20 χρόνια μετά...11 Αυγούστου και 14 Αυγούστου δύο ημερομηνίες χαραγμένες βαθειά στην μνήμη του κάθε Έλληνα. Αύγουστος 1996 , δύο ήρωες Ελληνοκύπριοι, άφησαν την τελευταία τους πνοή με βίαιο τρόπο από τα χέρια του Τούρκου κατακτητή της Κύπρου. Ο Τάσος Ισαάκ – 24 χρόνων και ο Σολωμός Σολωμού – 26 χρόνων , έρχονται να γράψουν για άλλη μια φορά Ελληνική Ιστορία με το πολύτιμο αίμα τους σε μια εποχή που για κάποιους τα ιδανικά και οι αξίες καταρρέουν.
Ήταν 11 Αυγούστου του 1996, όπου χιλιάδες μοτοσικλετιστές, θα πραγματοποιούσαν την μεγαλύτερη αντικατοχική πορεία με προορισμό την Κερύνεια. Η πορεία άρχισε στις 2 Αυγούστου από το Βερολίνο, διέσχισε την Ευρώπη, με στόχο τη διεθνοποίηση του προβλήματος εισβολής και κατοχής στην Κύπρο. Στην πορεία συμμετείχε και αριθμός ξένων μοτοσικλετιστών.
Οι Τούρκοι, είχαν δώσει εντολή να πυροβολείται οποιοσδήποτε προσπαθήσει να εισέλθει στις κατεχόμενες περιοχές και μάλιστα, επιστράτευσε ομάδες «Γκρίζων Λύκων» για να αντιμετωπίσουν τους μοτοσικλετιστές.
Επεισόδια σημειώθηκαν σε πολλές περιοχές, όμως στη Δερύνεια η κατάσταση ήταν χειρότερη, καθώς οι συγκρούσεις δεν άργησαν να μετατραπούν σε γενικευμένη σύρραξη.
O Τάσος Ισαάκ, στην προσπάθειά του να βοηθήσει έναν άλλον Ελληνοκύπριο, τον οποίο χτυπούσαν οι Τούρκοι, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν και άλλοι λυσσασμένοι Τούρκοι και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους και άρχισαν να τον κτυπούν αλύπητα με πέτρες και ρόπαλα. Τον χτυπούσαν και τον κλοτσούσαν στο κεφάλι μέχρι που ο ήρωας Τάσος Ισαάκ άφησε την τελευταία του πνοή.
Την ημέρα της κηδείας του Τάσου Ισαάκ, στις 14 Αυγούστου, ημέρα κατάληψης της Αμμοχώστου, ο αέρας μύριζε μπαρούτι. Είχαν περάσει μόλις τρεις μέρες, όταν η δεύτερη πράξη του δράματος έμελε να παιχτεί. Εκείνη τη μέρα ξεκινούσε για την αθανασία ένας άλλος ήρωας. Είχε ορκιστεί για εκδίκηση και τίποτε δεν τον σταματούσε. Με το χώμα νωπό, ακόμα, πάνω στο μνήμα, οι φίλοι του Τάσου Ισαάκ πήραν στεφάνια και λουλούδια μυρωμένα και κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να αποδώσουν φόρο τιμής στο χαμένο τους φίλο.
Η κατάσταση δεν άργησε να βγει και τη μέρα εκείνη εκτός ελέγχου, όταν από το πουθενά την εμφάνισή τους στο σημείο έκαναν και πάλι οι «Γκρίζοι λύκοι». Λίγα λεπτά αργότερα η περιοχή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Ο πετροπόλεμος ήταν μόνο η αρχή.
Ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού και ξεφεύγοντας από τα χέρια των Ειρηνευτών ανέβηκε στον ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία… ήταν αποφασισμένος… Τώρα ή ποτέ ! Οι Τούρκοι άρχισαν να τον πυροβολούν, μέχρι που ο Σολωμός Σολωμού έπεσε νεκρός στο χώμα, χτυπημένος από σφαίρες στο πρόσωπο, το λαιμό και την κοιλιά. Στη συνέχεια άρχισαν να ρίχνουν προς τους διαδηλωτές, από τους οποίους πολλοί τραυματίστηκαν. H σωρός του Σολωμού απομακρύνθηκε από την περιοχή. Οι βάρβαροι Τούρκοι ποτέ δεν μετάνιωσαν, πότε δεν συνελήφθηκαν.
Όλα αυτά τα χρόνια κρατάμε άσβεστη τη μνήμη των δύο ηρώων και διατρανώνεται ο πόθος για την απελευθέρωση της πατρίδας μας, της Κύπρου μας.
Ο ίδιος πόθος ξυπνάει και καίει για όλα τα σκλαβωμένα ελληνικά εδάφη.
«Δεν ξεχνώ…»
Με τιμή,
Μακρίδης Νίκος
Επικεφαλής δημοτικής παράταξης «Νέα Εποχή για την Κατερίνη»
Δημοτικός σύμβουλος
