(Πρόεδρος Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας)
➤ Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου.
Ποίηση είναι μια από τις δύο βασικές κατηγορίες του λόγου (έμμετρος λόγος) έναντι του πεζού και του διαλόγου και συνεπώς της Λογοτεχνίας, ήταν δε πάντοτε δύσκολο να οριστεί επακριβώς.
Σύμφωνα με τον Λουίς Μπόρχες (Αργεντίνο συγγραφέα) ¨Ποίηση είναι η έκφραση του ωραίου με λέξεις περίτεχνα υφασμένες¨.
Για τη μελέτη της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ιστορίας ενός λαού ή τόπου μπορεί να αναζητηθούν διάφορα σχετικά συγγράμματα που όμως θα οδηγήσουν μακριά από το σκοπό τους αν δεν αναζητηθεί και η τέχνη με όλα τα παρακλάδια της που ανέπτυξε αυτός ο λαός.
Ανάμεσα στις διάφορες τέχνες πρώτη θέση κατέχει πάντα η Τέχνη του Λόγου, αποτελώντας Τέχνη των Τεχνών, αφού κύριο όργανό της είναι η γλώσσα δηλαδή το κατεξοχήν εκφραστικό μέσο του ανθρώπου.
Η Ποίηση είναι η πιο παλιά μορφή της Τέχνης του Λόγου. Είναι η πλέον συναισθηματική, πιο μουσική, συνεπώς και πιο ψυχική από τον πεζό λόγο και τον σκηνικό διάλογο.
Η μελέτη της Ποίησης αποτελεί ασφαλή δρόμο ψυχικής αποκάλυψης του βίου των ανθρώπων, αλλά και τόπων τους. Η ποίηση διαφέρει αρκετά από την πεζογραφία. Διαφορές εξωτερικές και εσωτερικές.
Τα ποιήματα είναι γραμμένα σε στίχους (σειρές λέξεων) που έχουν ρυθμό και μέτρο για να κυλούν οι συλλαβές με καθορισμένο τρόπο παρουσιάζοντας στην ακοή ευχάριστο αποτέλεσμα. Στο πεζογράφημα τα νοήματα είναι διατυπωμένα σε προτάσεις, που η μια ακολουθεί την άλλη βάσει μόνο των κανόνων της γραμματικής.
Οι εσωτερικές διαφορές είναι μεγάλες. Ο ποιητής χρησιμοποιεί την φαντασία και δημιουργεί συγκίνηση στον αναγνώστη. Απευθύνεται στο συναίσθημα και όχι στη νόηση, όπως ο πεζογράφος.
Η ποίηση είναι το αρχαιότερο λογοτεχνικό είδος. Πριν την γραφή ο άνθρωπος ήταν αδύνατο να αναπτύξει τη τέχνη του πεζού λόγου και να απομνημονεύσει ένα πεζογράφημα. Ποιήματα όμως, επιφωνηματικές επικλήσεις, ύμνους σε θεούς, θρήνους, ξεσπάσματα χαράς έπλασε πολύ νωρίς ο πρωτόγονος άνθρωπος που συνδύαζε με μουσική και χορό.
Η Ποίηση είναι φαντασία, ξέσπασμα ψυχής, πνευματική δημιουργία.
*(κείμενο από την ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)
---------------------
Τρέλα και αμαρτία
Άγγελος Αγγελίδης
Κατερίνη 20-03-20
Ξύπνησα άσχημα.
Στον ύπνο μου προσπάθησα το πνεύμα μου,
σχεδόν χαράματα, αργά, πολύ αργά,
ξημέρωμα να παραδώσω.
Οι σκέψεις ατελείωτες.
Σίφουνες χίλιοι-μύριοι, τρισδιάστατοι, ασύμμετροι
που φέρνουν αναστάτωση,
ζαλίζοντας οικτρά το νου, τον ψυχισμό.
Σφίγγω τα δόντια δυνατά
μ΄ ένα σκοπό απώτερο, όμως αποτυχία.
Στο τρίξιμο απάντησαν με κλάμα τα παιδιά
που έντρομα αναζητούν μανούλα και νερό.
Χλωμή η μέρα, σκυθρωπή.
Το φως δεν αντιφέγγισε στις γρίλιες
και στης κουρτίνας τις σκιές
άργησε η ανατολή, δε βλέπω ηλιαχτίδες.
Δεν άντεξα στη παγωνιά
που νιώθει η ψυχή μου.
Τα δυο μου μάτια ορθάνοιχτα
κρύβω αυτοστιγμεί.
Οι σκέψεις μου σαν αστραπή
ξεσκίζουν τη γαλήνη.
Μέρα γεννιέται δύσκολη
κι η χαραυγή αμίλητη, οδύνη.
Όχι, δεν είναι όνειρο,
δε μοιάζει φαντασία.
Ολάκερος πάνω στη γη
ο κόσμος, σε υστερία.
Αόρατος ήρθε εχθρός,
φωλιάζει ανάμεσά μας.
Τα θύματά του όλοι εμείς,
τρόμος για τα παιδιά μας.
Πόνος και φόβος, πανικός.
Μέλλον, ψυχρολουσία.
Ελπίδα και συναγερμός….
τρέλα; ή αμαρτία;
Αιτίες ψάχνω για να βρω.
Ευθύνη να επιρρίψω.
Δεν πρόλαβα στη λογική,
σκύβω πάλι τα δάκρυα να κρύψω.
Φωνές ακούω παιδικές,
ζεστάθηκε η σάλα.
Αλλαξε σκέψη και μορφή,
μίλα για όλα τα άλλα.
Βάλε στο πρόσωπο χαρά,
στα μάτια σου τον Ηλιο.
Βάλε στα χέρια σου φτερά
και στη φωνή σου ελπίδα.
Αγνόησε το πειρασμό,
βρες το ανάστημά σου.
Αν δεν σου φτάνει η δύναμη,
τρέξε να βρεις, δανείσου.
Τρέξε στου γείτονα το βιός,
ξένους καρπούς για να θερίσεις.
Τρέξε και στη γειτόνισσα,
λευκές ψυχές να μαγαρίσεις.
Ψάξε να βρεις δύο δουλειές,
το πλούτο να αυγατίσεις.
Σπρώξε το γιο του φίλου σου
και ας τον αδικήσεις.
Σα περπατάς να μη σκορπάς
καρδιά για πονεμένο.
Γυμνό σε είδα στην αρχή,
έτσι σε περιμένω.
Ξέχνα τις θεωρίες σου,
κατάντησαν αστείες.
Ξέχνα και τα οράματα,
ξεθώριασαν κι αυτά.
Προδόθηκαν οι σύντροφοι,
έπεσαν και τα κάστρα.
Άλλαξαν οι πολιτικές
δε τάζουν πλέον άστρα.
Για χρόνια υποκρίθηκες
κι ακόμα προσποιείσαι.
Άλλαξε τώρα διαδρομή
και μάθε πια, ποιός είσαι.
Τρέξε τη σκάλα στη Βαβέλ,
λίγο να χαμηλώσεις.
Σκέψου μικρέ μου άνθρωπε,
ποιόν πήγες να πληγώσεις;
Κι όταν τελειώσουν όλα αυτά…,
τρέχοντας κι αν δε φτάνεις…,
γύρνα τα μάτια στο Θεό
μόνο…. αυτό…. προφτάνεις.
