Β΄μέρος
Παρακολουθήσαμε τη συμπεριφορά της Τουρκίας απέναντι στη χώρα μας, όσο συνοπτικά και κατατοπιστικά μπορέσαμε. Είμαστε σε θέση λοιπόν εύλογα να συμπεράνουμε:
Η Τουρκία ακούραστα προς εμάς χρησιμοποιεί ως αξιακό κώδικα τη λογική που διαπνέει το έργο: «Πόλεμος και ειρήνη» του Λ. Τολστόι που λέει «έχω σύμμαχο το χρόνο και την υπομονή». Μ’ αυτή τη λογική προσπαθεί, να εξαντλήσει πολιορκητικά τον αντίπαλό της (εμάς), ώστε να πούμε τι θέλεις επί τέλους, ρε παιδί μου, και να υπογράψουμε.
Κι αυτό συμβαίνει, διότι έχουμε προσφέρει προσδοκίες στους Τούρκους, τους δώσαμε δικαιώματα, όπως παραπάνω αναλύσαμε, αλλά και με την αδράνειά μας στο Κυπριακό από 1974 και μετά. Αλλά και συνεχίζουμε να δίνουμε δικαιώματα, όπως να παρουσιάζουν τη μουσουλμανική μειονότητα της Δ. Θράκης ως εθνική – τούρκικη. Είδαν ακόμη οι Τούρκοι, ότι δώσαμε όνομα εθνικό στα Σκόπια, ενώ δεν μας απειλούσαν. Τέλος οι πολλαπλές επιθετικές ενέργειες των Τούρκων της τελευταίας χρονιάς αλλά και οι προσβολές εναντίον της Ελλάδας και Κύπρου, όπως η απαγωγή των δυο Ελλήνων στρατιωτικών, η διακοπή στην εγκατάσταση του φράχτη στον Έβρο, η τουρκική παρακίνηση λαθρομεταναστών να παραβιάσουν το φράχτη του Έβρου και οι τόσες προκλήσεις τους με το στόλο τους με το σκάφος URUC - REIS (Ουρούτς – Ρέις) το περασμένο Καλοκαίρι, που κλιμακωτά στο χρόνο τις συνεχίζουν.
Και σ’ όλα τα παραπάνω η Ελλάδα μας απάντησε, απαντά χλιαρά, «πολιτισμένα». Και την ελληνική στάση η Τουρκία τη βλέπει ως αδυναμία, δεν τη λαμβάνει ως καλοπιστία, αλλά ως ατολμία. Παράλληλα εκμεταλλεύεται τη διεθνή αδράνεια στις παρανομίες της, τόσο της Αμερικής όσο και του διαχρονικά ιστορικού συμμάχου της, της Γερμανίας. Από παντού η χώρα μας ακούει φραστικές υποκριτικές δικαιώσεις. Ακόμα και το ΝΑΤΟ μας λέει: « βρείτε τα». Αντί να εφαρμόσει το άρθρο 4 & 5 του καταστατικού του, που τονίζει πως, όταν κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, όπως Η Ελλάδα απειλείται με στρατιωτική επίθεση από άλλο μέλος, όπως η Τουρκία, τότε το ΝΑΤΟ υπερασπίζεται το επιτιθέμενο. Όχι εφαρμογή δεν είδαμε του σχετικού άρθρου, αλλά αυτό το άρθρο ούτε καν αναφέρεται από τους διάφορους δημοσιολογούντες. Γιατί η ελληνική στρατιωτική ηγεσία δεν το προβάλει στην ελληνική πολιτική ηγεσία και από κοινού δεν το διεκδικούν;
Απεναντίας στο θέμα λοιπόν της Τουρκίας, αυτό που έχουμε περάσει από το 1974, για να μη χαθούμε στα βάθη της ιστορίας, είναι ότι συμβιβαζόμαστε – και τι κοροϊδία! – τους συμβιβασμούς τους λέμε υπερήφανους συμβιβασμούς και νίκες και ότι τελικά δε χάσαμε και κάτι, τέλος πάντων ο συμβιβασμός ήταν αξιοπρεπής και νικηφόρος, με επιτυχία μας το « μη πόλεμος», που σημαίνει – το θυμούμαστε – υποχωρώ στα θέλω του αντιπάλου.
