ΣΤ΄ Μέρος 2010 – 2015
Από το 2010 η χώρα μας δένεται με τις αλυσίδες των μνημονίων.
Ψηφίζεται ο Ν.3845/06.05.2010, ο οποίος εμπεριέχει Σχέδιο Μνημονίου, δηλαδή ένα non paper, που για να γίνει Διεθνής Σύμβαση και να δεσμεύει τη χώρα μας κατά τη Συνταγματική της τάξη και το Διεθνές Δίκαιο, θα πρέπει πρώτα να υπογραφεί από τη χώρα και τις αντισυμβαλλόμενες σε αυτό και με αυτό πλευρές και μετά να έρθει στη Βουλή για κύρωση ή απόρριψη, ως έχει. Με αντίστοιχη εξουσιοδότηση του νόμου, ο τότε υπουργός των οικονομικών υπογράφει με τη λεγόμενη Τρόικα(Ευρωπαϊκή Επιτροπή +Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα+ ΔΝΤ) την από 08.05.2010 δανειακή σύμβαση της χώρας (και σύμβαση με το ΔΝΤ), που εκτός των άλλων διέπεται από το αγγλικό δίκαιο και υπάγεται στην αρμοδιότητα ξένων δικαστηρίων. Με την ίδια εντολή, αφού υπογραφούν, εντέλλεται Μνημόνια και δανειακές Συμβάσεις να τα φέρει στη Βουλή για κύρωση ή απόρριψη.
Με τον τροποποιητικό Ν.3847/11.05.2010, πέντε μόλις ημέρες μετά το νόμο: Ν.3845/06.05.2010, η δικαιοδοσία προς τον υπουργό οικονομικών διευρύνεται ανεπίτρεπτα από συνταγματική έποψη: Μνημόνια και δανειακές Συμβάσεις και όσες τροποποιήσεις τους αποφασίσουν στο μέλλον υπουργός οικονομικών και Τρόικα, ισχύουν και εκτελούνται μόνο από και με τις υπογραφές του υπουργού και των δανειστών και χωρίς να κυρωθούν από τη Βουλή. Κατ’ αντίθετη δηλαδή πρόβλεψη του άρθρου 28 παρ. 1 του Συντάγματος και ενώ μια τέτοια εξουσιοδότηση και πολύ περισσότερο η υλοποίησή της στοιχειοθετούν πράξεις εσχάτης προδοσίας κατά τον ελληνικό ποινικό νόμο. Έτσι εκτός των άλλων Η Βουλή δεν γνωρίζει ούτε το περιεχόμενό τους. Και αυτό το περιεχόμενο δεσμεύει την πατρίδα μας και το λαό και υποχρεώνει τη Βουλή να ψηφίσει μια σειρά από εφαρμοστικούς νόμους προς υλοποίηση των όρων του Μνημονίου και των δανειακών Συμβάσεων (και όσων δεν υλοποιούνται απευθείας μέσω αυτών), ενώ, αν ψηφίσει νόμο αντίθετο σε σχέση με τους όρους του Μνημονίου ή των δανειακών Συμβάσεων, θεωρείται αυτός ανίσχυρος και ανεφάρμοστος, ως τάχα κατώτερης ιεραρχικής ισχύος.
Παρόλα αυτά τα νέα επαχθή μέτρα και ο «ψηφιακός» κατά μεγάλο μέρος δανεισμός ούτε αποδίδουν, ούτε είναι αρκετά. Χρειάζεται νέο Μνημόνιο και νέος δανεισμός. Οι ευρωπαίοι εταίροι μας ενώ στην αρχή χρησιμοποίησαν την τεχνογνωσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), τώρα προχωρούν στη δημιουργία νέων μηχανισμών δικών τους, αλλά και με τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Ιδρύουν λοιπόν το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ ή EFSF), εν πολλοίς μια ανώνυμη εταιρεία με μετόχους τις τότε χώρες της ευρωζώνης και με 60 μόλις δις ευρώ εγγυημένο κεφάλαιο, προκειμένου να περάσουν σ’ αυτόν τα δάνεια της Ελλάδας και όσων άλλων χωρών της ευρωζώνης χρειαστεί.
