Και τα ηθικά διλήμματα βασανίζουν τις σκέψεις των ανθρώπων -αυτών που επιθυμούν να ζουν ελεύθεροι- αφού θα βρεθούν (αν δεν έχουν ήδη βρεθεί) σε ένα σταυροδρόμι επιλογών και αποφάσεων που θα κρίνουν την ζωή όχι μόνο την δικιά τους αλλά και των οικογενειών τους.
Από τα παραπάνω, θα προκύψουν δύο κατηγορίες ανθρώπων:
Α. Αυτοί που θα δεχτούν (με αντιρρήσεις ή μη, δεν έχει σημασία), ότι περιορισμό, μέτρο, απαγόρευση, καθ υπαγόρευση τους επιβληθούν, με αντάλλαγμα την ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Γιατί αυτό δεν λέγεται ελευθερία ούτε ζωή. Απλά θα «ζουν» με τον τρόπο που οι «ισχυροί» θέλουν να ζουν. Και ο τρόπος αυτός διαρκώς θα αλλάζει. Πάντα θα υπάρχει κάποιος «ειδικός» λόγος για να αλλάξει αυτός ο τρόπος ζωής. Τώρα είναι ο κορονωιός, παλαιότερα υπήρχε η απειλή της τρομοκρατίας και της εγκληματικότητας, στο μέλλον θα υπάρχει κάτι άλλο. Έτσι οι άνθρωποι θα παραχωρούν συνέχεια (και χωρίς να το καταλάβουν), μικρά κομμάτια της ελευθερίας τους, μέχρι που θα φτάσουν σε ένα σημείο όπου θα έχουν παραχωρήσει τα πάντα και τελικά θα μετατραπούν σε μια κοινωνία σκλάβων, άβουλων και άψυχων όντων, χωρίς την δυνατότητα επιλογής, αντίρρησης και οποιαδήποτε αντίστασης στις προσταγές των «αρχόντων» τους.
Β. Αυτοί που δεν θα αποδεχτούν τον εκβιασμό και θα επιλέξουν τον δύσβατο δρόμο της ελευθερίας και της ελεύθερης βούλησης. Αυτοί θα είναι στην αρχή δακτυλοδεικτούμενοι. Θα είναι οι... «άλλοι». Οι «επικίνδυνοι» για την ασφάλεια της κοινωνίας. Θα τους συνοδεύουν με βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς όπως: «ψεκασμένους - συνωμοσιολόγους - αρνητές, και ότι άλλο σκεφτούν». Θα νιώθουν συνεχώς την πίεση των «άλλων», αυτών που συμμορφώθηκαν, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την στέρηση βασικών δικαιωμάτων τους. Δεν θα μπορούν να ταξιδεύουν, να συμμετέχουν σε διάφορες κοινωνικές συγκεντρώσεις, να αθλούνται και πολλά άλλα. Δεν θα μπορούν να εργάζονται, δεν θα πληρώνονται, δεν θα μπορούν να συντηρούν τις οικογένειες τους. Δεν θα μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Θα πληρώσουν βαριά αυτό το τίμημα της «ανυπακοής», το τίμημα της επιλογής και του δικαιώματος να αποφασίζουν αυτοί για την ζωή τους.
Παρόλα αυτά όμως, η επιλογή είναι δικιά μας. Αν θα είμαστε αυτοί που θα «συμμορφωθούμε» με τις προσταγές των ισχυρών ή όχι. Από εμάς εξαρτάται τι ζωή θέλουμε: μία «εύκολη» ζωή με τους άλλους να αποφασίζουν για εμάς και τον τρόπο που θα την ζήσουμε, ή μία «δύσκολη» ζωή με προβλήματα και πολλά αγκάθια στο διάβα της. Εμείς επιλέγουμε.
Και όταν η απόφαση αυτή βαραίνει μόνο τον εαυτό μας, η επιλογή μπορεί να είναι απλή και χωρίς προβληματισμούς. Είμαστε υπεύθυνοι εμείς για τις πράξεις τις δικές μας και τις συνέπειες που θα προκύψουν. Τι γίνεται όμως όταν η επιλογή αφορά την οικογένεια σου, τα παιδιά σου; Και εδώ μπαίνει το ηθικό δίλημμα, αν έχεις το δικαίωμα να επιβάλεις την επιλογή που κάνεις με τα καλά ή τα κακά της, στα παιδιά σου, στα ανήλικα παιδιά σου. Μπορείς να το κάνεις αυτό; Έχεις αυτό το δικαίωμα σαν πατέρας ή μάνα; Θα τους στερήσεις π.χ. με την επιλογή σου το δικαίωμα στην Εκπαίδευση, στον αθλητισμό; Είσαι σίγουρος ότι η κρίση σου είναι σωστή; Είναι τα παιδιά σου ώριμα να αποφασίσουν μόνα τους; Πολλά τα ερωτήματά και βασανιστική η επιλογή που θα κάνεις. Και πάνω σε όλα αυτά ποντάρει και ελπίζει το «σύστημα». Στην αγάπη που έχεις για τα παιδιά σου. Στο ότι θέλεις να προσφέρεις στα παιδιά σου τα πάντα, για να ζήσουν καλύτερα από εσένα. Και εκεί πατάει και σε εκβιάζει. Σε εκβιάζει, ωμά και απροκάλυπτα.
Αυτά είναι τα δεδομένα και θέλουμε ή μη, κάποια στιγμή και μάλιστα πολύ γρήγορα θα χρειαστεί να αποφασίσουμε σε ποια κατηγορία ανθρώπων θα ανήκουμε. Ο Θεός να μας φωτίσει να επιλέξουμε με σοφία, σύνεση και ωριμότητα.