Και αυτό το διαχρονικό Bulling (εκφοβισμός) ασκεί η Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας. Προσβάλλει την κατοχή και τη νομή στην κυριαρχία της, στην ιδιοκτησία της, δηλαδή με σκοπό τι; Για να δημιουργήσει ψευδή δικαιώματα, τα οποία ναι μεν δεν παράγουν δίκαιο, αλλά αν κάποτε οι δυο χώρες βρεθούνε ενώπιον διαμεσολαβητή ή διαιτητή ή δικαστή κάποια στιγμή, - αυτή η στιγμή δε φαίνεται τώρα – αλλά κάποια στιγμή θα ρωτήσει ο δικαστής ή ο εκάστοτε κριτής, ποιος είναι ο επιμελέστερος – γνωστή έννοια στα νομικά – όχι ποιος είναι ο ιδιοκτήτης, ποιος είναι ο επιμελέστερος. Και η Τουρκία θα πει εγώ δείχνω μεγαλύτερη επιμέλεια σ ΄αυτές τις περιοχές απ’ ότι η Ελλάδα, διότι συνεχώς τις διεκδικώ και είμαι εκεί παρούσα και λειτουργώ ως καταπατητής – ναι το αναγνωρίζω – αλλά εγώ ασκώ εκεί αυτή τη στιγμή εξουσία, είμαι ο επιμελέστερος.
Σημειωτέον ότι τον επιμελέστερο τον ακούει δυστυχώς ο δικαστής και στις ιδιωτικές και στις διεθνείς υποθέσεις. Κι έτσι εκεί πέρα η Τουρκία από το μηδέν που έχει, θα σηκωθεί απ’ το τραπέζι με κάτι. Πόσο μάλλον αν ισχύσουν οι αρχές της ευθυδικίας και της επιείκειας, που επίμονα αυτή ζητά. Οπότε στο κάτι που θα πάρει η Τουρκία ή θα οικοδομήσει, θα έρθει μετά από λίγο με κάποια νομολογία και θα ζητήσει το 2, το 3 το 4 κλπ. Σ’ αυτό το σημείο θα μας επιτραπεί μια προσωπική έκρηξη οργής: Επί τέλους οι μεγαλονομικοί μας, οι στρατηγοί μας, οι διπλωμάτες μας αυτά δεν τα ξέουν, δεν θα ’πρεπε να μας τα λένε κάθε μέρα, για να ξέρουμε να υπερασπίσουμε τη χώρα μας, όπως μας δίδαξαν τα «μολών λαβέ» κι όχι πώς να τα βρούμε με τους Τούρκους.
Με όλα όσα αναφέραμε, κατά τη γνώμη μας αυτά μας πάνε σε πόλεμο με πρωτοβουλία της Τουρκίας και – το λέμε απερίφραστα – με την αμέριστη συνδρομή των φίλων εταίρων και συμμάχων. Η Τουρκία απ’ τη στιγμή που τον τελευταίο καιρό έχει δημιουργήσει πολεμικά μέτωπα σε τόσες περιοχές και επιδιώκει με τον πόλεμο ή την απειλή πολέμου ή την εμπλοκή της σε πόλεμο να κερδίσει οφέλη στην ευρύτερη περιοχή κι όπως διακηρύσσει να αποτελέσει τη μεγάλη υπερδύναμη στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου κι όχι μόνο, γιατί έχει εμπλακεί μέχρι την Αφρική κι έφτασε μέχρι τη Μαλαισία, δε θα σταματήσει. Στο τούρκικο εμβατήριο «…αύριο παντού» - το αναγράψαμε στον υπότιτλο του άρθρου μας – βροντοφωνάζουν οι Τούρκοι στρατιώτες. Ας μην ξεχνάμε, οι Τούρκοι στα του πολέμου είναι «σιγουρατζήδες», ψάχνουν την ευκαιρία, στηριζόμενοι και στα επί μέρους τετελεσμένα και χτυπούν
Και μιλήσαμε για συμμάχους, εδώ είναι για γέλια και για κλάματα ταυτόχρονα κατά το λεγόμενο. Τι να πρωτοπούμε, ο νατοϊκός στόλος, που παρίσταται στο Αιγαίο, θα μπορούσε σε ένδειξη συμμαχικής αλληλεγγύης, όπως κατά το καταστατικό του όφειλε, να παρέμβει και με τον οπλισμό, που έχει, τα ηλεκτρονικά μέσα αναχαίτισης να νεκρώσει την προσβολή της ελληνικής κυριαρχίας από την Τουρκία και να αναγκάσει τον τουρκικό στόλο και το Ουρούτς Ρέις να φύγουν, γιατί δεν το κάνει
Αλλά και ο ΟΗΕ στο δίκιό μας σιωπά απογοητευτικά. Η Ελλάδα – το ξανατονίζουμε - ενώ από το 1995 έχει το δικαίωμα σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο μονομερώς να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια στο Αιγαίο. Δεν το έκανε, δεν το κάνει, γιατί η Τουρκία την απειλεί με το(casus belli) δηλαδή με πόλεμο. Και ο ΟΗΕ στον καταστατικό του χάρτη άρθρο 2 παράγραφος 4 λέει: « Όλα τα κράτη μέλη του ΟΗΕ θα απέχουν στις διεθνείς τους σχέσεις από την απειλή ή τη χρήση στρατιωτικής δύναμης κατά της εδαφικής ακεραιότητας και της πολιτικής ανεξαρτησίας άλλου κράτους». Είδαμε σύμφωνα με αυτά καμιά παρατήρηση έστω του ΟΗΕ προς την Τουρκία; Ποτέ.