Με απλά λόγια με την προσυπογραφή του ως εγγυητής στα ομόλογα των χωρών που λαμβάνει, τα διαθέτει συνέχεια στις Χρηματαγορές, αντλεί τα αντίστοιχα κεφάλαια, τα οποία και δίδει στη χώρα, κρατώντας για λογαριασμό του μια προμήθεια. Αν πτωχεύσει ο EFSF, γιατί δεν μπορεί να αποπληρώσει στο κάτοχο ομόλογο, που εγγυήθηκε, το πράγμα μένει εκεί. Ευθύνεται, όπως μια ανώνυμη εταιρεία: έως την περιουσία της. Κανείς ευρωπαίος φορολογούμενος δεν πρόκειται να πληρώσει. Ο πολιτικός αντίκτυπος ( και αν θες να υπάρξει τέτοιος ) είναι άλλο πράγμα. O EFSF είναι ο πρόδρομος του μετέπειτα Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης (ΕΜΣ ή ESM), ο οποίος τον αντικατέστησε με σχεδόν τους ίδιους όρους (με 80 δις εγγυημένο κεφάλαιο, χωρίς συμμετοχή του ΔΝΤ και με περισσότερες χρηματοδοτικές αρμοδιότητες).
Η χώρα εισέρχεται σε βαθύτερη οικονομική και κοινωνική περιδίνηση, ο λαός διαδηλώνει και σε κάποιες περιπτώσεις εξεγείρεται, ενώ το πολιτικό προσωπικό γνωρίζει, ότι οι ενέργειές του είναι ανομιμοποίητες. Οι δηλώσεις του Πρωθυπουργού και προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Παπανδρέου, τέλη Οκτωβρίου 2011, με τις οποίες προαναγγέλλει τη διενέργεια δημοψηφίσματος για την κύρωση ή μη της νέας συμφωνίας και της δανειακής σύμβασης από το λαό, σε μια απέλπιδα προσπάθεια είτε να νομιμοποιήσει την επιφάνεια των επιλογών του και της Τρόικας είτε να επιρρίψει συλλογικά την ευθύνη στο λαό, για ό,τι τον απειλούσε να επακολουθήσει από τη μη υιοθέτηση αυτής της πολιτικής, πυροδοτούν διεθνείς και εγχώριες αντιδράσεις. Κλονίζουν την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του και αμφιβάλουν για το αρραγές της κοινοβουλευτικής του πλειοψηφίας να περάσει τα μέτρα, που θέλουν. Είναι «αναξιόπιστος» πια , αφού, ενώ είχε ήδη συμφωνήσει στα νέα μέτρα, τώρα επιζητεί και τη νομιμοποίησή τους από το λαό μέσω δημοψηφίσματος, προκειμένου να ισχύσουν, πράγμα που σε περίπτωση απόρριψής τους παρουσιάζεται σαν καταστροφική εξέλιξη τόσο για την Ελλάδα, που θα την οδηγήσει έξω από τη ζώνη του ευρώ, όσο όμως και για τη ευρωζώνη, που θα κλιμακώσει την κρίση της με περαιτέρω διεθνείς επιπτώσεις. Μια άλλη κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει το έργο με ισχυρότερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και χωρίς τη μεσολάβηση εκλογών , που δεν ξέρουμε τι μπορεί να βγάλουν. Χρειάζεται λοιπόν η συναίνεση των δυο μεγάλων κομμάτων χωρίς αντιπολιτευτικές κορώνες από τη ΝΔ. Οι καιροί δεν επιτρέπουν «αβρότητες». Αυτό είναι το σχέδιο και επιτυγχάνεται χωρίς παρέκκλιση.
Ενόψει λοιπόν αυτών των «διεθνών αντιδράσεων» και πιέσεων, που έφτασαν στο σημείο να υπαγορεύουν και το πραγματικό περιεχόμενο του δημοψηφίσματος (ναι ή όχι στο ευρώ) στη σύνοδο κορυφής στις Κάννες που ακολουθεί, ο πρωθυπουργός της χώρας δικαιολογείται για αυτά, που τόλμησε να ξεστομίσει και στη συνέχεια αναδιπλώνεται. Στις 04.11.2011 ζητά και λαμβάνει από τη Βουλή ψήφο εμπιστοσύνης δηλώνοντας παράλληλα την πρόθεσή του να παραιτηθεί από το αξίωμα του, προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας. Στις συναντήσεις των αρχηγών που ακολουθούν, προκρίνεται και γίνεται αποδεκτό για την ανάληψη της πρωθυπουργίας το πρόσωπο του τραπεζικού - τεχνοκράτη Λουκά Παπαδήμου. (Σ’ όλες τις εκτροπές από γενέσεως του ελληνικού κράτους, οι σημαντικοί πρωταγωνιστικοί ρόλοι δίδονται σε τραπεζίτες, αρχιεπισκόπους, στρατιωτικούς και ανώτατους δικαστές). Ο Γιώργος Παπανδρέου παραιτείται από την πρωθυπουργία και πρωθυπουργός με τη στήριξη ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, και ΛΑΟΣ (του Κατατζαφέρη) ορκίζεται ο Λουκάς Παπαδήμος.
