ee.html