Και ενώ αυτά συμβαίνουν, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό αναμένει και προσδοκά από κάθε Σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. τις πολυδιαφημιζόμενες κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας. Αυτές όμως ούτε τον Περασμένο Νοέμβριο επιβλήθηκαν, ούτε στον τρέχοντα Δεκέμβριο και απ’ ό,τι κρίνουμε ούτε τον ερχόμενο Μάρτιο θα γίνουν. Σ’ αυτό μας βοηθά ο οικονομολόγος – Πρόεδρος του Ε.ΠΑ.Μ Δ. Καζάκης. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο), που μας ενημερώνει στο εξής: « η οικονομία της Τουρκίας έχει ξένες επενδύσεις 164,91δις και οι Ξένες απαιτήσεις Τραπεζών από την Τουρκία είναι 179,28 δις.
Μ’ αυτή την κατάσταση των 340 περίπου δις, έτσι και προχωρήσουν οι Δυτικοί σε σοβαρές κυρώσεις, που να πονέσουν την Τουρκία, ο Ερντογάν θα κάνει αναστολή πληρωμών προς τη Δύση και θα τους τινάξει στο αέρα. Άρα εδώ υπάρχουν μεγάλα συμφέροντα που προπορεύονται κι όχι οι παιδιάστικοι ελληνικοί συναισθηματισμοί του τύπου ανήκουμε στην Ε.Ε. Όμως η ίδια η Ελλάδα θα μπορούσε να κάνει μια πολύ σοβαρή κύρωση και να μη περιμένει πια από την Ε.Ε. Να σταματήσει το εμπόριο, που διεξάγεται από Τουρκία μέσω του εθνικού μας χώρου προς την Ευρώπη, εφόσον η Τουρκία είναι εχθρική προς εμάς χώρα, μας δημιουργεί διαρκώς θέματα, μας απειλεί με Casus belli. Eνώ αυτά συμβαίνουν, εμείς επιτρέπουμε το εμπόριο, από πού κι ως πού;
Και με τα όσα αναλύσαμε, ενώ η κατάσταση έφτασε στο «ως εδώ και μη παρέκει» κατά το λεγόμενο και η Τουρκία διαρκώς προκαλεί μαθαίνουμε, ότι η χώρα μας πάει σε διερευνητικές επαφές μαζί της. Ως ενημερωμένοι πολίτες αναρωτιέμαστε, από ποιανού εντολή ξεκινά αυτή η διαδικασία. Εδώ παραβιάζεται το Σύνταγμα, γιατί αυτό απαιτεί από το Κοινοβούλιο να δοθεί εντολή για διερευνητικές, για διαπραγμάτευση ή για διάλογο και να κυρώσει το διάλογο. Γι’ αυτές τις διερευνητικές, που ανακοινώνονται δεν ξέρουμε τίποτα, είναι ένα παρασκήνιο. Ότι μαθαίνουμε είναι κυρίως από τον τουρκικό τύπο, που λέει αυτό ή το άλλο και ότι με τη συνδρομή του Στόλτενμπεργκ ή του Μπορέλ ή του Μισέλ μαθαίνουμε μετά, ότι ναι, έχουν δίκιο οι Τούρκοι γι’ αυτά που λένε, ότι συμφώνησαν, δε συμφώνησαν, κάνανε συζητήσεις κλπ.