Το πρόσωπο είναι αρεστό από τις ξένες κυβερνήσεις (κυρίως Γερμανίας, Γαλλίας, ΗΠΑ). Στις 15.11.2011 Ο Λουκάς Παπαδήμος και η κυβέρνησή του με 255 υπέρ και 38 κατά λαμβάνουν την εμπιστοσύνη της Βουλής. Στην κυβέρνησή του αρνούνται ψήφο εμπιστοσύνης τα κόμματα: ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και ΚΚΕ, ο βουλευτής της ΝΔ Π.Καμένος, ( που προχωρά στη δημιουργία νέου κόμματος με όνομα Ανεξάρτητοι Έλληνες) και δύο Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Έργο της κυβέρνησης δια στόματος του νέου πρωθυπουργού, που θεωρείται μεταβατική, είναι η επίτευξη των στόχων, που προβλέπουν οι συμφωνίες της συνόδου κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης της 26ης Οκτωβρίου του 2011 και η εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής, που προκύπτει απ’ αυτές και στη συνέχεια μετά την ολοκλήρωση των απαραίτητων διεργασιών η διεξαγωγή εκλογών. Η «τάξη» αποκαταστάθηκε.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, είτε θέλοντας να εκβιάσει τον ελληνικό λαό πιστεύοντας ότι μπορεί να του κλέψει τη συναίνεσή του, είτε γιατί πραγματικά δε μπορούσε να σηκώσει το φορτίο μόνος του, έπεσε στη παγίδα, που του έστησαν εσωκομματικοί του αντίπαλοι και Ν.Δ., με την τελευταία να πετά στα γρήγορα την αντιμνημονιακή της μάσκα, αναδεικνύοντας το προφανές: Η αντιπολίτευσή της ήταν προσχηματική και απατηλή. Αποσκοπούσε απλώς στην ανακατάληψη της εξουσίας, που ήλπιζε να πετύχει, μέσα από την επερχόμενη εκλογική συντριβή του ΠΑΣΟΚ.
Με τον «αέρα» των 255 βουλευτών η νέα κυβέρνηση φέρνει προς ψήφιση στη Βουλή Σχέδιο του νέου 2ου Μνημονίου, αλλά τώρα και τα Σχέδια των χρηματοδοτικών συμβάσεων. Έτσι στις 12 Φεβρουαρίου 2012 με 199 ψήφους υπέρ, 74 κατά και 5 παρών, εγκρίνονται από τη Βουλή τα Σχέδια των νέων Μνημονίων.(ένα με τρία παραρτήματα)και τα Σχέδια των νέων δανειακών συμβάσεων. Η νέα εξαπάτηση αντιγράφει την προηγούμενη. Η Βουλή με τον Ν. 4046/2012 από τη μια κυρώνει σχέδια μνημονίων και σχέδια δανειακών συμβάσεων, από την άλλη δίδει εξουσιοδοτήσεις προς τον υπουργό οικονομικών και τον πρωθυπουργό να υπογράψουν τα πραγματικά Μνημόνια, τις πραγματικές δανειακές συμβάσεις και τις ανά τρίμηνο τροποποιήσεις τους, τα οποία έτσι Μνημόνια και δανειακές συμβάσεις τίθενται αυτομάτως σε ισχύ μόνον με την υπογραφή τους, οπότε και τα φέρουν στη Βουλή απλώς για ενημέρωση.
Για την ελληνική συνταγματική τάξη αυτό το λογικό και νομικό άλμα είναι ανεπίτρεπτο. Πρόκειται για την ίδια αντισυνταγματική πρακτική, για τις ίδιες παράνομες ενέργειες, που χρησιμοποιήθηκαν για την εγκαθίδρυση του 1ου Μνημονίου. Πρόκειται για την ίδια παράβαση, που δόθηκε με τις εξουσιοδοτήσεις του πρώτου (και την τροποποίησή του) προς τον υπουργό να τροποποιεί ή και να υπογράφει διεθνείς συμβάσεις, που θα ισχύουν για την εσωτερική έννομη τάξη μόνο με την υπογραφή του, διατυπωμένη με άλλο τρόπο. Η Βουλή παραχώρησε εκ νέου αποκλειστική της αρμοδιότητα σε όργανα της κυβέρνησης. Διέπραξε εκ νέου το ίδιο έγκλημα. Έχασε πάλι με κοινό νόμο την αποκλειστική συνταγματική της αρμοδιότητα να κυρώνει ή να απορρίπτει τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις. Η δικαιική ισχύς Μνημονίων και δανειακών συμβάσεων κατά την εσωτερική έννομη τάξη και στο μέτρο που δεν έχουν κυρωθεί από τη Βουλή, είναι μια πλάνη. Κατά το Διεθνές Δίκαιο είναι ακυρώσιμες, ενώ ούτε από το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης καλύπτονται, διότι πρόκειται για ένα παράλληλο συμβατικό δίκαιο, που οικειοθελώς προσχωρούν σ’ αυτό τα εκάστοτε συμβαλλόμενα μέρη.
Η κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου υλοποιεί στο ακέραιο τις δεσμεύσεις της και προκηρύσσει εκλογές για την 06η.05.2012., δυο χρόνια ακριβώς μετά την εγκαθίδρυση του 1ου Μνημονίου Τα αποτελέσματα των εκλογών καταποντίζουν τα δύο μεγάλα κυβερνητικά κόμματα δίνοντας μια αποφασιστική απάντηση στο πολιτικό κατεστημένο, αλλά όχι και το μοιραίο χτύπημα. Το ΠΑΣΟΚ χάνει πάνω από 70% της εκλογικής του δύναμης, ενώ η κεντροδεξιά κατακερματίζεται. Στο πολιτικό προσκήνιο αναδύονται οι δυνάμεις της Αριστεράς. Οι επικυρίαρχοι της Ευρώπης αφουγκράζονται τον αχό από την είσοδο του επισκέπτη στο αυλόγυρό τους. Η καρέκλα τους τρίζει. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των δύο μεγάλων κομμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν επαρκεί για το σχηματισμό κυβέρνησης. Και ενώ αναφαίνεται μια ιστορική ευκαιρία, που κρύβει βέβαια παγίδες, όπως όλα τα γυρίσματα της τύχης, η Αριστερά να πρωταγωνιστήσει και να σηκώσει το φορτίο της αλλαγής, εντούτοις στο σύνολό της κρατά στάση αναμονής. Η ιστορία όμως δεν περιμένει. Σε σέρνει στη δίνη της και καλείσαι να σταθείς όρθιος, αλλιώς τη γράφουν άλλοι.
Σ’ αυτή την κατάσταση ακολουθούν διερευνητικές επαφές για το σχηματισμό κυβέρνησης., που όμως αποβαίνουν άκαρπες. Έτσι στις εκλογές που προκηρύσσονται για τη 17η Ιουνίου 2012 τα συντηρητικά κόμματα ανασυντάσσονται, ενώνονται, αγωνίζονται με κοινή συνθηματολογία, «παραδέχονται» ότι τα μνημόνια είναι ατελέσφορα και υπόσχονται να τα αλλάξουν, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση «τους κλείνει το μάτι», ενόψει του διαφαινόμενου κινδύνου από την τυχόν άνοδο της αριστεράς στην εξουσία, σπέρνουν τους ίδιους φόβους για ακυβερνησία, επικαλούνται τις ίδιες χίμαιρες και επικρατούν. Τώρα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επιτυγχάνουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που είχαν χάσει στις προηγούμενες εκλογές. Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ, ο κύριος εκφραστής της αριστεράς, αν και δεν κατάφερε να πείσει κι εκείνο το κομμάτι του λαού, που θα τον αναδείκνυε και σε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, εντούτοις το σύνολο των κομμάτων της αριστεράς συγκεντρώνει το 40% περίπου του λαού που ψήφισε με κορμό του το ΣΥΡΙΖΑ, που επιτυγχάνει το πρωτοφανές για αριστερό κόμμα στη μεταπολιτευτική Ελλάδα ποσοστό 27%.