Για όλα αυτά εναγώνια θέλουμε να πούμε: Καταλαβαίνουμε τον Έλληνα Πρωθυπουργό, το κυβερνόν κόμμα, αλλά οι Έλληνες στρατιωτικοί και διπλωμάτες, που συμμετέχουν στις λεγόμενες διερευνητικές δεν ντρέπονται για τη στολή και το εθνόσημο ,που φοράνε συμμετέχοντας σε κάτι, που αντίκειται στον όρκο τους;
Και οι οικονομικές ελίτ της Ελλάδας; Αυτές συγκροτούν τη λεγόμενη από πολλούς μεταπρατική ελληνική αστική τάξη. Μια αστική τάξη που μεγάλωσε στις ελληνικές παροικίες της Τουρκοκρατίας, έμαθε να συνεργάζεται με τους ξένους και να βγάζει τα κέρδη της από εκεί. Υπήρξε ελάχιστα παραγωγική στην Ελλάδα, γιατί αυτή δεν είχε μεγάλη εσωτερική αγορά και διότι δεν της επέτρεπαν οι ξένοι συνεργάτες τους, αυτοί που τη βοήθησαν να συγκροτηθεί. Τα μεγαλύτερα κέρδη της δεν τα αντλεί από τον ελληνικό λαό, τροφοδοτεί την κερδοφορία της από την τοκογλυφία, τις μεταφορές, ενδιάμεσες υπηρεσίες και τις άλλες εξυπηρετήσεις, που κάνει στις ξένες δυνάμεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι εκπρόσωποι αυτών των μεταπρατικών ελίτ δύσκολα εναντιώνονται στις επιλογές των ισχυρών σε σχέση με την χώρα μας εκτός φωτεινών εξαιρέσεων. Αναφέρουμε ένα τελευταίο παράδειγμα, τον Πρόεδρο του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου. Αυτός μετά τη στάση της Γερμανίας στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., στις 10/12/2020, όπου εναντιώθηκε στην επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία, δήλωσε : « Εγώ, που και μετά την επιβολή των μνημονίων στην Ελλάδα έκανα τα πάντα , για να διατηρηθούν οι Ελληνογερμανικές σχέσεις, τώρα που εναντιώνεστε στις κυρώσεις ενάντια στη Τουρκία, δεν αντέχω άλλο και παραιτούμαι». Μακάρι να κυριαρχούσε συνολικά στις ελληνικές οικονομικές ελίτ αυτή η στάση.
Φθάσαμε κάπου στο τέλος του άρθρου μας δυστυχώς με τη δυσάρεστη ανάλυσή του. Όμως η αλήθεια μπορεί να είναι οδηγός. Με την ταπεινή μας γνώση θέλουμε, κάτι ακόμη να προσθέσουμε. Όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση, βλέπουμε σύννεφα πολέμου με την Τουρκία, της όποιας τέλος πάντων μορφής. Το ζήτημα του πολέμου πλέον βάζει το ζήτημα υπεράσπισης της πατρίδας πάνω και πέρα απ’ όλα και λογικό είναι ο οποιοσδήποτε Έλληνας πολίτης να θεωρεί το θέμα της υπεράσπισης της πατρίδας πάνω και πέρα απ’ όλα.
Εάν η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα έθετε την υπόθεση της υπεράσπισης της πατρίδας πάνω και πέρα απ’ όλα, νομίζω ότι οι πολίτες αλλά και τα πολιτικά κόμματα, χωρίς να υπολογίζουν τις όποιες θεμελιώδεις διαφορές τους θα στρατεύονταν σ΄ αυτή τη λογική. Κατά τη γνώμη μας, δυστυχώς οι εκλεγμένοι στο ελληνικό Κοινοβούλιο δε βάζουν ζήτημα υπεράσπισης της πατρίδας, θέτουν θέμα, πώς θα τα βρούμε με τους Τούρκους. Αυτό φοβούμαστε, μας σπρώχνει σε εθνικό ακρωτηριασμό. Μακάρι να διαψευστούμε… Θεός φυλάξοι…
Κατερίνη 29/12/2020
* Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του ΕΠΑΜ (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο)
Mail: vazakas1954@gmail.com
* Διαβάστε το Α' ΜΕΡΟΣ εδώ: https://pierikialithia.blogspot.com/2021/01/blog-post_81.html