Το ντόπιο όμως πολιτικό κατεστημένο πέτυχε την παλινόρθωσή του. Εκβίασε, εξαπάτησε, φόβισε και τα κατάφερε. Λύθηκαν τα χέρια του με προοπτική τετραετίας. Έτσι πέταξε στα γρήγορα στο κάλαθο των αχρήστων, τις αντιμνημονιακές του εξαγγελίες, χρησιμοποίησε και τη ΔΗΜΑΡ του κ. Φ. Κουβέλη ως άλλοθι για ένα διάστημα και φανέρωσε το γνωστό πρόσωπό του για άλλη μια φορά. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σε αγαστή συνεργασία κυβερνούν με πολυδαίδαλα και ασαφή νομοσχέδια προς εκτέλεση των μνημονιακών υποχρεώσεων, με ευκαιριακές αποσπασματικές τροποποιήσεις επί τροποποιήσεων, με ευρύτατες συνεχείς εξουσιοδοτήσεις προς την κυβέρνηση, κατά κανόνα με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, που εκτός των άλλων επεμβαίνουν «χειρουργικά» σε μόλις προ ημερών κυρωμένους νόμους από τη Βουλή, γελιοποιώντας την. Η κύρωση των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου αργεί από τρεις ως πέντε μήνες, δημιουργώντας de facto ρυθμίσεις και διευκολύνσεις, που δεν ανατρέπονται εκ των υστέρων, ενώ είναι δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς, εάν όλες οι Πράξεις κυρώνονται τελικά από τη Βουλή.
Μια έκτακτη κυριολεκτικά αρμοδιότητα για την αντιμετώπιση απρόβλεπτης και επείγουσας ανάγκης, έχει μετατραπεί σε τακτική συμπεριφορά. Τα Μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις συνεχίζουν να εφαρμόζονται de facto, Δίπλα σ’ αυτά η αναβίωση ενός αυταρχικού αστυνομικού κράτους καταστολής και αδρανοποίησης ατομικών συνταγματικών δικαιωμάτων, που εκτείνεται από την αλόγιστη βία, τη συνεχή χρήση χημικών, μέχρι την απαγόρευση διαδηλώσεων και συγκεντρώσεων από αστυνομικούς διευθυντές κατ’ εντολή βέβαια της κυβέρνησης. Οι απεργίες αντιμετωπίζονται μα συνεχείς πολιτικές επιστρατεύσεις επί τη βάσει ενός ασαφούς και αμφιβόλου συνταγματικότητας νομοθετικού πεδίου. Και όλα αυτά με τι σκοπό και αποτέλεσμα; Τη συνεχή εξαθλίωση του λαού, την υλοποίηση των Μνημονιακών προσταγμάτων, που δεν έχουν τέλος. Μόλις γίνει ένα βήμα πίσω, οι ξένοι δανειστές μας υποδεικνύουν ακόμη ένα. Καμιά ελπίδα καμιά προοπτική. Φτωχοποίηση της κοινωνίας και ξεπούλημα των πόρων της χώρας
Και ενώ με τις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014 εμφανίζεται πάλι η ευκαιρία για ένα αποφασιστικό βήμα, εν τέλει ο βηματισμός καταλήγει σε προωθημένο σημειωτόν. Η ηγέτιδα δύναμη της αριστεράς διατηρεί αλλά δεν αυξάνει την επιρροή της. Ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει πρώτη πολιτική δύναμη με ποσοστό 27%, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χάνουν την υπεροχή τους, αλλά πάλι η θρυαλλίδα δεν σκάει. Το παλιό ψυχορραγεί, αλλά το νέο δε λέει να ανδρωθεί. Όλο το υπαίτιο πολιτικό προσωπικό πιασμένο μέσα στη φάκα από το 2010 και η πόρτα να μη λέει να κλείσει…
Κατερίνη: 13/6/2021
Θα συνεχίσουμε με την περίοδο: 2015 – 2021
*Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ.(Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο)
Mail: vazakas1954@gmail.com.
* Μέρος Α΄
* Μέρος Β΄ 1865 – 1898
* Μέρος Γ΄ 1899 – 1913
* Μέρος Δ΄ 1940 - 1974
